Η διαφαινόμενη κατάρρευση της Ιρλανδίας και η συζητούμενη προσφυγή της στον «ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης», χρήζουν σήμερα ιδιαίτερης ανάλυσης και εξαγωγής συμπερασμάτων, καθώς, η μικρή αυτή χώρα στο βορρά της Ευρώπης, στο πρόσφατο παρελθόν, χρησιμοποιήθηκε ως πείραμα εφαρμογής του πιο άγριου καπιταλισμού και σημείο αναφοράς και δικαίωσης των ιδεολογημάτων της «παγκοσμιοποίησης».

Γεγονός πάντως είναι ότι από τις αρχές της δεκαετίας του '90, η ιρλανδική αστική τάξη έκανε τις επιλογές της για προσέλκυση ξένων επενδύσεων, και εφάρμοσε πολιτική που αποψίλωνε το λαό από τα εργασιακά και ασφαλιστικά του δικαιώματα. Με την ανοχή και στήριξη των ρεφορμιστικών συνδικάτων, οι κυβερνήσεις της χώρας πήραν μια σειρά από μέτρα, που ετεροχρονισμένα εφαρμόζονται σήμερα και στην Ελλάδα του μνημονίου. Καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις και αντικαταστάθηκαν από επιχειρησιακές ή και ατομικές, όπως και οι αποζημιώσεις για απολύσεις εργαζομένων. Η φορολογία των επιχειρήσεων μειώθηκε από τότε στο 10%, ενώ περικόπηκαν δραστικά οι κρατικές κοινωνικές δαπάνες. Πάνω σε αυτό το ισοπεδωμένο, από εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, έδαφος, «χτίστηκε» το «ιρλανδικό θαύμα». Από το 1990 έως και το 1998, το ΑΕΠ της Ιρλανδίας αναπτύσσεται με εντυπωσιακούς ρυθμούς που φτάνουν το 7% και το 8%. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας εκτοξεύεται στις πρώτες θέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το ίδιο και τα κέρδη των επιχειρήσεων, το ίδιο και η φτώχεια... Το πολυεθνικό κεφάλαιο θησαύριζε, τη στιγμή κατά την οποία, με επίσημα στοιχεία της Eurostat, στην Ιρλανδία μεγάλωνε η φτώχεια.

Το «ιρλανδικό θαύμα» άρχισε να θαμπώνει, όταν το 1998 οι εταιρείες υψηλής τεχνολογίας εμφάνισαν μεγάλες ζημιές, κάτι που τις ώθησε να επαναπροσδιορίσουν την επενδυτική τους στρατηγική. Τότε σημειώθηκε μαζικό κύμα εξόδου επιχειρήσεων από την Ιρλανδία. Το δεύτερο χτύπημα δόθηκε στην πρόσφατη οικονομική κρίση. Το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο τα χρόνια της άνθησης είχε βρει διέξοδο στον τραπεζικό τομέα. Με την εκδήλωση της κρίσης, οι τιμές των χρεογράφων κατέρρευσαν, κάτι που οδήγησε τις 5 μεγαλύτερες τράπεζες στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, η οποία και αποφεύχθηκε με την παροχή κρατικής στήριξης, που στοίχισε στους εργαζόμενους 50 δισ. ευρώ. Σήμερα, η άλλοτε χώρα - πρότυπο καπιταλιστικής ανάπτυξης, ο «κέλτικος τίγρης», είναι χώρα προς αποφυγή. Είναι ακριβώς η περίπτωση που το «θαύμα» μετατρέπεται σε τραγωδία και κόλαση. Πρώτα και κύρια για τους εργαζόμενους, αφού τα άγρια μέτρα που πάρθηκαν και στην περίοδο του «θαύματος» και τώρα με την κρίση, όμοια με αυτά που εφαρμόζονται στην Ελλάδα, και χωρίς μνημόνιο, στέλνουν στην κόλαση τους εργάτες. Παράδειγμα, για να συνειδητοποιήσουμε, όσο είναι καιρός, πως φιλολαϊκή διέξοδος μόνο με αντιμονοπωλιακούς αγώνες μπορεί να έρθει σε συνδυασμό με την πολιτική καταβαράθρωση των αστικών κομμάτων, όλων των δυνάμεων του ευρωμονόδρομου σε ρότα αντεπίθεσης και ρήξης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους.