Η νέα εποχή που επαγγέλλεται το νέας ιδιοκτησίας κυβερνών κόμμα θέτει προτεραιότητες. Μη Κρατικό Πανεπιστήμιο στην Πτολεμαΐδα, μαλακά ναρκωτικά, μαύρη ανασφάλιστη δουλιά στο φίλο επιχειρηματία, ανάπτυξη με υπογραφές που μπαινοβγαίνουν στις υπόγειες στοές των αντιλαϊκών, των απόλυτα προσωπικών συμφερόντων. Η αυτοκάθαρση, δηλαδή η δημόσια παραδοχή ότι το πάλαι ποτέ κίνημα έγινε αυτό που βλέπουν και ζουν οι εργαζόμενοι της πατρίδας, μια σκληρή φιλελεύθερη δεξιά με περούκα και ανοιχτά πουκαμισάκια, μια νεογιάπικη μεταμοντέρνα αποϊδεολογικοποιημένη νεόπλουτη αδιαφανής τάξη καταπιεστών, συντελείται με χολιγουντιανές προδιαγραφές.

Οταν ο δικός μας τελευταίος πασοκικός κεντροαριστερός «σαμουράι» είναι ήρωας επειδή αντέχει να μιλάει πέντε λεπτά στο χιόνι, επειδή έμαθε ποντιακούς χορούς, ως μετανάστης πολυτελείας και ριγεί επειδή το πλήθος του φωνάζει «είμαστε αθάνατοι» υπό τους ήχους του άσματος «η Μαργαρίτα η Μαργαρώ», τότε ξέρουμε ότι οι σαμουράι - σπαγγέτι σαν τα παλιά γουέστερν - σπαγγέτι του ευρωχόλιγουντ της Τσινετσιτά, εκτοξεύονται προεκλογικά σα ρουκέτες για να σβήσουν στο σκοτάδι της πραγματικότητας.

Διατυμπανίζει τα ιδιωτικά συμφέροντα ως «εθνικά». Τις παρέες ως νέα εξουσία. Τις ληστείες του παραγόμενου από τους εργαζόμενους πλούτου ως επενδύσεις. Τα Ιμια, μέρες που είναι, στην Ελλάδα έγιναν αόρατο αυτοκόλλητο σαν της ματοβαμμένης Κύπρου, ειδικό για να ξεχνάς, επειδή γράφει «δεν ξεχνώ». Ο αντικομμουνισμός, η κατ' εξοχήν ευρωνατοϊκή κυρίαρχη πολιτική στα πλαίσια της τρομοκρατίας, στην Τουρκία παγιώνεται νομοθετικά και στην Ελλάδα ξερνιέται με δόσεις ιδεολογικού εμετού καλά πασπαλισμένου με επικαιρότητα. Από τον «πράσινο» Καλαφάτη, υμνητή της «ατομικής ευθύνης» και υβριστή των λαϊκών ηρώων που αντιστάθηκαν στα βασανιστήρια των παρθενώνων της εξορίας, ως τον «γαλάζιο» Κασσίμη που δηλώνει, 38 μέρες πριν τις εκλογές, ότι φοβάται πως οι κουκουέδες θα εκτελέσουν όλους τους... επιχειρηματίες.