γέλιο των όπου γης ηγεμόνων,
γόοι μαζών, θρήνοι βρεφών,
σχηματίζανε μέσα μου
καταρράκτες. Και τότε,
ασκεπής, μες στον άγριο
καιρό, σκυμμένος στη γης,
προσπαθούσα να σπείρω -
αλλά
το ψωμί της αγάπης
σάπιζε στο χωράφι μου.
(Νικηφόρου Βρεττάκου, «Τότε»)