Δύο περιστατικά μέσα σε τρεις ημέρες δείχνουν με απόλυτη σαφήνεια προς τα πού οδηγείται σήμερα η Πρόνοια. Το πρώτο περιστατικό αφορούσε τη μάνα που αδυνατεί να μεγαλώσει με αξιοπρέπεια τα δύο αυτιστικά της παιδιά, διότι δεν υπάρχουν δημόσιες υπηρεσίες Πρόνοιας, δεν υπάρχουν σχολεία και δομές τέτοιες που θα ενίσχυαν τόσο τα παιδιά όσο και τις οικογένειές τους με ουσιαστικά προγράμματα και οι γονείς αναγκάζονται να πληρώνουν χιλιάδες ευρώ σε ιδιωτικές δομές, αμφιβόλου ποιότητας. Το δεύτερο, δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» και αφορά στην παρακράτηση από το 40% μέχρι και το 80% των συντάξεων των ηλικιωμένων σε ιδρύματα.

Την ώρα δηλαδή, που οι περισσότεροι συνταξιούχοι δίνουν το μεγαλύτερο μέρος των έτσι κι αλλιώς πενιχρών τους συντάξεων στα φάρμακα και για υπηρεσίες Υγείας, έρχεται η κυβέρνηση και ακόμη και αυτούς τους συνταξιούχους που είχαν βρει ένα «απάγκιο» σε κάποια δημόσια, υποβαθμισμένα ιδρύματα κλειστής περίθαλψης, τους πετσοκόβει τις πενιχρές τους συντάξεις. Η κυβέρνηση, στην κυριολεξία, δεν αφήνει «πέτρα πάνω στην πέτρα» και οδηγεί ανθρώπους ηλικιωμένους, συνταξιούχους, στην εξαθλίωση. Αναγκάζει τους παππούδες να ντρέπονται που δεν μπορούν νά κάνουν ένα δώρο στα εγγόνια τους και οδηγεί μανάδες να βγάζουν «κραυγή απόγνωσης», για πράγματα που θα έπρεπε να είναι δεδομένα, όπως η δημόσια, δωρεάν και υψηλών προδιαγραφών φροντίδα παιδιών και ατόμων με ειδικές ανάγκες. Η ίδια πολιτική, όμως, που έχει αυτά τα αποτελέσματα, ταυτόχρονα αφήνει απλήρωτους τους εργαζόμενους στις υπηρεσίες πρόνοιας, οι οποίοι έχουν να πληρωθούν από τέσσερις μέχρι και οχτώ μήνες. Η απόγνωση έχει αγγίξει «το κόκκινο» τόσο για τους εργαζόμενους στις υπηρεσίες πρόνοιας, όσο και για όσους φιλοξενούνται στις δομές αυτές.

Ολα αυτά σκιαγραφούν μια συνειδητή πολιτική απαξίωσης της ίδιας της Πρόνοιας, η οποία πολιτική στόχο έχει τη σταδιακή μετατροπή του χαρακτήρα της, στη λογική του «κόστους - οφέλους», κάτι που ήδη συντελείται όλα τα προηγούμενα χρόνια. Σήμερα και με όχημα την καπιταλιστική κρίση και την επίκληση του δημόσιου χρέους, η κυβέρνηση, μαζί με την τρόικα και την πλουτοκρατία, προωθούν την ακόμη μεγαλύτερη διείσδυση του ιδιωτικού τομέα, αλλά και τη μετατροπή του όποιου δημόσιου τομέα απομείνει, σε «ανταποδοτικό». Οι παραπάνω εξελίξεις, ωστόσο, είναι επιλογές στρατηγικού χαρακτήρα που σχετίζονται άμεσα με την εξέλιξη του καπιταλιστικού συστήματος. Το κεφάλαιο, σήμερα, έχει ανάγκη να επεκταθεί σε τομείς που μέχρι πριν λίγα χρόνια είχε «αφήσει» στη διάθεση του κράτους. Και ένας από αυτούς τους τομείς, είναι η Πρόνοια.

Σήμερα, και ενώ η έμμεση ιδιωτικοποίηση των δομών Πρόνοιας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, γίνεται φανερό πως τα θέματα αυτά αφορούν το σύνολο του λαού. Δεν αφορούν μόνο τους εργαζόμενους σε αυτά ή όσους εντάσσονται σε αυτές τις δομές και τις οικογένειές τους. Αν και είναι οι πρώτοι που έρχονται αντιμέτωποι με τις διαχρονικές πολιτικές των κυβερνήσεων, της τρόικας και της πλουτοκρατίας στο συγκεκριμένο τομέα, ωστόσο, γίνεται καθημερινά φανερό πως αν δε γίνει υπόθεση όλου του λαού η υπεράσπιση και διεύρυνση των δημόσιων και δωρεάν υπηρεσιών πρόνοιας, που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες του λαού, τότε η ανελέητη επίθεση δε θα σταματήσει.