Η προχθεσινή φωτιά στις ράγες του ΗΣΑΠ στην Αθήνα αποκάλυψε ξανά την έλλειψη ολοκληρωμένου σχεδίου διαχείρισης τέτοιων περιστατικών, για την ασφάλεια επιβατών και εργαζομένων. Επιβεβαίωσε ταυτόχρονα ότι το «πάμε κι όπου βγει» εξακολουθεί να βάζει σε κάθε λογής κινδύνους την ανθρώπινη ζωή στον σιδηρόδρομο και στις αστικές συγκοινωνίες.

Οι μαρτυρίες εξοργίζουν, αφού δεν υπήρξε καμιά καθοδήγηση ούτε κάποια επίσημη ενημέρωση για το τι έπρεπε να κάνουν οι επιβάτες όταν εντόπισαν τους καπνούς και είδαν τον συρμό να σταματά.

Αυτοσχεδιασμός σε όλα: Από το πώς να ανοίξουν μόνοι τους τις πόρτες, πώς να κατέβουν από τον συρμό, πώς να κινηθούν πάνω στις ράγες, πώς να αποχωρήσουν.

Ακόμα και η ενημέρωση που έγινε για το «επόμενο τρένο» που θα επιβιβάζονταν, αποδείχθηκε «fake news», και έτσι ξεροστάλιαζαν για πάνω από μία ώρα μέσα στην άγνοια.

Ολα αυτά δεν συνέβησαν κάπου στη ...μέση του πουθενά, αλλά στο Μαρούσι, σε μια συγκοινωνιακή γραμμή που εξυπηρετεί καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες επιβάτες, διασχίζοντας τον αστικό ιστό της Αθήνας.

Τα απανωτά περιστατικά στις συγκοινωνίες, μόλις ενάμιση χρόνο από το έγκλημα στα Τέμπη, δεν είναι συμπτώσεις και προειδοποιούν για τον κίνδυνο μιας νέας τραγωδίας.

Μέσα σε λίγες μέρες είχαμε την πρόσκρουση τρένου του Προαστιακού σε κορμούς δέντρων και την παρ' ολίγον μετωπική σύγκρουση δυο συρμών, μια ανάσα από το κέντρο της Αθήνας. Η φωτιά στις γραμμές του ΗΣΑΠ «τριτώνει» τα «ατυχήματα».

Ποιος επιβεβαιώνεται λοιπόν;

Η κυβέρνηση, που με τις φιέστες της προπαγανδίζει κάθε τόσο τον «εκσυγχρονισμό των αστικών συγκοινωνιών», κλιμακώνοντας τη διαχρονική πολιτική εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης;

`Η οι εργαζόμενοι και τα σωματεία τους, που καταγγέλλουν ότι η στρατηγική της «απελευθέρωσης» είναι η πηγή της καθημερινής ταλαιπωρίας και των επικίνδυνων περιστατικών; Από τη σαρδελοποίηση, τις απανωτές βλάβες, την αραίωση των δρομολογίων και τις καθυστερήσεις, έως τα ατυχήματα...

Είναι χαρακτηριστικό ότι τη γραμμή του Ηλεκτρικού, μήκους 45 χιλιομέτρων, την «καθαρίζει» από ξερόχορτα ένα εργολαβικό συνεργείο με μόλις τρεις εργαζόμενους! Ενώ, από το 2009 μέχρι το 2022, οι εργαζόμενοι στη ΣΤΑΣΥ μειώθηκαν κατά 35,6%, αφήνοντας ακάλυπτες πολλές αναγκαίες ειδικότητες και πόστα.

Μόλις πριν από μερικούς μήνες, συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ ανέδειξαν τους κινδύνους πυρκαγιάς και απαίτησαν την οργάνωση σεμιναρίων για την αντιμετώπιση τέτοιων περιστατικών, όπως και ασκήσεων πυρασφάλειας.

Χώρια οι καταγγελίες για τις επικίνδυνες ελλείψεις στους υπόγειους σταθμούς και τις σήραγγες (π.χ. σε φωτισμό ασφαλείας, στην απρόσκοπτη λειτουργία του εξαερισμού, στη συντήρηση των εξόδων κινδύνου κ.ά.).

Πού «σκοντάφτουν» όλα αυτά; Στην πολιτική του «κόστους - οφέλους», τον ακρογωνιαίο λίθο της «απελευθέρωσης» που προώθησαν όλες οι κυβερνήσεις, τα κόμματα του κεφαλαίου και η ΕΕ.

Σκοντάφτουν στον «δημοσιονομικό κορσέ», στα «ματωμένα» πλεονάσματα και στις «αντοχές της οικονομίας», όπου δεν «χωράει» η αντικατάσταση τρένων που έχουν καταντήσει 40χρονα σαπάκια, ούτε και η συντήρηση της υποδομής και του τροχαίου υλικού, δείχνοντας το τίμημα που πληρώνει ο λαός για τη «θετική πορεία» της οικονομίας.

Το «ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας» αποδεικνύεται ξανά επίκαιρο. Κανένας συμβιβασμός με την εγκληματική πολιτική που εγκαταλείπει εκατομμύρια εργαζόμενους και επιβάτες στην τύχη και μετατρέπει σε «άσκηση επιβίωσης» ακόμα και τις πιο απλές καθημερινές μετακινήσεις.

Τώρα, χωρίς καμιά αναμονή χρειάζεται να δυναμώσει ο αγώνας για ασφαλείς, σύγχρονες, φθηνές συγκοινωνίες. Να βρεθεί στο στόχαστρο ο πραγματικός ένοχος: Το εχθρικό κράτος του κεφαλαίου, η πολιτική του κέρδους που υπηρετούν όλα τα κόμματα και οι κυβερνήσεις.

Γιατί εν έτει 2024 δεν μπορεί να θεωρείται «κανονικότητα» η διαρκής αναμέτρηση με την επόμενη καταστροφή, ούτε «πολυτέλεια» η ασφαλής και ανθρώπινη μετακίνηση.