Αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα τέτοιων διεθνών διασκέψεων, ένας βιαστικός ίσως χαρακτηρισμός να ήταν «μια τρύπα στο νερό...» Ομως, δεν είναι έτσι. Η Διάσκεψη για τη Γη, που αρχίζει στο Γιοχάνεσμπουργκ τη Δευτέρα, όπως και οι άλλες που έχουν προηγηθεί, ναι μεν πρακτικά δεν κάνουν ούτε ένα βήμα, για να καλυτερέψουν στο ελάχιστο τη ζωή των λαών στον πλανήτη, αλλά τελικά κάνουν πάρα πολλά, για να προωθηθούν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών χωρών. Κάνουν πάρα πολλά, για να διατηρήσουν και να διαιωνίσουν την ασυδοσία των πολυεθνικών, που λυμαίνονται τις φτωχότερες χώρες.

Οπως η σουπιά αφήνει το μελάνι για να κρυφτεί, έτσι και τα όργανα του ιμπεριαλισμού (επίσημα και ανεπίσημα), πάντα πριν από μια τέτοια διάσκεψη αμολάνε, ή αφήνουν ελεύθερα να διαρρεύσουν, τις πραγματικές στατιστικές, για τη φτώχεια, τα πεινασμένα παιδιά, το περιβάλλον, τους υδάτινους πόρους κ.ά. Χρειάζονται αυτό το καμουφλάζ, για να μπορούν, από την πίσω πόρτα, να χώνονται με όλο και πιο πολύπλοκους τρόπους -τάχατες για να αντιμετωπίσουν τον υποσιτισμό, ή για να προστατεύσουν το περιβάλλον- στην εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των φτωχών λαών του πλανήτη.

Ετσι, για παράδειγμα, σχεδόν την ίδια ώρα, που η FAO (Οργανισμός Υγείας και Τροφίμων του ΟΗΕ) ανακοίνωνε πως ούτε το 2030 δε θα έχουν κατορθώσει να μειώσουν έστω στο μισό τον υποσιτισμό στον πλανήτη, ο Πρόεδρος Μπους έβγαινε με βαρύγδουπη δεκάρικη ανακοίνωση για την αντιμετώπιση της φτώχειας. Ανάλογα είχε δηλώσει και ο πατέρας Μπους το 1992 πριν το Ρίο και εκτός του ότι έβαλε τρικλοποδιές στην προώθηση οποιασδήποτε προοδευτικής συμφωνίας, ταυτόχρονα φρόντισε να δέσει σφιχτά το χαλκά των πολυεθνικών ΕΞΟΝ - ΜΟΜΠΙΛ, ΣΕΛ κ.ά. πάνω στους λαούς της Ινδονησίας, της Νιγηρίας κλπ.

Δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά τα πράγματα με το σημερινό διεθνή συσχετισμό δύναμης. Οτιδήποτε άλλο, στις παρούσες συνθήκες, θα σήμαινε πρακτικά πως ο ιμπεριαλισμός ...τρελάθηκε και αρνείται τον εαυτό του. Τέτοιο πράγμα, όμως, δεν μπορεί να συμβεί, γιατί ο ιμπεριαλισμός, έτσι και αλλιώς, έχει την αυτοτελή «φυσική» λογική, να κυνηγάει πάντα το κέρδος, όπως το πεινασμένο ζώο το θήραμά του. Αρα, πέρα από τα ευχολόγια και τις υποκριτικές «ευαισθησίες», που συνήθως ανοίγουν δρόμους για μεγαλύτερη εκμετάλλευση των λαών, ο μόνος δρόμος είναι ο διαρκής, επίμονος, συντονισμένος αγώνας, όχι «και με τον ιμπεριαλισμό», αλλά μόνο ενάντιά του, ώστε να αλλάξουν οι διεθνείς συσχετισμοί σε βάρος του εκμεταλλευτικού συστήματος και να ξεμπερδεύουμε οριστικά μαζί του.