Το πιο λαοφιλές επάγγελμα - δραστηριότητα δημόσια των ημερών είναι ο ...αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης. Μπροστά ο λάκκος με τα φίδια, Μάαστριχτ, Λισαβόνα, δηλαδή επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα, απόλυτη ελευθερία διακίνησης του κεφαλαίου, απελευθέρωση των αγορών, υποδούλωση, βίαιη ή συναινετική, των εργαζομένων στα απρόσωπα πολυεθνικά αφεντικά και τους τυχάρπαστους στρατηγικούς επενδυτές. Κι ο κυνικός αποπροσανατολιστής της θα φέξει τη λακκούβα με τις λάσπες. Θα σπεκουλάρει πάνω στην απελπισία των μαζών. Θα απορεί, όχι γιατί όλοι τα πιάνουν, αλλά πώς γίνεται να υπάρχουν κι αυτοί που δεν τα πιάνουν.

Εκεί που πρέπει, θαρρώ, να σταθούμε είναι οι ηττημένες και ίσως και αλλοτριωμένες συνειδήσεις εργαζομένων. Εκεί πρέπει να σκύψουμε, να ενθαρρύνουμε ξυπνήματα, ν' αναγνωρίσουμε αδυναμίες και να προσφέρουμε αγκωνάρια για νέα κτίσματα. Ο εργαζόμενος, που από απελπισία πέφτει στα χέρια του συναδέλφου του. Του καπάτσου οπορτουνίστα, που εμφανίζεται σα ρεαλιστής. Και σιγά σιγά τον πείθει ότι άμα βρεθεί αφεντικό καλό κι αγαθό με μετρητά, θα 'χει και μεροκάματο και προστασία. Και αργά, αλλά επίμονα, με σύμμαχο την πείνα και την ντροπή, υποσκάπτει την ταξική αλληλεγγύη, δηλητηριάζει κάθε ελπίδα για λαϊκή εξουσία.

«Δε με νοιάζει ποιος μ' αγοράζει την εργατική μου δύναμη στην τιμή που θέλει! Δε με νοιάζει ποιος είναι το αφεντικό μου, φτάνει ν' αμείβει τον πατριωτισμό μου στην εταιρία του! Να μ' αναγνωρίζει ως υπήκοο των συμφερόντων του και να μου δίνει μεροκάματο γι' αυτό! Ας κερδίζει όσα θέλει, φτάνει να επιζώ», κραύγαζε τις προάλλες στη δύσμοιρη Στρατονίκη ένας εργάτης των ορυχείων. Σ' αυτό το νεόκοπο ριάλιτι του «δράκουλα», που ήρθε να επενδύσει την κλεμμένη ανατολή στη δύση. Εδώ χωράει, σύντροφοι, εκείνο το στιχάκι από το «Αξιον εστί», που θέλει για να γυρίσει ο ήλιος δουλιά πολλή. Που θέλει νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς κι οι ζωντανοί θέλει να δίνουν το αίμα τους. Αλικο. Και στις δυο κόψεις του ιδεολογικού πέλεκυ.

Η απάντηση στην «παθογένεια της διαφθοράς», που λέει κι η διαχειριστική αριστερά με Ευρωπαίο χορηγό, δικαιολογούσα την ύπαρξή της, δεν είναι η κάθαρση του διαχειριστή. Είναι η εξόντωσή του, η πολιτική καταδίκη του ταξικού μητρώου του.