Η «νομιμότητα» του Συμβουλίου Ασφαλείας | Επωνύμως | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Η «νομιμότητα» του Συμβουλίου Ασφαλείας

Τι είναι σήμερα το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ; Μπορεί μια οποιαδήποτε απόφασή του, να χρησιμέψει σαν άλλοθι - ασπίδα για άλλο ένα ιμπεριαλιστικό έγκλημα; Μπορεί πλέον, με άλλα λόγια, να μοιράζει το δίκιο και το άδικο, με βάση τα συμφέροντα και τις επιθυμίες των λαών;

Ολοι ξέρουν πως τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει πια. Ομως, οι εκπρόσωποι των διαφορετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όχι μόνον παριστάνουν ότι υπάρχει, αλλά, κατά περίπτωση, επιχειρούν να μετατρέψουν αυτό το όργανο σε εργαλείο προώθησης των πιο άνομων διεκδικήσεών τους. Για παράδειγμα, όλοι ξέρουν πως οι ΗΠΑ έχουν στην κατοχή τους τα περισσότερα και πιο επικίνδυνα όπλα μαζικής καταστροφής, αλλά όλοι παριστάνουν πως τους μάραναν τα υποτιθέμενα όπλα του Ιράκ, που, αν υπάρχουν, θα είναι απ' αυτά που οι ΗΠΑ τούς είχαν διαθέσει παλιότερα... Ολοι ξέρουν πως η λειτουργία ενός τέτοιου οργάνου, όπως το Συμβούλιο Ασφαλείας, εξαρτάται πάντα από το συσχετισμό δύναμης εκείνων που το συνθέτουν.

Αυτός ο συσχετισμός έχει να κάνει, τόσο με τα διαφορετικά συμφέροντα κάθε μιας δύναμης ξεχωριστά, όσο και με τις εσωτερικές αντιθέσεις, αλλά και εξαρτήσεις, που διαμορφώνονται ανάμεσα σ' αυτές τις δυνάμεις.

Και επειδή η πλειοψηφία ανήκει από χέρι στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, ενώνονται όσον αφορά στους ιμπεριαλιστικούς σκοπούς και χωρίζονται όσον αφορά στα ξεχωριστά μερίδια. Ενα τέτοιο διαρκές «ντάρε - άβερε» διαμορφώνει, ή χαλάει συμμαχίες, αναδεικνύει ισχυρούς και αδύναμους, προσωρινούς ηγέτες και εξαρτημένους... Ομως, το κεντρικό χαρακτηριστικό, δηλαδή ο ιμπεριαλιστικός σκοπός, παραμένει, ανεξάρτητα κατά πού πηγαίνουν κάθε φορά τα κέρδη και οι ζημίες.

Ισχύει, με άλλα λόγια, το «μεταξύ κατεργαραίων...», ανεξάρτητα ποιος βγαίνει με το μεγαλύτερο μερίδιο, αλλά και τι φράσεις - κλειδιά χρησιμοποιεί σαν άλλοθι, για να μην ομολογήσει ανοιχτά πως πάνω απ' όλα ενεργεί δεμένος από τα συμφέροντα του εκμεταλλευτικού συστήματος και τους νόμους, που το διέπουν. Αν, για παράδειγμα, ο Γάλλος εκπρόσωπος χρησιμοποιεί πιο πολύ τη λέξη «ειρήνη» και ο Αμερικάνος πιο πολύ τη λέξη «αφοπλισμός», για να μασκαρέψουν τον ιμπεριαλισμό τους, δε σημαίνει πως δεν είναι αυτός, που καθορίζει όλες τους τις ενέργειες και τελικές επιλογές.

Ομως, αυτό το διαρκές «πάρε - δώσε» σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι η νομιμότητα που ελπίζουν οι λαοί και, ακόμα περισσότερο, σε καμιά περίπτωση οι λαοί δεν μπορεί να πέφτουν στα δίχτυα της μιας, ή της άλλης ιμπεριαλιστικής σκοπιμότητας. Είναι άλλο πράγμα η βαθιά γνώση, τόσο του κεντρικού σκοπού, όσο και των ξεχωριστών συμμαχιών και αντιθέσεων και η χρησιμοποίησή τους και άλλο πράγμα η επιλογή στρατοπέδου μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Αν αυτούς τους ενώνει η εκμετάλλευση των λαών, οι λαοί οφείλουν να ενώνονται ενάντια σε όλους αυτούς και το σύστημά τους, που, αν δεν ανατραπεί, θα γεννάει μόνιμα πολέμους και μεγαλύτερη εκμετάλλευση. Μιλάμε, λοιπόν, για μια άλλη νομιμότητα, ακριβώς αντίθετη από αυτήν που προωθούν οι ιμπεριαλιστές στα μέτρα τους. Μια νομιμότητα, που δεν έρχεται έτοιμη, αλλά διεκδικείται σύμφωνα με τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα...

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ