«

Εχουμε επίγνωση της πολύ αρνητικής πορείας των πραγμάτων, σε σχέση με τις θεμελιώδεις αρχές του Ποινικού Δικαίου», παραδέχτηκε ο συνταγματολόγος υφυπουργός Εξωτερικών στη Βουλή, στη συζήτηση για την κύρωση της σύμβασης περί «χρηματοδότησης της τρομοκρατίας». Αλίμονο, να μην είχαν και επίγνωση του παραλογισμού, που επιβάλλεται σαν λογική. Πολύ περισσότερο, που ο ίδιος είναι και μελετητής του Δικαίου και πιάνει όλη την ασυνέχεια με αυτό που ονομάζει «θεμελιώδεις αρχές», που, όμως, είχαν πέραση σε άλλες ιστορικές εποχές και εντελώς άλλες επιδιώξεις της κυρίαρχης αστικής τάξης.

Τώρα όλα αυτά, που σπούδασε και διδάσκει ο υφυπουργός Εξωτερικών είναι υποχρεωμένος, όχι να τα ξεχάσει, αλλά να κάνει κάτι πιο επικίνδυνο, όσον αφορά στη διαμόρφωση της κοινωνικής συνείδησης. Να διδάξει πρακτικά τον ελληνικό λαό πως οι συγκυρίες επιβάλλουν να θυμόμαστε αυτές τις «θεμελιώδεις αρχές», αλλά να κάνουμε πως δεν τις θυμόμαστε και να τις καταπίνουμε, προκειμένου να δείχνουμε καλό πρόσωπο στο εξωτερικό. Δηλαδή, σε πιο απλά ελληνικά, αν ο ιμπεριαλισμός το θέλει, να λέμε «ο γάιδαρος πετάει», την ώρα που ξέρουμε, από τους γαϊδάρους της χώρας μας τουλάχιστον, πως δεν έχουν φτερά και ούτε δίπλωμα πιλότου... Η Μ. Δαμανάκη, μάλιστα, που έπιασε αμέσως το νόημα, έσπευσε ακριβώς, όχι μόνο να κολλήσει φτερά στους γαϊδάρους, αλλά πρότεινε και σ' εμάς να κάνουμε το ίδιο, αφού κυνικά ισχυρίστηκε πως «το πολιτικό κόστος που θα υποστεί η Ελλάδα θα είναι τεράστιο», αν δεν ψηφιστεί η παράλογη σύμβαση.

Δε φτάνει, δηλαδή, πως πρέπει, σώνει και καλά, να αρχίσουμε να παραδεχόμαστε και να το κατοχυρώνουμε με αποφάσεις στη Βουλή πως... ο ήλιος βγαίνει από τη δύση, παρά τη συσσωρευμένη αντίθετη γνώση χιλιετηρίδων, αλλά να το κάνουμε και εξυπνακίστικα, γνωρίζοντας ότι λέμε επικίνδυνες ανοησίες για να μην τυχόν και μας γράψουν στα κατάστιχα οι ιμπεριαλιστές. Αυτή η λογική, που διδάσκεται από τους εκλεγμένους του αντιπροσώπους ο ελληνικός λαός, είναι χειρότερη και από το να τον κάνουν να πορεύεται με το «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω», γιατί, πρακτικά, σημαίνει «σφάξε με κι ας ξέρω πως δε θα αγιάσω...».

Οι, τάχατες, «έξυπνες ευλυγισίες», του τύπου μην αναπνεύσω και ξυπνήσει ο γίγαντας, οδηγούν, ή σε ασφυξία, ή από τις πολλές ευλύγιστες τούμπες γίνεσαι ο ευχάριστος γελωτοποιός του «γίγαντα». Δεν αξίζει κανένας απ' αυτούς τους ρόλους στον ελληνικό λαό και η ιστορία του έχει αποδείξει πως ποτέ δεν τους ανέχτηκε. Ισως γι' αυτό έχουν σκάσει με κάθε δυνατό τρόπο, όχι μόνο να του δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα, αλλά να προσπαθούν, με κάθε ευκαιρία, να ιδεολογικοποιούν από πάνω και την υποταγή, με μαθήματα, του τύπου «κάνε το κορόιδο για να μη χάσεις...».