«Το πρώτο δίδαγμα του αντιδικτατορικού αγώνα και της κορύφωσής του, της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, υπήρξε ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία και την ελευθερία έσπασε τα προδικτατορικά ιδεολογικά τείχη και δημιούργησε μια νέα ενότητα του ελληνικού λαού και της νεολαίας ιδιαίτερα»! Ξεχωρίζουμε αυτό το μικρό απόσπασμα από την ομιλία του προέδρου του ΣΥΝ, Ν. Κωνσταντόπουλου, σε εκδήλωση της ΟΝΝΕΔ για το Πολυτεχνείο, όχι κυρίως γιατί αποτελεί ομολογία ενσωμάτωσης και συμβιβασμού, όσο γιατί συνιστά μια προσπάθεια να στηθεί η πραγματικότητα με το κεφάλι στο πάτωμα, να διαστρεβλωθεί το νόημα του Πολυτεχνείου. Μια ακόμα προσπάθεια, που αθροίζεται σε όσες χρόνια τώρα καταβάλλονται για καπηλεία, βεβήλωση και ευνουχισμό των μηνυμάτων του Νοέμβρη.

Με διαφορά τριών δεκαετιών, ο Ν. Κωνσταντόπουλος πρόβαλε την τοτινή στρατηγική του λεγόμενου «ΚΚΕ εσωτερικού» για «εθνική αντιδικτατορική ενότητα» σαν την πραγματικότητα, μέσα στην οποία ξεδιπλώθηκε η αντιδικτατορική πάλη και ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου. Ηταν, όμως, έτσι; Οχι, κατηγορηματικά. Καθόλη τη διάρκεια της μαύρης επταετίας έως την τελευταία της ώρα και μετά, η ιδεολογική διαπάλη μαινόταν ασίγαστη. Ανάμεσα στις δυνάμεις που πάλευαν για να προσλάβει η αντιδικτατορική πάλη αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό και περιεχόμενο και σε εκείνες που την περιόριζαν στο ασφυκτικό πλαίσιο του στόχου να πέσει η χούντα και μετά ...ό,τι ήθελε ας γίνει, αρκεί και μόνον η ...αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας! Ανάμεσα στις δυνάμεις που επέμεναν να μην υπονομευτεί η δυναμική της πάλης με συμβιβασμούς και σε εκείνες που ζητούσαν συμμετοχή στο «κοινοβουλευτικό πείραμα» Μαρκεζίνη της χούντας...

Υπήρξαν δυνάμεις, που και μετά την πτώση της χούντας έδειχναν το δρόμο στον ελληνικό λαό για τη δικαίωση των αιτημάτων του Νοέμβρη και δυνάμεις που τα έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, αφού πρώτα τα εκμεταλλεύτηκαν για να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη. Πού την είδε την πτώση των ιδεολογικών τειχών ο Ν. Κωνσταντόπουλος; Η ενότητα μεταξύ των εργατοϋπαλλήλων, των αγροτών, των φοιτητών της χώρας, η λαϊκή ενότητα οικοδομήθηκε πάνω σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, για «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», για να ξεκουμπιστούν από τη χώρα μας οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, οι βάσεις. Αιτήματα, που, τρεις δεκαετίες μετά, προσμένουν ακόμα τη δικαίωσή τους. Κι αν έμειναν ανεκπλήρωτα, ευθύνονται γι' αυτό και οι δυνάμεις, απ' τις οποίες έλκει την πολιτική του καταγωγή ο κ. Κωνσταντόπουλος, όπως το ΠΑΣΟΚ. Οι δυνάμεις που υπονόμευσαν το περιεχόμενο, την κατεύθυνση εκείνου του αγώνα, οι δυνάμεις που φρόντισαν να εξατμιστεί η δυναμική του, οι δυνάμεις που σήμερα παλεύουν με νύχια και με δόντια να απονευρώσουν τα μηνύματα του Νοέμβρη και να τον καταστήσουν μουσειακό έκθεμα, νεκρό και αποστεωμένο.

Αυταπατώνται. Τριάντα ένα χρόνια μετά, δεν υπερτιμάμε, ούτε υποτιμάμε τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου. Προσφέρεται σήμερα περισσότερο από ποτέ για πολύτιμα διδάγματα. Μόνο, που αυτά δεν έχουν καμία σχέση με το δίδαγμα που πήραν ο κ. Κωνσταντόπουλος και οι ομοϊδεάτες του και το σερβίρουν στο λαό σαν θέσφατο. Το Πολυτεχνείο διδάσκει την αξία της λαϊκής ενότητας σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Τα αδικαίωτα οράματά του δείχνουν το δρόμο της πραγμάτωσής τους, το δρόμο της ανειρήνευτης ταξικής πάλης με προορισμό τη λαϊκή εξουσία.