Δεν είναι μυστικός ο νέος ρόλος του ΝΑΤΟ, ούτε η «νέα στρατηγική εταιρική σχέση» της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, όπως επίσης και ο ρόλος στον οποίο έχει ενταχθεί η χώρα μας στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών αναπροσαρμογών. Παρ' όλα αυτά δε λέγονται πάντα τα πράγματα με το όνομά τους και συσκοτίζονται από μια προπαγάνδα εξωραϊσμού. Εμείς τα λέμε με κάθε ευκαιρία, όμως κάθε φορά που όλα αυτά προπαγανδίζονται, μέσω συγκεκριμένων δημοσιευμάτων, όπως σχετικό άρθρο στο «Βήμα» της Κυριακής με τίτλο «Το νέο ΝΑΤΟ και εμείς», δεν παύουν να είναι αποκαλυπτικά του πού οδηγείται η χώρα και του πλαισίου, μέσα στο οποίο εντάσσονται ενέργειες και κινήσεις της ελληνικής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής.

Το εν λόγω δημοσίευμα δείχνει ότι έχει ενταθεί μια εκστρατεία στο εσωτερικό μέτωπο. Αποκαλύπτει ακριβώς ποιο είναι για τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία το ζητούμενο από την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό αλλά και ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτοί που έχουν αναλάβει την αποστολή εμπέδωσης και εκλαΐκευσης των συγκεκριμένων σχεδίων. Το ζητούμενο για όλους αυτούς είναι η ακόμα βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και η αποδοχή του ρόλου αυτού από τον ελληνικό λαό, καθώς εκεί διαπιστώνουν ότι βρίσκεται η «αχίλλειος πτέρνα» τους.

Αφού, λοιπόν, περιγράφεται η «γραμμή», του προληπτικού πολέμου, όπου, κατά τον αρθρογράφο, «οι ΗΠΑ επιχειρούν να περάσουν - και το κάνουν μέσα από νέες δομές και νέα προσέγγιση του ΝΑΤΟ - μια νέα "ανάγνωση" του τι, υπό τις σημερινές συνθήκες, είναι εκείνο που παρέχει ασφάλεια», ομολογείται ότι σε αυτή τη λογική, δηλαδή του «να φυλάξουμε το κακό έξω από τα σύνορά μας», είναι η βάση της παρουσίας του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, της επιχείρησης «ασφάλειας των Ολυμπιακών Αγώνων», της διενέργειας νηοψιών και ελέγχου των πτήσεων στη Μεσόγειο, του ΝΑΤΟικού ρόλου στον Περσικό Κόλπο ή στην Κεντρική Ασία, αλλά και του μελλοντικού ρόλου του ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή.

Βέβαια, δεν είχαμε καμία αμφιβολία για το ρόλο του ΝΑΤΟ, εξάλλου και οι ίδιοι οι προπαγανδιστές του έχουν πάψει πλέον να προβάλλουν το «φιλανθρωπικό» ή «ειρηνευτικό» προσωπείο του, όπως έκαναν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, όμως τώρα τα πράγματα λέγονται με ακόμα πιο κυνικό τρόπο. Ο εκβιασμός, που παίρνει τη μορφή ψεύτικων διλημμάτων, εκφράζεται μέσα από τα παρακάτω ερωτήματα, τα οποία καταγράφονται στο άρθρο και αξίζει να τα παραθέσουμε: «Θέλει να παίξει σε μια τέτοια σκακιέρα η Ελλάδα; Μπορεί; Εχει ξεπεράσει τα παλαιοαριστερά αντανακλαστικά αντιΝΑΤΟισμού; Θέλει να λάβει βοήθεια, θέλει όμως και να αναλάβει το κόστος της ασφάλειας στη νέα εποχή; Θέλει ισότητα αντί προστασίας; Καιρός να ανοίξει (και) αυτή η συζήτηση. Αν, βέβαια, την πιστεύουν οι κρατούντες...».