Στο μεταξύ, αθώοι όλοι σε δεύτερο βαθμό για το φονικό στη Νιόβης, ενώ ο επελθών πάπας έχει πίσω του και μπροστά του το ίδιο και χειρότερο αντικομμουνιστικό παρελθόν με τον προκάτοχό του και κάποιες «νεανικές» σχέσεις με τους ναζί.

Το «όχι» στη Γαλλία μεγαλώνει, όσο κι η ανεργία εδώ κι όλοι τάχα μου δήθεν ανησυχούν για το «βασικό μέτοχο». Ειδικώς αυτοί που την ώρα που «υπερασπίζονταν» το ελληνικό Σύνταγμα έναντι της κακούργας Κομισιόν, ψήφιζαν την ουσιαστικώς οριστική κατάργησή του, λέγοντας «ναι» στο «ευρωσύνταγμα» στα μουλωχτά, εκεί ανάμεσα στην τρανταχτή μπουνιά που έπεσε κάπου στο Κολωνάκι.

Ομως το σίδερο που τους έκανε όλους πασχαλινά φιλάνθρωπους, πιο δραματικό απ' τα μουχλιασμένα γιαούρτια, έκρυβε μια λέξη, έναν προσδιορισμό επιθετικό που δεν εκστόμισε κανείς. Κι είναι στ' αλήθεια ο Γολγοθάς που χρόνια τώρα ανεβαίνει η εργατιά χωρίς ούτε ένα χιλιοστό από την γκλαμουριά και την εμβρίθεια των αναλύσεων ενός Βαβύλη. Ο εργάτης που κεραυνοβολήθηκε από το σίδερο (όπως κόβεται απ' την πρέσα, όπως πνίγεται στο σαπιοκάραβο, όπως πέφτει από τη σκαλωσιά, όπως πλακώνεται από τα μπάζα, όπως συνθλίβεται καθημερινά) δεν εξομοιώθηκε τυχαία με τους άμοιρους καταναλωτές, τις δυο γυναίκες. Δεν τόλμησε κανείς να πει πως ο δικός του θάνατος ήταν ατύχημα εργατικό. Εργατικό ατύχημα - δυστύχημα. Ο θαμμένος όρος. Γιατί πώς θα το λένε αύριο στην ΕΕ αυτό; «Απασχολησιακό» ατύχημα; Μερική απώλεια; Προσωρινή στατιστική βλάβη του συστήματος;

Οχι πως δεν έχει ο θάνατος την ίδια βαρύτητα, σύντροφοι. Κι η μάνα που σιδέρωνε τα βρακιά και τα σεντόνια των παιδιών της σκληρά εργαζόμενη ήταν. Αλλά δεν έχει την ίδια αξία η περιγραφή του εργατικού θανάτου με τ' άλλα σπουδαία γεγονότα της προπαγανδιστικής επιλογής. Γι' αυτό δεν εκτιμήθηκε δεόντως να γίνει γνωστό ποιο είναι το αφεντικό, το σίδερο, το κέρδος, το πένθος το λαϊκό.

Μια μέρα μετά την Ανάσταση του Λαζάρου κι η σύγχρονη εργατιά πεθαίνει στα μουγκά και δεν ανασταίνεται. Κι αν δεν ήταν κι ο «Ριζοσπάστης», ούτε που θα 'χαν όνομα οι πεθαμένοι εργάτες αυτής της χώρας - γαϊτανάκι των βασικών ταξικών συμφερόντων.

Ασήμαντα θέματα μέρες που είναι. Ο,τι αφορά στους πολλούς, στο λαό, πρέπει να χάνεται πίσω από το ατομικό, το προσωπικό, το διογκωμένο «βιο - αστέρι» ενός, του καθενός Βαβύλη. Τι συμπτώσεις!..