Ο,τι συμβαίνει αυτές τις μέρες στη Νέα Κίο, με το ρατσιστικό παραλήρημα ορισμένων στελεχών του κυβερνητικού κόμματος, που προσπαθούν να εμφανίσουν το σύνολο της κοινωνίας να συμφωνεί με τις ιδέες τους, συμβαίνει καθημερινά σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όπου το κεφάλαιο έχει κατορθώσει να εφαρμόσει το «λαός χωρισμένος πάντα νικημένος». Στη χώρα μας τα πρόσφατα παραδείγματα περισσεύουν. Καλοί οι Αλβανοί όσο δουλεύουν στα χωράφια, παράνομοι όταν έρχεται η ώρα της πληρωμής. Καλοί οι Πολωνοί όταν δουλεύουν στην οικοδομή, παράνομοι όταν ζητάνε ένσημα. Καλές οι Φιλιππινέζες όσο είναι έγκλειστες, παράνομες και πόρνες μόλις κοινωνικοποιούνται. Καλοί οι Πακιστανοί σαν τζάμπα πληρώματα, ταραχοποιοί όταν ζητούν εφαρμογή των συμβάσεων. Καλοί οι Τσιγγάνοι όταν μαζεύουν σκουπίδια, βαποράκια όταν τους αρπάζουν τη γη τους για να περάσει η Αττική Οδός. Καλοί όλοι οι μετανάστες όταν είναι φτηνή εργατική δύναμη, λαθραίοι όταν δεν ελέγχεται η ροή τους από τα κομπιούτερ της Σένγκεν ή τα ηλεκτροφόρα καλώδια του Τέξας.
Η μηχανή είναι καλά στημένη. Προβλέπει ακόμα και κλάμα μέσα από τον όρο «κοινωνικός αποκλεισμός», όρο που επέλεξαν οι θύτες για να ενοχοποιήσουν την κοινωνία για τα θύματα που οι ίδιοι παράγουν. Δε λέμε πια ο άνεργος, ο άστεγος, ο ναρκομανής, ο απολυμένος λίγο πριν τη σύνταξη, ο ανάπηρος. Λέμε «κοινωνικά αποκλεισμένος».
Αυτός που απολύει, αυτός που δε νοιάζεται αν υπάρχει λαϊκή κατοικία, αυτός που παροπλίζει τη νεολαία πριν καν εξεγερθεί, αυτός που δεν παρέχει καν επιδόματα επιβίωσης, αυτός που καταστρέφει το δημόσιο σύστημα υγείας και πρόνοιας, αυτός που κρατά μια ολόκληρη ήπειρο σε κατάσταση αναλφαβητισμού, το μεγάλο κεφάλαιο, εξαφανίζεται ως ένοχος και παρουσιάζεται μάλιστα το φαινόμενο να κατοχυρώνεται πλέον στρεβλά στις συνειδήσεις και ως φιλάνθρωπος. Η «παραγωγή συναίνεσης» αποκαλύπτεται τελικά ως η επιστήμη της «παραγωγής συνενόχων για να διαφεύγει ο πραγματικός ένοχος». Και μετά, άστους να σκοτώνονται...
Συνέπεια αυτής της ενοχοποίησης και οι νέοι - κάλπικοι στο περιεχόμενο - διαχωρισμοί μεταξύ «ευαίσθητων» και «ρατσιστών», «εκσυγχρονιστών» και «συντηρητικών». Το σύστημα παράγει το χωρισμό και μαζί εξασφαλίζει τις συμμαχίες του, ένα στρατό από πρόθυμους κονδυλοδιαίτους που φροντίζουν - καταγγέλλοντας δήθεν τον «κοινωνικό αποκλεισμό» ως συναισθηματική πανούκλα κι όχι σαν αποτέλεσμα ταξικής βίας - να ενισχύσουν ιδεολογικά το διαχωρισμό που έτσι παρουσιάζεται ως αυτονόητος, έτσι ακριβώς όπως το: «πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί».
Στο τέλος μένουμε μόνοι, με το στίχο να περιγράφει αδιέξοδα πως «οι πλατείες μας φουντώνουνε στη βία». Κι όμως, δικός μας στίχος είναι και το «εμπρός της Γης οι κολασμένοι». Μπορούμε, πράγματι, να βρούμε χίλιους λόγους να ζούμε χώρια. Βάρβαροι μέχρι τελικής πτώσεως. Να περιγράφουν από τα «μίντιά» τους τα χάλια μας και να κονομάνε κι όλας απ' αυτά, οι πετρελαιάδες - εφοπλιστές και λοιποί «ευαίσθητοι» καναλάρχες.
Κι όμως, έχουμε εχθρό. Εναν! Δε χρειάζεται να ψάξουμε άλλους ανάμεσά μας. Πρέπει να ξεμπερδέψουμε μ' αυτόν, τον έναν, και τις πολιτικές του εκφράσεις, που ποδηγετούν τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Αυτόν τον έναν που θέλει το σύνολο του εργαζόμενου κόσμου τυλιγμένο σε μια κόλλα χαρτί, στη σύγχρονη εκδοχή του, όπως οι τράπεζες δεδομένων, τύπου Σένγκεν. Ας ξεμπερδεύουμε, λοιπόν, με τον «κοινωνικό αυτοματισμό». Είναι υποκινούμενος από την κυβέρνηση και όσους έχουν συμφέρον να εδραιώνουν με το «διαίρει και βασίλευε» την εξουσία της κυρίαρχης σήμερα τάξης.
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
Feeds
