«Αν υπάρχει ένα πρόβλημα σήμερα στην πολιτική ζωή της χώρας είναι ο κατακερματισμός της κεντροαριστεράς, της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης η οποία αποτέλεσε τον κορμό των μεγάλων αλλαγών που συντελέστηκαν σε αυτή τη χώρα τα τελευταία 20 χρόνια. Οι σεισμικές μεταβολές που επήλθαν στην πολιτική σκηνή εξαιτίας της πολυεπίπεδης κρίσης και των Μνημονίων επέφεραν την πολυδιάσπασή της και ταυτόχρονα την κυβερνητική αστάθεια. Διότι είναι πλέον βέβαιο ότι μια ισχυρή δύναμη στο χώρο της κεντροαριστεράς θα μπορούσε να αποτελέσει το δεύτερο απαραίτητο πυλώνα για τη στήριξη της κυβερνητικής προσπάθειας να αναζητηθεί μια διέξοδος στην κρίση» (Εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», 23 Δεκέμβρη 2012).

Το παραπάνω απόσπασμα είναι χαρακτηριστικό για το τι προσδοκά η αστική τάξη από τη σοσιαλδημοκρατία και τη λεγόμενη κεντροαριστερά.

Ο ανταγωνισμός για το ποια δύναμη θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ καλά κρατεί...

Παρ' όλο που ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να έχει προβάδισμα, να διεκδικεί με μεγαλύτερες αξιώσεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην προσπάθεια ανανέωσης της σοσιαλδημοκρατίας, εν τούτοις παραμένουν πολλές αβεβαιότητες σε σχέση με την προοπτική αυτή. Αβεβαιότητες που σχετίζονται με επιλογές της αστικής τάξης, των εξελίξεων στο εσωτερικό της, τη διαμόρφωση του συσχετισμού δυνάμεων εντός ΕΕ και Ευρωζώνης.

Με αυτά τα δεδομένα δεν εγκαταλείπεται από τμήματα της αστικής τάξης η προσπάθεια διαμόρφωσης ενός σοσιαλδημοκρατικού πόλου γύρω από το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και άλλες κινήσεις που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, στις οποίες πρωτοστατούν πρώην στελέχη του όπως οι Φλωρίδης, Λοβέρδος, Διαμαντοπούλου κλπ.

Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στο 9ο τακτικό Συνέδριό του πρόβαλλε τη γραμμή ότι παρά τη μεγάλη εκλογική ήττα και τις απώλειες, το ΠΑΣΟΚ παραμένει ο κύριος πυλώνας της κεντροαριστεράς, δήλωσε την επιδίωξή του να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς, γι' αυτό απηύθυνε και κάλεσμα στη ΔΗΜΑΡ και σε άλλες δυνάμεις για συνεργασία. Εμφανίζεται ως η δύναμη που εκπροσωπεί την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η πρόσφατη επίσκεψη του υποψήφιου του SPD για την καγκελαρία Peer Steinbruck και η συνάντηση με τον Ευ. Βενιζέλο ως δείγμα στήριξης της προσπάθειας του ΠΑΣΟΚ.

Τι πρέπει να περιμένει η εργατική τάξη από αυτές τις διεργασίες;

Τίποτα το θετικό είτε με αναμορφωμένη και ανανεωμένη σοσιαλδημοκρατία με «κομμουνιστογενές» παρελθόν (ΣΥΡΙΖΑ) είτε με αναπαλαίωση των κλασικών σοσιαλδημοκρατικών σχημάτων (ΠΑΣΟΚ) στην Ελλάδα με διαμόρφωση νέων κομμάτων ή συνασπισμών κομμάτων.

Και στη μια και στην άλλη περίπτωση η σοσιαλδημοκρατία θα δουλέψει στην κατεύθυνση που πολύ καλά γνωρίζει: στην προώθηση της στρατηγικής του κεφαλαίου με την ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος, την καλλιέργεια ψευδαισθήσεων και αυταπατών ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή λύση στο έδαφος της πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας του κεφαλαίου, στον ευνουχισμό κάθε ριζοσπαστισμού.

Στη μεταξύ τους αντιπαράθεση θα επικρατήσει αυτός που θα δείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα...