Ενα νέο πλήγμα εις βάρος των Ελλήνων αγροτών και όχι μόνο μεθοδεύεται στην Ευρωπαϊκή Ενωση, με πρόσχημα τη διεύρυνση και τη μελλοντική ένταξη δέκα, περίπου, χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Το θέμα είχε τεθεί από το 1999, όταν η κυβέρνηση Σρέντερ, στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για την «Ατζέντα 2000», είχε απαιτήσει τη δραστική μείωση της γερμανικής συμμετοχής στον προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ειδικότερα στη χρηματοδότηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Φυσικά, μια τέτοια εξέλιξη θα είχε ως συνέπεια τη συρρίκνωση του κοινοτικού προϋπολογισμού, με αποτέλεσμα να μειωθούν σημαντικά, ή να καταργηθούν, τα διάφορα Ταμεία, όπως τα Διαρθρωτικά Ταμεία και το Ταμείο Συνοχής.

Τελικά, οι «δεκαπέντε», στη Σύνοδο του Βερολίνου το Μάρτη του 1999, κατέληξαν σε ένα συμβιβασμό, με τον οποίο μειώθηκαν κατά 80 δισ. ευρώ τα κονδύλια των Ταμείων. Η μεγαλύτερη μείωση σημειώθηκε στο Ταμείο της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, περίπου κατά 55 δισ. ευρώ. Οι συνέπειες ήταν άμεσες για τις μικρότερες χώρες - μέλη της ΕΕ, όπως η Ελλάδα, οι οποίες είδαν τη ροή των κοινοτικών κονδυλίων να μειώνεται δραματικά. Στην περίπτωση αυτή, τα εισοδήματα των μικρομεσαίων ελληνικών αγροτικών νοικοκυριών υπέστησαν σκληρό πλήγμα και είναι οι μεγάλοι χαμένοι. Η πραγματικότητα μιλάει από μόνη της.

Προχτές, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του Συμβουλίου των Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, το θέμα επανήλθε, όταν η γερμανική κυβέρνηση (και πάλι) επανέφερε προς συζήτηση την πρότασή της. Ο Γερμανός υπουργός, υποστηριζόμενος από τους ομολόγους του της Σουηδίας, της Βρετανίας και της Ολλανδίας, δήλωσε ότι θα πρέπει να πάψουν τα κράτη - μέλη να θεωρούν ως «κεκτημένο» τις κοινοτικές χρηματοδοτήσεις. Απείλησε, μάλιστα, ότι, αν δε γίνουν δεκτές οι προτάσεις του, κινδυνεύει η διεύρυνση της ΕΕ.

Απόφαση στο προχτεσινό συμβούλιο δεν ελήφθη, αλλά από τους διαμορφούμενους συσχετισμούς προκύπτει ότι κυοφορείται από τις ιθύνουσες δυνάμεις της ΕΕ το σχέδιο για την ουσιαστική κατάργηση των Ταμείων. Ετσι, θα καταργηθούν και τα ψίχουλα που έδινε η ΕΕ στα μικρότερα κράτη - μέλη, ως «αντίδωρο» για τη συμμετοχή τους και την αποδοχή των ληστρικών όρων της εκμετάλλευσής τους. Οσον αφορά στα ισχνά κονδύλια της ΕΕ για τις υποψήφιες προς ένταξη χώρες, αυτά δεν μπορούν να αντισταθμίσουν ούτε κατ' ελάχιστο τη λεηλασία που υπέστησαν οι λαοί τους και συνεχίζουν να υφίστανται από τους «μεγάλους» της ΕΕ.

Θα πρέπει, βεβαίως, να υπενθυμίσουμε ότι τα κοινοτικά κονδύλια, είτε για την αγροτική οικονομία, είτε για τα «μεγάλα έργα» στην Ελλάδα (απ' τα οποία επωφελείται το μεγάλο κεφάλαιο) δεν είναι παρά ένα ελάχιστο μέρος από αυτά που πληρώνει η χώρα, δηλαδή ο λαός μας, στους «μεγάλους» μέσω και του εμπορικού ισοζυγίου (εισαγωγές - εξαγωγές). Απ' το λογαριασμό αυτό, προκύπτει ότι για κάθε ευρώ που δίνεται από τα κοινοτικά ταμεία η Ελλάδα πληρώνει τρία ευρώ...