Ψυχοτρίφτες | Πατριδογνωμόνιο | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ψυχοτρίφτες

Και τι δώρο μου 'κανε, δηλαδή, πέρυσι στα γενέθλιά μου ο Γιάννης; Δυο ζωγραφιές που τις έφτιαξε μόνος του. Χαράς το πράμα. Καταξοδεύτηκε...» (από διάλογο παιδιών ενόψει πάρτι γενεθλίων)...

«Για τέσσερα ευρώ τρεις ανήλικοι σκότωσαν 80χρονη». Μ' αυτό το σχόλιο στην αρχή ή στο τέλος της φράσης, παρουσίασαν όλα τα κανάλια τη φριχτή είδηση. Φώναξα τον μικρό μου, μάλιστα, να τη δούμε μαζί, για να μην την ακούσει μονάχος του και φρικάρει ολότελα. Και τον ακούω να επαναλαμβάνει με την ίδια έκπληξη που του υπαγόρευε η δημοσιογραφική φωνή στην τηλεόραση «μα για 4 ευρώ σκότωσαν;». Ταμπλάς. Τον κοιτάζω και ψελλίζω «ρε Γαβριήλ, άμα ήταν για σαράντα χιλιάδες ευρώ θα το καταλάβαινες;». Σιώπησε να σκεφτεί και είπε «έχεις δίκιο».

Πού να το βρω, μουγκάνιζα σαν το θεριό όλη μέρα. Οι πληροφορίες έγιναν βόλια μέσα στο σύστημα αξιών της ελεύθερα ανήθικης αγοράς και βαράνε κατάστηθα όπου μας βρουν. Η έκπληξη φανερά ήταν μεγαλύτερη για τα 4 ευρώ απ' ό,τι για τα ανήλικα με το επιβιωτικό στιλέτο στο χέρι, οχτώ σ' ένα δωμάτιο, μάνα στη φυλακή, πατέρα στην εντατική, μέλλον θαμμένο στη χωματερή. Αν πήγαιναν και σχολείο, γιατί υπό εποπτεία λόγω προηγούμενης ληστείας ήταν τα δύσμοιρα, θα μάθαιναν ότι στη Σαλαμίνα, όπου ζουν, έγινε και κάποια μεγάλη ναυμαχία που έσωσε... τον πολιτισμό που τώρα απολαμβάνουμε!!! Αυτά τα τσακισμένα καραβάκια, τα περασμένα από τον ψυχοτρίφτη μηχανισμό παραγωγής υπηκόων και δούλων, θα πάνε στα ιδρύματα και τις φυλακές που τους πρέπει να βρεθούν αντιμέτωπα με τους σαλαμινομάχους εφιάλτες τους.

Ομως, σύντροφοι, παιδί που δεν μπορεί να εκτιμήσει ηθικά, πνευματικά, συναισθηματικά και εν τέλει αθώα, την αξία δύο ζωγραφιών που του χαρίζει ο συνομήλικος. Το παιδί το δικό μας, της διπλανής πόρτας, που διδάσκεται αναγκαστικά από την κούνια, να μετράει όχι τ' άστρα, αλλά τα ευρώ και με ευρώ κάθε του πράξη, σκέψη, όνειρο, αποκοτιά. Το παιδί που ανδρώνεται κόβοντας τιμολόγια για να καλμάρει την ίδια την αγωνία που του φυτεύει η καταναλωτική παραπαιδεία για το πώς πρέπει να επιζήσει, πόσο απέχει από τους ανήλικους φονιάδες; Ισα ίσα μια είδηση. Μια ανάσα του χαμού.

Αυτή η γενιά που μεγαλώνει μέσα στη νομιμότητα των χορηγών ειδικών καθημερινών εντατικών μαθημάτων επιχειρηματικότητας, εξασφάλισης ζωής με ιδιωτική ασφάλιση, που μαθαίνει με το πρωτόγαλα ότι η πιστωτική κάρτα σώζει τη ζωή της φαμίλιας του και την παίρνει πίσω με την αποπληρωμή των χρεών - θεός, δηλαδή - πώς θα εκτιμήσει αύριο το έργο τέχνης που θα δει; Με γνώσεις από τον τιμοκατάλογο θα πορεύεται. Ως το φόνο. Αντε να πεις και να μην ντρέπεσαι στο δεκατετράχρονο «άθλιο» που σ' ένα παράπηγμα έχει να θρέψει το δικό του κι άλλα έξι στόματα αδερφών, με το μικρότερο ενός έτους, περί αξίας της ανθρώπινης ζωής. Δυο τρεις φορές να έχει ακούσει από τα επίσημα χείλη των γραμματιζούμενων κι αφεντικών γύρω του, τι βάρος είναι οι γέροι κι οι συνταξιούχοι στην οικονομία, τι βραχνάς στα οικονομικά επιτελεία όλων των «πολιτισμένων» χωρών, και θα ακούσει στην ψυχούλα του τον υποβολέα να ψιθυρίζει «φάτη τη γριά, ό,τι έζησε έζησε, τώρα πρέπει να ζήσεις κι εσύ και τ' αδέρφια σου, κανείς δε θα την αναζητήσει».

Τα παιδιά δεν έχουν πια χρόνο να σκεφτούν. Δεν έχουν χρόνο να ρωτήσουν και κανείς δεν τους βάζει, πολλώ μάλλον το εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά και το σύστημα πολιτισμικών μηνυμάτων που τα βομβαρδίζει με τις καπιταλιστικές ανατοκιζόμενες «ευκαιρίες» ζωής, ερωτήματα για να απαντήσουν με πράξεις και ποιήματα.

Γιατί ο χρόνος είναι χρήμα. Και το ρούφηξαν τα κτήνη που φοράνε τέτοιες μέρες τη στολή του Αϊ - Βασίλη ραμμένη σε χώρα τριτοκοσμική από ανήλικους εργάτες. Καταραμένοι ψυχοτρίφτες...