Το τι επιδιώκει η κυβέρνηση έχει γίνει πλέον σαφές. Ολοι κατανοούν ότι αυτό που έρχεται θα σαρώσει ό,τι έχει απομείνει από την Κοινωνική Ασφάλιση. Κάποιοι, όμως, στη ΓΣΕΕ δε δείχνουν να ανησυχούν. Αντίθετα, μπροστά σε αυτή τη λαίλαπα η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ εμφανίζεται πάλι, όπως και σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν, με πακέτα «προτάσεων», με «μελέτες» και «εναλλακτικές εισηγήσεις».

Στην τελευταία Ολομέλεια ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Χρ. Πολυζωγόπουλος, παρουσίασε άλλο ένα τέτοιο κατεβατό, που σε ορισμένες εφημερίδες αναπαρήχθη ως και η «εικοσάδα» των προτάσεων της Συνομοσπονδίας. Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος: Μα είναι κακό το συνδικαλιστικό κίνημα να έχει προτάσεις; Θα ήμασταν οι τελευταίοι που θα αρνούνταν την αναγκαιότητα το σ.κ. να έχει προτάσεις, να κάνει τις δικές του επεξεργασίες. Αλλά το ερώτημα που σήμερα αμείλικτα μπαίνει μπροστά μας δεν είναι γενικά αν υπάρχουν προτάσεις, αλλά με ποιο σκοπό. Πού στοχεύουν, τι εξυπηρετούν.

Διατυπώνονται μήπως σε μια προσπάθεια ώστε το εργατικό κίνημα με περισσότερα επιχειρήματα να απορρίψει τα αντιασφαλιστικά σχέδια της κυβέρνησης, ως όφειλε να κάνει η ανώτερη συνδικαλιστική οργάνωση; Οχι βέβαια. Ο Χρ. Πολυζωγόπουλος στην ίδια εισήγηση ήταν σαφής. Η ΓΣΕΕ είναι έτοιμη να πάει στον «κοινωνικό διάλογο» με την κυβέρνηση και με άλλους «θεσμικούς φορείς», δηλαδή τους εργοδότες. Ισα ίσα, οι «προτάσεις» είναι το χαλί που στρώνει η πλειοψηφία για να αρχίσει το παζάρι. Ενα παζάρι που, με βάση και τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης, τις κατευθύνσεις της ΕΕ και τις απαιτήσεις των εργοδοτών, θα έχει ως αποτέλεσμα το τελειωτικό χτύπημα στην Κοινωνική Ασφάλιση. Στο παζάρι αυτό οι εργαζόμενοι έχουν μπει στην κατηγορία των οφειλετών. Οι εργαζόμενοι είναι οι μόνοι που θα δώσουν, οι μόνοι που θα χάσουν.

Μήπως έγιναν οι «προτάσεις» αυτές στην κατεύθυνση συσπείρωσης, οργάνωσης και κινητοποίησης των εργαζομένων; Και εδώ όμως η πλειοψηφία είχε ξεκάθαρη θέση. Η απάντησή της είναι «όχι»! Γι' αυτό άλλωστε απέρριψαν κατά τη διάρκεια της Ολομέλειας τις προτάσεις του ΠΑΜΕ για απεργιακή κινητοποίηση, ακόμα και για συλλαλητήριο. Γι' αυτό στράφηκαν ανοιχτά κατά εκείνων των δυνάμεων που καλούν και δουλεύουν για την κινητοποίηση των εργαζομένων.

Αλλά και η ίδια η «εικοσάδα» πάσχει. Δε θα πούμε εδώ ότι πρόκειται για μία συρραφή παλιότερων προτάσεων της ΓΣΕΕ, που ενσωματώνει και τα σημεία της συμφωνίας της πλειοψηφίας με τον ΣΕΒ στην υπογραφή της ΕΓΣΣΕ. Πριν απ' όλα πάσχει από μια μεγάλη ασθένεια: Την έλλειψη συνέπειας με αυτά που προτείνει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και κατά πόσο τα παλεύει στην πράξη. Θα φέρουμε - προς επίρρωση της άποψής μας - μόνο ένα παράδειγμα. Προτείνει η ΓΣΕΕ, π.χ., την τριμερή χρηματοδότηση και τη συμμετοχή του κράτους στην ασφάλιση όλων των εργαζομένων. Από το 1993 όμως το κράτος δεν έχει καταβάλει στα Ταμεία τουλάχιστον 450 δισεκατομμύρια, που είναι η υποχρέωσή του για τους νεοεισερχόμενους στην εργασία. Τι έχει κάνει τα 7 προηγούμενα χρόνια η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ γι' αυτό; Τίποτα.

Αυτό που σήμερα λείπει από το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι μια ακόμα «πρόταση», που θ' αρχειοθετηθεί στο χαρτοβασίλειο των πάσης φύσης μελετών, προτάσεων, ημερίδων και συνεντεύξεων της ΓΣΕΕ. Αυτό που λείπει παντελώς είναι οι αγώνες. Και αυτό δεν πρόκειται να το αναπληρώσει όσες ντουζίνες «προτάσεων» και αν συγγράψει η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ.