Τι καλύτερο, λοιπόν, από τις εντυπωσιακές επετειακές δηλώσεις του υπουργού Πολιτισμού, Ε. Βενιζέλου, με αφορμή τα δύο χρόνια που απέμειναν έως την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. «Εχουμε τον απόλυτο έλεγχο των χρονοδιαγραμμάτων» στα έργα υποδομής, είπε ο υπουργός, ο οποίος μίλησε ακόμα και για «θετικές επιπτώσεις στο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και στο εισόδημα». Τα στελέχη της «Αθήνα 2004» και η πρόεδρος της εταιρίας Γ. Αγγελοπούλου πλέουν σε πελάγη ευτυχίας με τη «Regatta», τη δοκιμαστική διοργάνωση της ιστιοπλοΐας στη βάναυσα κακοποιημένη παραλία του Αγίου Κοσμά και δηλώνουν πανευτυχείς ότι οι αγώνες ξεκινούν τώρα.

Η αλήθεια είναι ότι οι οικογένειες των επτά (έως τώρα) νεκρών εργατών, που άφησαν την τελευταία τους πνοή πάνω στα «ελεγχόμενα χρονοδιαγράμματα», δε θα μπορούσαν να μνημονευτούν από την κυβέρνηση. Μακάβριες αναμνήσεις που δε χωρούν σε επετείους «εθνικών στόχων». Οπως και ο καθημερινός εφιάλτης χιλιάδων εργαζομένων στα ολυμπιακά έργα που δουλεύουν 13 και 14 ώρες, χωρίς να πληρώνονται και όταν τολμούν να ζητούν το μεροκάματο απολύονται. Ή μήπως χωρούν οι αναμνήσεις των ελεύθερων χώρων, που μετατρέπονται σε λυόμενες ή μόνιμες ολυμπιακές εγκαταστάσεις, διαγράφοντας τις τελευταίες ανάσες μιας πόλης, που έχει να δώσει μόνο 2,5 τετραγωνικά μέτρα ελεύθερου χώρου και πράσινου σε κάθε της κάτοικο;

Σημασία έχει ότι μετά από δύο χρόνια θα είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. Θα διοργανώσουμε Ολυμπιακούς Αγώνες χωρίς τρομοκρατία. Δε θα υπάρχουν τρομοκράτες παρά μόνον οι αναγκαίοι και επίσημοι, ώστε όλα να γίνονται όπως πρέπει. Η πόλη του Μεγάλου Αδελφού θα έχει «εξαρθρώσει» την τρομοκρατία και θα έχει έτσι κάθε δικαίωμα να τρομοκρατεί. Αλλωστε, οι εργάτες, οι αγρότες, οι φοιτητές, οι μαθητές, οι συνταξιούχοι δε χωρούν στη μεγάλη Ολυμπιακή Οικογένεια. Κι όταν θα χαλούν τη μόστρα της «νέας μεγάλης εθνικής ιδέας» θα καταγράφονται.

Είναι οι ίδιοι που ζητούν από τους εργαζόμενους να γίνουν εθελοντές. Να δουλέψουν δωρεάν. Οι εκατομμυριούχοι των Ολυμπιακών Αγώνων, τα στελέχη με τις λιμουζίνες και τους σοφέρ ζητούν από το 25% των άνεργων νέων να γίνουν οι, χωρίς ιδιοτέλεια, συντελεστές στην επιτυχία μιας παράστασης, που η επιτυχία της έχει ταυτιστεί με τα συμφέροντα των πολυεθνικών.