ΕΡΩΤΗΣΗ: Παρά το γεγονός ότι στο τέλος μας έφερε ένα νέο μνημόνιο, δεν είναι αλήθεια ότι, τουλάχιστον, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έκανε ό,τι μπορούσε, διαπραγματεύτηκε, όμως τελικά δεν την αφήσανε να κάνει κάτι καλύτερο;
Αυτό που «πέτυχε» αυτή η κυβέρνηση σε σχέση με τις άλλες είναι να εμφανίζει αυτήν τη διαπραγμάτευση ως «μάχη για τα λαϊκά συμφέροντα», με τη στήριξη και μιας σειράς αστικών επιτελείων (θυμηθείτε τα περιβόητα «βαφτίσια», από τρόικα σε «θεσμούς», «Brussels Group», τις «κόκκινες γραμμές» κ.ο.κ.).
Πίσω από τις διάφορες ρητορείες, ωστόσο, η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ήδη από την αξιωματική αντιπολίτευση καθιστούσε από τότε ακόμα σαφές για ποιανού τα συμφέροντα θα διαπραγματευόταν. Οπως τόνισε ήδη από τότε το ΚΚΕ, οι δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο κεφάλαιο, όπως αυτές διατυπώθηκαν στο περιβόητο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», αλλά και στα διάφορα εγχώρια και διεθνή φόρα της αστικής τάξης, οι δεσμεύσεις του για στήριξη της ανταγωνιστικότητας και της «υγιούς επιχειρηματικότητας», για διασφάλιση «ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος», για «συνέχεια του κράτους» κ.ο.κ., ήταν τόσο πολλές και τόσο σοβαρές που ακύρωναν στην πράξη ακόμα και αυτά τα ψίχουλα που υποσχόταν στο λαό. Γεγονός που επιβεβαίωσαν, βέβαια, περίτρανα στη συνέχεια η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και το νέο βάρβαρο μνημόνιο που υπέγραψε...
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, λιγότερο από ένα μήνα μετά τις βουλευτικές εκλογές της 25ης Γενάρη και στο απόγειο της προπαγάνδας περί «περήφανης διαπραγμάτευσης», η κυβέρνηση υπέγραψε την περιβόητη συμφωνία - απόφαση στο Γιούρογκρουπ της 20ής Φλεβάρη, βάζοντας και επισήμως την τζίφρα της στην παράταση του μνημονίου και δεσμευόμενη όχι μόνο να μην ανατρέψει τα προηγούμενα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά να προσθέσει και νέα.
Η συνέχεια είναι γνωστή... Ποιος, αλήθεια, επέβαλε στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να «πετσοκόψει» ακόμα και τα ψίχουλα που έταζε για την «ανθρωπιστική κρίση», αν όχι οι ίδιες οι «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας; Ποιος τους επέβαλε να χαρίσουν στο μεγάλο κεφάλαιο εκατομμύρια ευρώ από φέσια προς το Δημόσιο και κραυγαλέες φορολογικές παραβάσεις (π.χ. λαθρεμπόριο), την ίδια ώρα που χαρακτήριζαν «πατριωτικό καθήκον» την πληρωμή των «μνημονιακών» χαρατσιών από το λαό; Ποιος τους επέβαλε να «σκουπίσουν» από όλους τους δημόσιους οργανισμούς τα ταμειακά διαθέσιμα, που συνδέονται άμεσα με την κάλυψη λαϊκών αναγκών, προκειμένου να αποπληρώσουν στους «δανειστές» 8 δισ. ευρώ μέσα σε 5 μήνες, από ένα χρέος που δεν είναι του λαού; Η απάντηση είναι μία: Το επέβαλε η ανάγκη να υπηρετήσουν το εγχώριο κεφάλαιο, να μη διαρρήξουν τις σχέσεις του με τις λυκοσυμμαχίες που αυτό επιλέγει να συμμετέχει.
Στην ίδια κατεύθυνση ήταν ενταγμένη και η απάτη που στήθηκε από την κυβέρνηση σε βάρος του λαού με το δημοψήφισμα: Το γεγονός και μόνο ότι ελάχιστες μέρες πριν από τη διενέργειά του, στάλθηκε η επιστολή Τσίπρα και το επίσημο αίτημα για το νέο δάνειο από τον ESM, με την οποία η συγκυβέρνηση αποδεχόταν το σύνολο της αντιλαϊκής πρότασης που κατέθεσαν ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ (και την οποία καλούσε το λαό να καταψηφίσει!), υπό τον όρο ότι η νέα δανειακή σύμβαση θα προέβλεπε αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους και συμμετοχή στα «επενδυτικά πακέτα» της ΕΕ, αποτυπώνει ξεκάθαρα για λογαριασμό τίνος διαπραγματευόταν η κυβέρνηση.
Το τι ακολούθησε είναι επίσης γνωστό: Το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος, ακριβώς όπως είχε προειδοποιήσει το ΚΚΕ, έγινε με συνοπτικές διαδικασίες από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου ένα μεγάλο «ΝΑΙ» στο νέο μνημόνιο, με τους εγχώριους βιομήχανους να καλούν χαρακτηριστικά σε «πλήρη και αποτελεσματική» εφαρμογή του γιατί αποτελεί την «τελευταία προσπάθεια ανόρθωσης» της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητάς τους.
Αλλος δρόμος για το λαό υπάρχει, προϋποθέτει όμως να γίνει ο ίδιος πρωταγωνιστής των εξελίξεων με ισχυρό ΚΚΕ, για ένα χειραφετημένο από αστικά κόμματα και κυβερνήσεις αντιλαϊκής διαχείρισης εργατικό - λαϊκό κίνημα, για μια ισχυρή Λαϊκή Συμμαχία, που θα παλεύει για την πραγματική ανατροπή, για την εργατική - λαϊκή εξουσία, ως αποτέλεσμα της ρήξης με τα μονοπώλια και όλες τις συμμαχίες τους.