Πόσο συγκεχυμένο αλλά και καταθλιπτικό και αδιάφορο είναι να ακούγεται ότι στις μέρες μας ο στόχος μιας σύγχρονης Αριστεράς είναι η «κάμψη των ανισοτήτων». Πόσο ασφυκτικός μου φαίνεται αυτός ο περιορισμός της σύγχρονης Αριστεράς. Τι ακριβώς σημαίνει «κάμψη»; Πόσο μακριά μπορεί να πάει; Σε πόση ποσότητα «κάμψης» θα αρκεστεί αυτή η Αριστερά; Μήπως η κάμψη γίνει αμφίδρομη και στο τέλος η Αριστερά μεταλλαχτεί σε κάπως... «εύκαμπτη»; Γιατί δηλαδή η σύγχρονη Αριστερά δεν μπορεί να βάλει ως στόχο της την πλήρη εξάλειψη των ανισοτήτων; Κι ακόμα πότε και από πού αρχίζει αυτό το «σύγχρονη»; Μήπως η λέξη «σύγχρονη» είναι και αυτή αρκετά ασαφής; Μήπως χρειάζεται να την αντικαταστήσουμε με τη λέξη «προσαρμοστική»;...

Μου φαίνεται πως πρέπει να αποκαταστήσουμε την «ορολογία» μας: Στη διάρκεια αυτής της μεταβατικής εποχής που διανύουμε και που περιμένουμε πως στο τέλος κάτι ανήσυχο θα γεννηθεί, ας στηρίξουμε, έστω και περιμένοντας, κάτι που να αρχίζει από «Κ». Κάποια Αριστερά που να υπογράφει ως «κομμουνιστική». Αυτή η υπογραφή μπορεί σίγουρα να οδηγήσει πιο μπροστά και από το «σύγχρονη». Ισως να οδηγεί και στο μέλλον.