Κανένα δεν πρέπει να ξαφνιάζει - με την έννοια ότι δεν είναι κάτι καινούριο - η περιοδική άνοδος του «θερμομέτρου» ή ακόμα και της έντασης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Απλώς, αυτό που προς στιγμή μπορεί να ξαφνιάζει κάποιους, είναι το δήθεν αντιφατικό κλίμα, μέσα στο οποίο εκδηλώνονται ορισμένα γεγονότα. Από τη μια λοιπόν, έχουμε φιλοφρονήσεις, ανταλλαγές επισκέψεων ανάμεσα στα μέλη των κυβερνήσεων των δύο χωρών, οι υπουργοί Εξωτερικών τραγουδάνε και χορεύουν για την ελληνοτουρκική φιλία. Την ίδια ώρα, στο Αιγαίο «χορεύουν» τα μαχητικά αεροσκάφη, επικρατεί πολεμική ατμόσφαιρα, με τα τουρκικά αεροσκάφη να προβαίνουν καθημερινά σε δεκάδες παραβάσεις των κανόνων εναέριας κυκλοφορίας και παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και τα ελληνικά μαχητικά να απογειώνονται για να τα αναχαιτίσουν.

Αυτά είναι τα γεγονότα, πίσω από τα οποία, όμως, υπάρχει ένα υπόβαθρο, οι ρίζες που γεννάνε τέτοιες συμπεριφορές και αναπαράγουν συγκεκριμένες καταστάσεις. Η όποια επιφανειακή αντιφατικότητα στο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων δεν είναι άσχετη και με επιλογές που επιβάλλονται από εξωτερικούς παράγοντες. Εδώ και καιρό, υπάρχει η κατεύθυνση από τον αμερικανικό παράγοντα, προς τις κυβερνήσεις των δύο χωρών, για κάποιου είδους διευθέτηση των Ελληνοτουρκικών και του Κυπριακού. Αλλά και από την Ευρωπαϊκή Ενωση υπάρχει ανάλογη κατεύθυνση. Αυτές οι επιλογές υπαγόρευσαν τη «βήμα προς βήμα» προσέγγιση με την Τουρκία που εξήγγειλε ο Κ. Σημίτης, τη «διπλωματία των σεισμών», τους όρους και τα χρονοδιαγράμματα, προκειμένου να δρομολογηθεί η διαδικασία ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ.

Φανερό είναι, βέβαια, ότι τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που δίνουν κατεύθυνση για διευθέτηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ούτε για τη φιλία των λαών νοιάζονται, ούτε για την ειρήνη. Πολύ περισσότερο, το αντίθετο μάλιστα, δεν κόπτονται για την ουσιαστική διευθέτηση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων με βάση τις αρχές και τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. Εξάλλου, οι διεθνείς εξελίξεις τα τελευταία χρόνια και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις το επιβεβαιώνουν περίτρανα. Είναι ζήτημα τακτικής τους, το εάν στο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων χορεύουν μαχητικά αεροσκάφη ή οι υπουργοί των Εξωτερικών. Ταυτόχρονα, οι ιμπεριαλιστές εφαρμόζουν μόνιμα και συστηματικά την παλιά και δοκιμασμένη τακτική του «διαίρει και βασίλευε». Αλλωστε, τα «μικρο-ιμπεριαλιστικά» σχέδια και επιδιώξεις στην ευρύτερη περιοχή των οικονομικών ολιγαρχιών των δύο χωρών και των αντίστοιχων πολιτικών τους εκπροσώπων δίνουν πρόσφορο έδαφος για την άσκηση της προαναφερόμενης πολιτικής. Στρώνεται έτσι το χαλί για την απρόσκοπτη ανάπτυξη των σχεδίων των ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Μέσα στα προαναφερόμενα πλαίσια και, κυρίως, όσο θα παραμένει εγκλωβισμένο το Ελληνοτουρκικό στα αμερικανο-ΝΑΤΟικά τραπέζια και διαβούλια, η λεγόμενη πολιτική της ελληνοτουρκικής προσέγγισης - ακόμη κι αν υπήρχαν αγαθές προθέσεις - οδηγεί σε αυτοπαγίδευση και σε αδιέξοδο. Προσφέρεται μόνο για την παροχή «καλών υπηρεσιών» από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες - με το αζημίωτο φυσικά. Και τίποτα δεν αποκλείει, εάν αλλάξει η τακτική των ιμπεριαλιστικών κέντρων ή εάν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξυνθούν, την παραπέρα όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και την εκδήλωση ακόμα και «υψηλής» έντασης.