Η παραπάνω ερώτηση, παρότι μυρίζει ναφθαλίνη, δε γεννήθηκε κατά την κομμουνιστοφάγα μετεμφυλιακή περίοδο. Ούτε καν τα μεταγενέστερα χρόνια κυριαρχίας του δόγματος για τον από βορρά κίνδυνο. Είναι ένα από τα τέσσερα θέματα που τέθηκαν πρόσφατα (19/9/2006), στις εξετάσεις του 3ου έτους του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο υποχρεωτικό μάθημα Ιστορία Νεοελληνικής Εντεχνης Μουσικής. Εν έτει 2006, μέσα σ' ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα, φοιτητές κλήθηκαν ν' απαντήσουν σε μιαν ερώτηση που διακατέχεται από σκοταδισμό, εμπάθεια, αντιδραστική ιδεολογική θεώρηση. Το συγκεκριμένο «φρούτο» αντικομμουνιστικής και αντισοβιετικής προπαγάνδας, βέβαια, δεν είναι το μοναδικό στα ελληνικά πανεπιστήμια. Σ' όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, γίνεται ένας ενορχηστρωμένος αντικομμουνισμός, διαστρεβλώνεται η Ιστορία.

Δε θα μπούμε στον πειρασμό να σχολιάσουμε τα περί «υποταγής» μας στους Σοβιετικούς. Οι σύμμαχοί μας, Αγγλοι και Αμερικανοί, φρόντισαν να μας κρατήσουν «ελεύθερους»... Κι αν αυτή η «ανεξαρτησία» μας συνοδεύτηκε με το «ανήκομεν εις την Δύσιν», με αμερικανικές βάσεις, με την τραγωδία της Κύπρου, με ΝΑΤΟική και ιμπεριαλιστική εξάρτηση, αυτά είναι ψιλά γράμματα... Δε θα μπούμε στον πειρασμό, επίσης, να αναφερθούμε στις κατακτήσεις και τα επιτεύγματα στον πολιτισμό της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων Βαλκανικών - και όχι μόνο - σοσιαλιστικών χωρών. Η ίδια η Ιστορία έχει απαντήσει.

Ας μιλήσουμε καλύτερα για το δικό μας μουσικό πολιτισμό. Εκείνον, που δημιουργεί με ψίχουλα (να ξεχάσουμε ότι το ποσοστό του προϋπολογισμού συνολικά για τον Πολιτισμό είναι μικρότερο του 0,5%;). Σε τι να πρωτοαναφερθούμε; Στο μαρασμό και στη συρρίκνωση, που οδηγούνται σημαντικοί μουσικοί οργανισμοί; Στα άστεγα μουσικά σύνολα της χώρας μας (Κρατικές Ορχήστρες Αθήνας και Θεσσαλονίκης, Ορχήστρα των Χρωμάτων κ.ά.); Στο μοναδικό μας λυρικό θέατρο, τη Λυρική Σκηνή, τη μοναδική δίχως στέγη σ' ολόκληρη την Ευρώπη και εγκλωβισμένη στο ανεπαρκές «Ολύμπια»; Στο ότι η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών αναγκάζεται να κάνει πρόβες σ' ένα «κοτέτσι» με κάκιστη ακουστική; Μήπως να μιλήσουμε για την ατελή μας μουσική εκπαίδευση, καθώς η Ελλάδα είναι η μόνη «προηγμένη» χώρα που δε διαθέτει Μουσική Ακαδημία; Μήπως ν' αναφερθούμε στους δοκιμασμένους μουσικούς δημιουργούς, που είναι αναγκασμένοι στη σιωπή, μια και έργα τους σπάνια παίζονται; `Η να πούμε για τους νέους ταλαντούχους δημιουργούς και μουσικούς, που συχνά κερδίζουν βραβεία και διακρίσεις στο εξωτερικό, ενώ εδώ στη χώρα τους δεν έχουν πού να παίξουν; Την ίδια στιγμή, προωθείται ο «πολιτισμός» της φτήνιας και της αποχαύνωσης, τύπου Γιουροβίζιον, που δεν έχει καμία σχέση με τις αξίες της αληθινής δημιουργίας. Και, πάνω απ' όλα, ο εμπορευματοποιημένος και ακριβός «πολιτισμός». Αλλά δεκανίκι της αποχαύνωσης είναι και ο προωθούμενος αντικομμουνισμός, που παρα-μορφώνει. Ας αντιδράσουμε...