Καθώς κορυφώνεται η μάχη των δύο μονομάχων για τις γαλλικές εκλογές, Σαρκοζί και Ρουαγιάλ, πολύς «καπνός» σηκώνεται κυρίως από τις δυνάμεις της απανταχού σοσιαλδημοκρατίας, που καταστροφολογούν αν νικητής αναδειχτεί ο πρώτος. Ο δεξιός Σαρκοζί είναι, λέει, επικίνδυνος για το μέλλον της Γαλλίας και της Ευρώπης. Ενώ η «προοδευτική» Σεγκολέν ...είναι η ελπίδα και η προοπτική! Η κόντρα του «σκότους» (Σαρκοζί) με το «φως» (Ρουαγιάλ) συνδέεται άμεσα και με το μέλλον τάχα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ή της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, με το ζήτημα των μεταναστών και της υποτιθέμενης διαφοράς προγραμμάτων όσον αφορά στην προστασία των πολιτών! Πρόκειται για τον απόλυτο μύθο. Αφού και οι δύο είναι εκφραστές των συμφερόντων της άρχουσας τάξης της Γαλλίας και σε ζητήματα στρατηγικής δεν έχουν ουσιώδεις διαφορές.

Για τα λαϊκά στρώματα τόσο της ίδιας της Γαλλίας, όσο και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, της Τουρκίας, αλλά και της πατρίδας μας (που πολύ επιχειρείται τελευταία να γίνουν αναγωγές, περί ενότητας όλης της «αριστεράς» για να χτυπηθεί ο νεοφιλελευθερισμός και η «Δεξιά») όποιος και να βγει Πρόεδρος την Κυριακή στη Γάλλια, δε θα αλλάξει απολύτως τίποτε. Η Γαλλία θα εξακολουθήσει να παίζει σε κρατικό επίπεδο το ρόλο που έχει παίξει έως τώρα, της στήριξης των αντιλαϊκών επιλογών τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο διεθνή ιμπεριαλιστικό στίβο. Τίποτε δε θα προκύψει θετικό για το γαλλικό λαό, είτε αναδειχτεί η ...Σκύλλα, είτε η ...Χάρυβδη. Την ίδια ανασφάλεια θα έχει, τα ίδια οξυμένα προβλήματα, το ίδιο θα εμπλέκονται τα παιδιά του στα διάφορα ιμπεριαλιστικά σφαγεία στα οποία η γαλλική άρχουσα τάξη συμμετέχει.

Αυτό που όπως πάντα, έτσι και τώρα, θα κρίνει την τύχη του γαλλικού λαού, όπως και κάθε λαού, είναι το καμίνι της ταξικής πάλης. Η ταξική πάλη ως «μαμή της ιστορίας». Και αυτό απαιτεί ολόπλευρη χειραφέτηση και κυρίως απεγκλωβισμό από τις πολιτικές εκφράσεις, κόμματα και φορείς των συμφερόντων του κεφαλαίου. Μόνο στη ρήξη με την πλουτοκρατία και τα συμφέροντά της υπάρχει προοπτική. Αυτή είναι η μοναδική, πραγματικά ρεαλιστική και εναλλακτική πρόταση διεξόδου από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Και η εμπειρία σε άλλες χώρες, όπως η Γερμανία, ή η Ιταλία, δείχνει ότι δεξιά αντιλαϊκή πολιτική εφαρμόζουν και οι σοσιαλδημοκρατικές και οι λεγόμενες συντηρητικές κυβερνήσεις, είτε συμμαχίες τους, «αριστερο-κεντρο-δέξιες», με ή χωρίς τη σύμπραξη των λεγόμενων ακροδεξιών δυνάμεων. Γιατί απλά το σημαντικό κριτήριο για το λαό ώστε να στηρίξει ή όχι την πολιτική του ενός ή του άλλου κόμματος είναι το αν αυτή εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού ή τις λαϊκές ανάγκες. Και, βεβαίως, για να μπορέσουν να ικανοποιηθούν ουσιαστικά οι λαϊκές ανάγκες πρέπει και στη Γαλλία και όπου αλλού δεν υπάρχουν, να αναδειχτούν δυνάμεις σε πολιτικό επίπεδο (Κομμουνιστικά Εργατικά Κόμματα με στρατηγική ρήξης και ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου), που θα διεκδικήσουν την εξουσία εκφράζοντας τα συμφέροντα αυτών που παράγουν όλο τον κοινωνικό πλούτο, της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Οπως και στις χώρες που υπάρχουν να ενισχυθούν αποφασιστικά με αποδυνάμωση του δικομματισμού, εμποδίζοντας την εναλλαγή των κομμάτων της πλουτοκρατίας στην κυβέρνηση, ώσπου να καταργηθεί οριστικά η πολιτική του κεφαλαίου.