Ηαγωνιστική διάθεση και κινητικότητα που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα από τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Είναι προϊόν σοβαρών διεργασιών που έχουν σημειωθεί το προηγούμενο διάστημα ως αποτέλεσμα της ολομέτωπης επίθεσης που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση Σημίτη. Ολο και περισσότεροι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται πλέον στην πράξη τι σημαίνει το «λιγότερο κράτος» που θέλουν κυβέρνηση -ΝΔ - ΣΕΒ - ΕΕ, τόσο για το ρόλο του δημόσιου τομέα όσο και για τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζόμενων σε αυτόν. Γίνεται πλέον αντιληπτό ότι όσο αφήνεται η κυβέρνηση ανενόχλητη να γκρεμίζει ό,τι είναι προς το συμφέρον των λαϊκών συμφερόντων και ταυτόχρονα να το παρουσιάζει ως «εκσυγχρονισμό» και πρόοδο, τόσο θα δημιουργούνται αρνητικά τετελεσμένα, που είναι πολύ δύσκολο στη συνέχεια να ανατραπούν.

Ηπρόσφατη έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ήρθε να προσδιορίσει με σαφήνεια το «πού το πάει» η κυβέρνηση στο δημόσιο τομέα. Τα συγκεκριμένα μέτρα που υποδεικνύει ο διεθνής ιμπεριαλιστικός οργανισμός δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολιών. Ο δημόσιος τομέας και η κρατική μηχανή θα πρέπει επιστρατευτούν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο για να επιτευχθούν οι «ιεροί» στόχοι του νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού, δηλαδή η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγικότητα συνολικά του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Στόχοι που επιτυγχάνονται με μείωση του «κόστους εργασίας», σκλήρυνσης της λιτότητας, παραπέρα δραστικό περιορισμό των δικαιωμάτων των εργαζομένων, κατακρεούργηση των κοινωνικών δαπανών, ολοκληρωτικό ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων, εκχώρηση βασικών λειτουργιών και υπηρεσιών του δημοσίου στους ιδιώτες, με κράτος - αρωγό και στυλοβάτη των συμφερόντων του κεφαλαίου. Ετσι, το ΔΝΤ διαπιστώνει ότι «οι αυξήσεις στους μισθούς και στην απασχόληση στο δημόσιο τομέα για το 2000 είναι αρκετά υψηλότερες από ό,τι στο σύνολο της οικονομίας, καταδεικνύοντας την ανάγκη για περαιτέρω αποφασιστικά βήματα»! Δε διστάζει μάλιστα να μιλήσει πιο συγκεκριμένα, αξιώνοντας παραπέρα «περιορισμό των δαπανών και περικοπές που μπορούν να λάβουν τη μορφή περιορισμού των δαπανών για μισθούς». Οι υποδείξεις του ΔΝΤ αγκαλιάζουν όλες τις πλευρές λειτουργίας του δημόσιου τομέα, ο οποίος, σύμφωνα με την κυρίαρχη ιδεολογία, αποτελεί το «μεγάλο ασθενή» και εκεί θα πρέπει να επικεντρωθούν οι «χειρουργικές επεμβάσεις». Στο πλαίσιο αυτό συνιστά συγχώνευση και κατάργηση δημοσίων οργανισμών, κατάργηση της μονιμότητας για τους νεοπροσλαμβανόμενους στο δημόσιο τομέα και αντικατάστασή της από τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, τη σύνδεση μισθού παραγωγικότητας, τη «χρήση εξωτερικών υπηρεσιών» (διάβαζε ανάθεση στους ιδιώτες λειτουργιών της δημόσιας διοίκησης), υποχρεωτικές μετατάξεις κ.ά. Ταυτόχρονα, για το ΔΝΤ είναι ευπρόσδεκτες οι επιχειρούμενες μεταρρυθμίσεις στην υγεία και το ασφαλιστικό «για να μην υπάρξει σημαντική αύξηση των εισφορών στην κοινωνική ασφάλιση ή στις δημόσιες δαπάνες για συντάξεις».

Είναι φανερό ότι το νομοσχέδιο για τη «μεταρρύθμιση του ΕΣΥ», οι ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα των μεγάλων δημοσίων επιχειρήσεων, οι επερχόμενες αλλαγές στο ασφαλιστικό, η υλοποίηση του προγράμματος «Πολιτεία» στη δημόσια διοίκηση κ.ο.κ. αποτελούν πλευρές των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων που επιχειρούνται στο δημόσιο τομέα. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν την πολυτέλεια να τις αντιμετωπίζουν ως μεμονωμένα «επεισόδια» και μέτωπα, αλλά ενιαία και συνολικά, φροντίζοντας να αντιτάξουν το δικό του Μέτωπο. Μέτωπο που βρίσκεται σε άρρηκτη σύνδεση με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που βρίσκονται αντιμέτωποι με την ίδια αντιλαϊκή επίθεση, που αυτό το διάστημα κορυφώνεται με το νομοσχέδιο για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Είναι επιτακτική όσο ποτέ η ανάγκη για συντονισμό και γενίκευση των λαϊκών αγώνων και η κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική.