Ωρες ώρες αναρωτιέσαι πώς μπορεί αυτή η μαζική «μεταρρύθμιση της λογικής» να στέκει όπως ο δούλος κάτω απ' τον πέλεκυ του δημίου του μ' ένα τεράστιο χαμόγελο κι ανάλαφρη διάθεση μελλοθάνατου. Κι όμως, μέρος του μυστικού κρύβεται στην κονσόλα. Το κουτί παιχνιδιών, ένα είδος υπολογιστή προσιτό τεχνολογικώς και ακριβό ως προϊόν απ' τις δυο - τρεις μεγάλες πολυεθνικές. Είναι η κονσόλα των ψευδαισθήσεων, για την οποία ως και φόνοι γίνονται στις ΗΠΑ όταν βγει καινούριο μοντέλο και περιμένουν σαν τα πρόβατα στη σειρά χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι δηλώνοντας «αξίζει να χάσω τη δουλιά μου για το καινούριο κουτί της "Μάικροσοφτ"»...
Η ...κονσόλα δεν είναι απλώς καταναλωτικό αγαθό πολυτελείας για τις μάζες των νέων. Είναι ανέλεγκτη διαδικασία εξάρτησης από μια φενάκη δυναμικής επικοινωνίας με το μέλλον. Είναι το παιχνίδι του εξομοιωτή που μετατρέπει σε ευτυχισμένο(;) έγκλειστο τον αποκομμένο απ' άλλους ανθρώπους άνθρωπο. Είναι εύκολο να γελάσει κανείς, να ξορκίσει, να βρίσει αυτή την καθόλου παιγνιώδη διασπορά του παιγνίου στο σύνολο της σκέψης όχι με στόχο την ανάταση ή την ανάπαυση, αλλά την αιχμαλωσία της. Είναι όμως σχεδόν ακατόρθωτο να μη δεις ή να περιφρονήσεις τη δύναμη της κονσόλας και το ...στρατό που διαμορφώνει. Αυτός ο στρατός κινείται στην ακινησία. Είναι ο εκφραστής της πολιτικής και κοινωνικής αδράνειας. Οι μεγαλωμένοι με κονσόλες παιγνίων, με εξομοιωτές δράσης, με τα γαλόνια των πενήντα «θριάμβων» που πετυχαίνουν τη μέρα κόντρα σε ηλεκτρονικά τέρατα, είναι εκείνη η κρίσιμη μάζα που αδυνατεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της και νομίζει ότι θα ξορκίσει τα πραγματικά τέρατα της ζωής της με χάπενινγκ και παρτάκια χορηγημένα από τους πωλητές της κονσόλας.