Εκεί που βρίσκεται η δύναμή του, εκεί και η αδυναμία του. Εκεί που φουσκώνει «τέλειο» και απειλεί τους λαούς όλου του κόσμου, εκεί είναι και που, ταυτόχρονα, τους τρέμει και γι' αυτό τους απειλεί σκληρότερα. Φοβισμένους τους αρπάζει τη σκέψη, τους κόβει τη διάθεση για μαζική δράση, τους αποκλείει τα δικά τους όνειρα και βάζει στη θέση τους εκείνα, που το εξυπηρετούν. Με τέτοιες μεθόδους μπόρεσε το άδικο εκμεταλλευτικό σύστημα, να υπάρξει και να διαιωνίζεται. Κάπως έτσι βρίσκεται στις πλάτες των λαών όλα αυτά τα χρόνια.

Τον τελευταίο καιρό, η πολιτική των εκπροσώπων του ιμπεριαλισμού είναι ιδιαίτερα στριμωγμένη. Οπου και αν έχουν επιχειρήσει να πιαστούν, αποδείχνεται «αέρας κοπανιστός» και συντρίβονται με τόσο «μεγάλο θόρυβο», που ξυπνάει τις λαϊκές συνειδήσεις. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τις διαρροές και τα μισόλογα, που, ουσιαστικά, παραδέχονται πως, αν δεν ήταν στημένη η «11η του Σεπτέμβρη», τουλάχιστον τούς ήταν «χρυσή ευκαιρία»; Τα υποτιθέμενα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ, που ακόμα τα ψάχνουν, μέχρι ίσως να τα τοποθετήσουν; Την υπόθεση Ντ. Κέλι, που αποκάλυψε όλα τα ψέματα της βρετανικής κυβέρνησης; Τις απανωτές αποκαλύψεις, που έκανε ακόμα και η ΣΙΑ, αμυνόμενη, ίσως, στη δίνη των αντιθέσεων των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών; Το γεγονός πως αυτοπαραμυθιάζονταν για το ότι θα τους δεχτούν σαν «απελευθερωτές» στο Ιράκ και από την πρώτη στιγμή τούς έχει στην κυριολεξία ρημάξει η ιρακινή αντίσταση;..

Επειδή ισχύει «μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η...», τρέχουν πριν η «μοίρα τους γίνει κακιά», να προλάβουν, να ανανεώσουν τον τρόμο με τις γνωστές καθιερωμένες μεθόδους. Δεν πάνε δέκα μέρες από την παράξενη επίθεση στο Ριάντ. Απίθανο να μάθουμε ποτέ, τουλάχιστον στα χρόνια μας, ακριβώς το ποιοι και πώς... Μόλις πριν από τέσσερις μέρες, ήταν οι εξίσου «ανεξήγητες» επιθέσεις στην Κωνσταντινούπολη. Μέσα σ' αυτές τις λίγες μέρες, έχουν αλλάξει «κηδεμόνα» αυτές οι επιθέσεις τουλάχιστον τρεις φορές. Γίνονται συνεχείς πάσες «ανάληψης ευθύνης» ανάμεσα σε ντόπιες, ασήμαντες μέχρι χτες, οργανώσεις και την «Αλ Κάιντα»... Αν δεν υπήρχαν οι νεκροί αθώοι, η υπόθεση θα θύμιζε την «Κωμωδία των παρεξηγήσεων», με όλους αυτούς που παρελαύνουν, κατά σκοπιμότητα, να δηλώσουν «υπεύθυνοι» της τραγωδίας. Ταυτόχρονα, βρίσκονται, για άλλη μια φορά, τα άλλοθι για μαζικές συλλήψεις και για ακόμα πιο αντιδημοκρατικά μέτρα στη γειτονική χώρα.

Σκέψη πολύ απλής λογικής: Ψάξε εκείνον που κερδίζει. Ψάξε εκείνον που ψάχνει, να βγάλει «ίσα βάρκα, ίσα νερά» τα φανερά εγκλήματά του και να προετοιμάσει τα επόμενα. Εκείνον, που, πρακτικά, δεν έχει δικαίωμα να υπάρχει και μόλις προχτές δήλωσε έτοιμος και για καινούριο πόλεμο. Εκείνον, που θρέφεται από τον τρόμο στους λαούς, για να τους τρομάζει ακόμα περισσότερο και να διαιωνίζει την ύπαρξή του...