Οχι, δε θα απασχολήσω αυτή τη στήλη με τη φριχτή δραματική αυλαία ενός ώριμου άντρα που έζησε μυστικά σε υψηλό φθοροποιό ρίσκο και γυμνώθηκε δολοφονούμενος.

Ασήμαντα καθημερινά βάσανα των ανθρώπων μ' εκείνη τη λάμψη και το φωτοστέφανο του χαμένου στο πλήθος, «ανώνυμου» για τις οθόνες, πολίτη. Το συμβάν, πολιτικό στην ουσία του. Οπότε θα ταφεί κάτω από την επίσημη εκδοχή: Τροχαίο. Το άλλο, το πολυσυζητημένο, συμβάν προσωπικό. Γι' αυτό και η επίσημη εκδοχή θα είναι: Προειδοποιητική μετά θάνατον σφαγή. Η καθολικότητα και η γενίκευση του ιδιωτικού δεν είναι φαινόμενο. Είναι επιλογή. Βαθύτατα πολιτική. Πρέπει να καταπίνονται τα μεγάλα, για να εξαργυρώνουν τα μικρά την ομαδική παράλυση του νου. Κάτσε μέσα. Αν δεν έχεις προσωπικές «ιδιαιτερότητες» και δε βγαίνεις και στους δρόμους απέναντι ή έστω δίπλα απ' τα ΜΑΤ, τότε μόνο δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Ούτε τις δύσκολες ερωτήσεις των παιδιών σου. Σαν κι αυτήν, που καυχιόταν ο παρουσιαστής ότι μόλις ξύπνησε του έκανε ο γιος του: «Μπαμπά θα έρθει και η Κάρλα Μπρούνι εδώ με το Σαρκοζί;». Περήφανος ο πατήρ. Για το ...γούστο του γιου. Τον βλέπει, έτσι, ακριβώς έτσι, ν' αντρεύει. Με τέτοια μάτια, οι δύο ξένοι θα παραμείνουν ξένοι. Δε θα θεωρηθούν ποτέ σαρξ εκ της σαρκός αυτού του λαού, που ξεπουλάει την ψυχή του σ' έναν καθρέφτη ωραιοποιημένης αθλιότητας.

Το θέαμα δηλητηρίασε επικίνδυνα την πολιτική συνείδηση σ' αυτόν τον τόπο. Επίσπευσε αλλοτρίωση μαζών. Πάω να πάρω μια καρέκλα. Κατεβαίνει το αφεντικό. Εγκάρδιος. Μου σφίγγει το χέρι. Θέλει να μου κάνει καλή τιμή. Γιατί είναι, λέει, σύντροφος. «Ομως, εγώ είμαι στο Σύριζα», λέει. Γελάει. «Γιατί;», ρωτάω. «Γιατί έχουμε διψήφιο», μ' απαντάει. Χαρούμενος. «Το διψήφιο είναι πολιτική;», αναρωτιέμαι φωναχτά. Αλλάζει θέμα. Δύο ξένοι. Μ' αποχαιρέτησε χωρίς συντροφικούς χαιρετισμούς...