Σεμνά και ταπεινά φαντάζεται η κυβέρνηση τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να διεξάγονται οι διαμαρτυρίες. Σεμνά και ταπεινά οι διαδηλωτές να προσέρχονται στη συνάθροιση, ήσυχα χωρίς συνθήματα και άλλα ηχηρά. Σεμνά, ταπεινά και ...αέρινα να βγαίνουν στην άκρη του δρόμου, ζητώντας συγγνώμη που τολμούν να κάνουν χρήση του συνταγματικού δικαιώματος του συνέρχεσθαι. Σεμνά και ταπεινά να συνεργάζονται με τις αρχές και να κάνουν ό,τι τους υποδειχτεί. Απαγορεύονται οι φωνές, τα συνθήματα, το κλείσιμο του δρόμου, η προσέγγιση στα δημόσια κτίρια, όπως είναι τα υπουργεία ή οι νομαρχίες. Η διαδήλωση είναι παρακώλυση συγκοινωνιών.

Ομως, ποιοι είναι αυτοί που διαδηλώνουν; Οι εργάτες που παλεύουν για καλύτερο μεροκάματο και συνθήκες δουλιάς, οι φοιτητές που αγωνίζονται για καλύτερη Παιδεία και ένα εξασφαλισμένο επαγγελματικό μέλλον, οι εργαζόμενοι που προσπαθούν να αποτρέψουν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, οι αγρότες που ξεκληρίζονται από την αντιαγροτική πολιτική, οι φιλειρηνιστές που μάχονται για να σταματήσει το αιματοκύλισμα των λαών από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, οι εκπαιδευτικοί, οι... οι... Πόσο ...σεμνά και ταπεινά μπορεί να διαδηλώνει ο εργάτης που τον πετάνε στο δρόμο μετά από 20 χρόνια εργασίας, ο φοιτητής που βλέπει το μέλλον του να καρκινοβατεί, ο εργαζόμενος που χάνει δικαιώματα σε ασφάλιση και σύνταξη που ήταν κατοχυρωμένα για δεκαετίες; Πολύ απλά. Δεν μπορεί. Διότι για να φτάσει να βγει στο δρόμο έχει εξαντλήσει όλους τους άλλους τρόπους διεκδίκησης και αντίδρασης.

Πονηρά, αυτοί που δημιουργούν με την πολιτική τους την ανεργία, την υποβάθμιση του περιβάλλοντος, την καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων, εκδηλώνουν ενδιαφέρον για τα κυκλοφοριακά προβλήματα που, κατά την άποψή τους, δημιουργούνται από τα συλλαλητήρια. «Εχουν και οι πολίτες που δε διαδηλώνουν δικαιώματα», κραυγάζουν υποκριτικά. Λες, και αυτοί που διαδηλώνουν είναι οι κακομαθημένοι, οι οποίοι τις υπόλοιπες μέρες μετακινούνται με τα ελικόπτερα και τις λιμουζίνες τους, ενώ τροχονόμοι τούς ανοίγουν το δρόμο για να πάνε πιο γρήγορα στις δουλιές τους. Ο εργαζόμενος που διαδηλώνει κινείται και αυτός είτε ως πεζός, είτε ως εποχούμενος στους ίδιους δρόμους. Πάσχει και αυτός από το κακό κυκλοφοριακό της πρωτεύουσας. Ξέρει πως δεκαετίες χαοτικής οικιστικής «ανάπτυξης» της Αθήνας δημιούργησαν το κυκλοφοριακό χάος. Και αγωνίζεται να βελτιωθεί η κατάσταση. Αλλά ο αγώνας θέλει δράση. Θέλει συνέλευση, συγκέντρωση, διαδήλωση. Αλλιώς είναι κάτι άλλο.

Αυτήν τη δράση προσπαθούσαν και θα προσπαθούν πάντα να περιορίζουν με την πολιτική τους οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου. Με μέτρα όπως είναι το «πρέσινγκ» των ΜΑΤ στις πορείες, οι ασφαλίτες και οι κάμερες που τις επιτηρούν, οι προβοκάτσιες, οι επιστολές και οι προσπάθειες «διαλόγου». Γι' αυτό, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να επιστρέψουν την «πρόσκληση» της κυβέρνησης ως απαράδεκτη. Η καλύτερη συμμετοχή στο ...διάλογο είναι η συνέχεια των διαδηλώσεων, των διεκδικήσεων και των αγώνων ακόμα πιο δυναμικά, ακόμα πιο μαχητικά.