Στη Συρία αναβιώνει εδώ και χρόνια μια δεύτερη ευκαιρία για την πιο στυγνή αποικιοκρατία. Προοίμιο η Γάζα, με πάντα ανέγγιχτους τους θύτες, και τώρα με τη Συρία όπου τάχα δήθεν και με περισσή υποκρισία όλοι τα 'χάσαν με την ταχύτητα των εξελίξεων. Κουτσουρεμένη πληροφόρηση, οπότε και κολοβομένη η κριτική μας ικανότητα, για να μπορέσουμε να δούμε πως η νέα βασσαλικού τύπου αποικιοκρατία εφαρμόζει πλέον απροκάλυπτα σαδιστικές και βίαιες πρακτικές, που παραπέμπουν ευθέως στην «πολιτική» του Λεοπόλδου στο Κονγκό, οπότε το κέρδος αυξάνεται ευθέως ανάλογα με τον τρόμο.
Η ΝΑΤΟική αστική τάξη έχει αποφασίσει να χρησιμοποιεί μεσαιωνικές μεθόδους, ανερυθρίαστα, λες και προωθεί vintage μόδα για να πλασάρει καινούρια μοντελάκια πολέμου, όπως διά αντιπροσώπων, φυλών, θρησκευτικών σεχτών και πάει λέγοντας. Στην πραγματικότητα κερδίζει χρόνο και συντηρεί τη βία επαναφέροντας γενοκτονίες, εξανδραποδισμούς, θεαματικές εκτελέσεις, μέχρι να προετοιμάσει το οπλοστάσιό της και να κερδίσει τον επιδιωκόμενο για τα κέρδη της τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Εδώ θέλει τεράστια προσοχή η προπαγάνδα, το λεξιλόγιο και η σημασία στη λεπτομέρεια, μαζί με την αναζήτηση πληροφοριών, πίσω και πέρα από τις γραμμές του προφανούς. Αυτές τις μέρες παίζει πολύ για παράδειγμα το ποίημα του Καβάφη για τη Συρία («Ας φρόντιζαν», 1930) κι όλοι στέκονται στον στίχο «βλάπτουν κι οι τρεις τους τη Συρία το ίδιο». Βάζουν όποιον θέλουν στους... τρεις, κι έτσι η ανάλυση και βολεύει και κοιμίζει. Κι όμως, λίγο πιο πάνω αυτός που θέλει να υπηρετήσει την πατρίδα του τη Συρία, λέει «κι έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων». Κι εδώ σύντροφοι θέλει ξεφλούδισμα ο στίχος, πριν γίνει αποδεκτή η έννοια του μισθοφόρου ως πατριωτική και σοφή λύση, όπως έγινε και το εμπόριο δούλων, που πήρε στον 21ο αιώνα τη μορφή της αγοραπωλησίας φθηνών εργατικών χεριών.
Αυτοί οι φίλοι των μισθοφόρων στις μέρες μας είναι και επενδυτές αίματος και χρήματος. Είναι οι ίδιοι που μετέτρεπαν κατσαπλιάδες του UCK σε απελευθερωτές και μετά τους κάθιζαν στο σκαμνί για εμπόριο παιδιών και οργάνων, αυτοί που χρηματοδοτούσαν τον Χίτλερ, του έδιναν και μετάλλιο, και μετά έστελναν τα παιδιά και τους εργάτες τους στα πεδία των μαχών, αυτοί που ανέδειξαν σε πολέμαρχο έναν κωμικό ηθοποιό, και τώρα σε μετανοημένο τζιχαντιστή έναν τρόφιμο των φυλακών Αμπου Γκράιμπ, που δυο μέρες πριν μπει στη Δαμασκό, έδωσε συνέντευξη στους ισραηλινούς «TIMES», χαρίζοντάς τους τα υψώματα του Γκολάν, και το πάσο για να ισοπεδώσουν ανενόχλητοι τον δρόμο για τη διαδοχή απ' τη μια δικτατορία στην άλλη. Μαζί με τον φερετζέ ή την μπούρκα που θα σκεπάσει τις γυναίκες στη Δαμασκό, ο στόχος είναι μια μπούρκα να σκεπάσει και το μυαλό ολωνών μας, και να μη διακρίνουμε τον σκοπό πίσω από την ενέργεια και τον στόχο πίσω από τη λέξη.
Στη Βουλή συζητάμε τον προϋπολογισμό κι όχι το Συριακό. Τον προϋπολογισμό ενός κράτους της Ευρωζώνης, δηλαδή ένα ποσοστό του απάνθρωπου και βάρβαρου φετινού προϋπολογισμού της ΕΕ, που είναι κατηγορηματικά και ολοφάνερα δηλωμένος ως πολεμικός. Κι έτσι χάνουμε τις λέξεις. Ωσάν το πολεμικός να μην μας αφορά. Ενα τρισ. των ευρωπαϊκών λαών θα πάει στην ανάπτυξη της πολεμικής βιομηχανίας και των όπλων. Δηλαδή αυτοί που θέλουν να βγάλουν λεφτά απ' αυτό δεν θα τα χρησιμοποιήσουν αυτά τα όπλα και τα πυρομαχικά; Σιγά σιγά λοιπόν κι ανεπαισθήτως που λέει κι ο μέγας Αλεξανδρινός, χρηματοδοτούμε το βλήμα, τη βόμβα που θα μας πέσει πάνω στο κεφάλι. Με πιο περίτεχνο από παλιά τρόπο, με εξελιγμένη και σε έκταση και σε αιφνιδιασμό τη Χιροσίμα. Κι εμείς που 'μαστε κοντά στη φωτιά, αποδεχόμαστε να μας λένε πως μπορεί και να μην καούμε, επειδή είμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, δηλαδή αυτή που σφάζει και κερδίζει, οι καλοί φίλοι των καλών μισθοφόρων της καταστροφής των λαών. Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι...
Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Feeds
