Η νέα πτώση της οικοδομικής δραστηριότητας και για το μήνα Μάη, κατά 22% σε σχέση με τον Μάη του '09, αναδεικνύει τα αποτελέσματα μιας ανάπτυξης, που ως γνώμονα έχει την ενίσχυση των μεγαλοεπιχειρηματιών του κλάδου. Τα έργα γίνονται και κρίνονται αποκλειστικά από τα κέρδη που αποφέρουν στις κατασκευαστικές εταιρείες και όχι απ' τις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Ταυτόχρονα, η ανεργία θα χτυπά όλο και πιο σκληρά τους εργαζόμενους όχι μόνο στην οικοδομή, αλλά και συνολικά στον κατασκευαστικό κλάδο. Ετσι, μόνο στο πρώτο πεντάμηνο του 2010, η καθίζηση της οικοδομικής δραστηριότητας έφτασε το ποσοστό του 23,2%, σε σχέση με το αντίστοιχο χρονικό διάστημα του 2009. Μείωση που προστίθεται στη διαρκώς συρρικνούμενη οικοδομική δραστηριότητα από το 2006 (υποχώρηση 19,5%), το 2007 κατά 5%, το 2008 κατά 17,1% και το 2009 κατά 31,2%.

Μετά τα παραπάνω, το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Γιατί υπάρχει αυτή η μείωση της οικοδομικής δραστηριότητας; Μήπως δεν υπάρχουν ανάγκες για νέες κατασκευές; Κι όμως, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Πρώτη ανάγκη: Κατασκευή σχολικής στέγης. Στο δήμο της Αθήνας το 10% των σχολείων λειτουργεί με διπλοβάρδια, αντίστοιχα στη Θεσσαλονίκη το ποσοστό εκτινάσσεται στο ...35%, ενώ στον Πειραιά 53 σχολεία βρίσκονται υπό έξωση. Μόνο στην Αθήνα, 3.300 αιτήσεις παιδιών για τους βρεφονηπιακούς σταθμούς του δήμου απορρίφθηκαν λόγω έλλειψης υποδομών. Δεύτερη ανάγκη: Κατασκευή νοσοκομείων. Η Αθήνα, αυτή η τερατούπολη, έχει τον ίδιο αριθμό δημόσιων μαιευτηρίων που είχε και τη δεκαετία του ...1950 («Ελενα» και «Αλεξάνδρα»), ενώ το νοσοκομείο π.χ., της Λευκάδας στεγάζεται σε κτίριο που έχει κατασκευαστεί εδώ και μισόν αιώνα και δεν έχουν γίνει επιδιορθώσεις μέχρι σήμερα.

Τρίτη ανάγκη: Αντιπλημμυρικά και αντισεισμικά έργα. Το 80% του οικοδομικού πλούτου της χώρας είναι πριν το 1985, δηλαδή με τον πανάρχαιο - με τα σημερινά δεδομένα της επιστήμης και της τεχνικής - αντισεισμικό κανονισμό του 1959, όταν στη χώρα μας εκλύεται το 50% της σεισμικής δραστηριότητας στην Ευρώπη, ενώ, κάθε χρόνο, με τις πρώτες νεροποντές, χάνονται ανθρώπινες ζωές. Τέταρτη ανάγκη: Φθηνή, ασφαλή και σύγχρονη κατοικία. Την ώρα που περίπου 400.000 νεόδμητα σπίτια παραμένουν κλειστά και τα κλειδιά τα κρατούν οι εργολάβοι, περιμένοντας «καλύτερους όρους» στην αγορά - δηλαδή, περισσότερα κέρδη - περίπου το 50% των κατοίκων του Λεκανοπεδίου ζούνε στο ενοίκιο ή εξοφλούν δυσβάσταχτα στεγαστικά δάνεια. Ταυτόχρονα, ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας έχει μετατραπεί σε μηχανισμό «αρμέγματος» των δικαιούχων, αφού τους στέλνει στις τράπεζες, ενώ το κατασκευαστικό του έργο είναι ανύπαρκτο, σε ποσοστό μόλις 4%.

Ολα τα παραπάνω αναδεικνύουν το αυτονόητο. Οι ανάγκες για ανάπτυξη κατασκευαστικού έργου, τόσο σε δημόσιο όσο ιδιωτικό επίπεδο, όχι μόνο υπάρχουν, αλλά είναι όλο και υψηλότερες, ακριβώς διότι αυξάνονται οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Η σταθερή πτώση της οικοδομικής δραστηριότητας δεν αντικατοπτρίζει τίποτα άλλο παρά τον τρόπο ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος, δηλαδή την ανάπτυξη εκείνη που αποφέρει κέρδη για το μεγάλο κεφάλαιο. Οι εργαζόμενοι, τα πλατιά λαϊκά στρώματα έχουν κάθε συμφέρον να διεκδικήσουν και να αγωνιστούν για μια ανάπτυξη που θα έχει ως γνώμονα τις δικές τους ανάγκες...