Οι «σχέσεις στοργής» (ή της μεγάλης αγκαλιάς για όλα τα «κινήματα», όπως είπε ο Αλ. Αλαβάνος) των οπορτουνιστών με το λεγόμενο αντιεξουσιαστικό χώρο δεν είναι σημερινές. Κρατάνε χρόνια. Από την εποχή του λεγόμενου «ΚΚΕ Εσωτερικού», των τότε οπορτουνιστών που είναι πρόγονοι του σημερινού ΣΥΝ, ο λεγόμενος «αναρχικός χώρος» πάντα θεωρούνταν ως ένας δυνάμει χώρος προσεταιρισμού εκλογικής πελατείας. Ιδεολογικά, τους δύο χώρους - υποτίθεται - τους χωρίζει άβυσσος. Οι μεν «αναρχικοί» δε δέχονταν και δε δέχονται κανενός είδους κρατική εξουσία, το δε «Εσωτερικό» μιλούσε για κράτος δημοκρατικό, για φιλολαϊκή κυβέρνηση. Ο,τι λένε και σήμερα, δηλαδή. Επομένως, τι ήταν αυτό που τους ένωνε τότε; Τι είναι αυτό που ενώνει και σήμερα τον «αντιεξουσιαστικό» χώρο, με τη μετάλλαξη του «Εσωτερικού» σε Συνασπισμό - ΣΥΡΙΖΑ;

Η συγκολλητική ουσία δεν μπορεί να είναι άλλη, από τη μικροαστική βάση, πάνω στην οποία στηρίζονται και οι μεν και οι δε, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές προσεγγίσεις στα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Και οι δυο χώροι, βεβαίως, δεν αντέχουν την εξουσία της εργατικής τάξης. Και από την άποψη αυτή, προκειμένου να συγκαλύψουν την αποστροφή τους στην ανάγκη συγκρότησης οργανωμένου επαναστατικού πολιτικού υποκειμένου, με απώτερο στρατηγικό στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και την αντικατάστασή της, σε πρώτη φάση, με τη δικτατορία του προλεταριάτου, κάνουν τα πάντα για να υπονομεύουν το λαϊκό κίνημα και τη γραμμή πάλης ενάντια στη στρατηγική της άρχουσας τάξης, των κομμάτων της, της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Επομένως, τα ερωτικά βλέμματα που ρίχνει ο κ. Αλαβάνος και άλλα στελέχη του ΣΥΝ προς τους λεγόμενους «αντιεξουσιαστές» - με αφορμή τις τελευταίες κινητοποιήσεις - δεν έχουν το χαρακτήρα του τυχαίου και του προσωρινού. Οι σχέσεις αυτές - όχι επίσημες - είχαν οικοδομηθεί στο παρελθόν και ανάλογα με την πολιτική συγκυρία αναδύονται στην επικαιρότητα. Μόνο που ο έρωτας αυτός υποκρύπτει και τα τυχοδιωκτικά μικροαστικά χαρακτηριστικά, από τα οποία εμφορούνται οι οπορτουνιστές. Οι οποίοι, στην προσπάθεια αλίευσης εκλογικής πελατείας - μέχρι εκεί φτάνουν οι επιδιώξεις τους - δε διστάζουν να κολακεύουν το αυθόρμητο και τα τυφλά χτυπήματα, κόντρα στην ανάγκη οργάνωσης της ταξικής πάλης και του εργατικού επαναστατικού κινήματος, να εμφανίσουν ως «κίνημα» το σπάσιμο της βιτρίνας και τις βόμβες μολότοφ.

Και μπορεί με τέτοιες ενέργειες να εκτονώνεται η μικροαστική αγανάκτηση για μία καπιταλιστική κοινωνία που είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του μονοπωλιακού κεφαλαίου, μία κοινωνία που καταπιέζει και τους μικροαστούς, αλλά με τέτοιες ενέργειες η αστική εξουσία δεν απειλείται. Και το εργατικό κίνημα όχι μόνο το υπονομεύουν, αλλά δημιουργούν συνθήκες χτυπήματός του από την κρατική βία και καταστολή. Να υπενθυμίσουμε, απλώς, ότι όταν η αστική τάξη της Ελλάδας ένιωσε απειλούμενη άνοιξε Μακρονήσια, και δεν έπαιζε στα Εξάρχεια κλέφτες και αστυνόμους...