Κινηματογραφική βδομάδα με ενδιαφέρον, αφού η πλειοψηφία των ταινιών που προβάλλονται έχουν ιδιαίτερη θεματολογία, αλλά οι επανεκδόσεις σχεδόν πάντα αποτελούν εγγύηση για τους σινεφίλ. Το αριστουργηματικό φιλμ νουάρ «Ριφιφί» του Ζιλ Ντασέν κλέβει την παρτίδα. Η κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Ογκίστ Λε Μπρετόν είναι γυρισμένη το 1954 από τον αυτοεξόριστο λόγω Μακαρθισμού σκηνοθέτη και αφηγείται το ριφιφί σε ένα κοσμηματοπωλείο του Παρισιού από μια ομάδα γκάνγκστερ. Ο Ντασέν σκηνοθετεί αριστουργηματικά την ιστορία του, δείχνοντας το πριν και το μετά, δημιουργώντας μια αξιομνημόνευτη σιωπηλή σκηνή ριφιφί, μάθημα για το σινεμά δράσης. Το «Σπιρτόκουτο» του Γιάννη Οικονομίδη θα προβάλλεται στον κινηματογράφο «Τριανόν» από κόπια 35 mm. Η πρώτη μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη ήταν καθοριστική για την πορεία του και είναι μια εκρηκτική ματιά στην ελληνική «αγία» οικογένεια. Ενώ στον κινηματογράφο «Studio New Star art cinema» θα προβάλλεται «Η Μοναχική Σύζυγος» του σπουδαίου σκηνοθέτη Σατγιαζίτ Ράι. Βασισμένη στη νουβέλα «Σπασμένη φωλιά» του Ινδού συγγραφέα Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, αποτελεί μία από τις σημαντικότερες ταινίες του ινδικού κινηματογράφου.

Παράλληλα συνεχίζεται το 45ο Διεθνές Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Δράμας, το οποίο διεξάγεται και φέτος υβριδικά προβάλλοντας παράλληλα το πρόγραμμά του στην ειδική πλατφόρμα https://disff.cine.gr έως και τις 15/9, με αντίτιμο 5 ευρώ. Ενώ το σύνολο του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος του Φεστιβάλ θα προβληθεί στην Αθήνα, από τις 15 έως και τις 18 Σεπτέμβρη, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα https://www.dramafilmfestival.gr/.

Ενώ περιμένουμε το κλείσιμο του 79ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το Σάββατο 10 Σεπτέμβρη με την απονομή βραβείων, για να πάρουμε μια ιδέα για τις κινηματογραφικές διανομές του χειμώνα.

Στην ηλικία των 85 ο πατέρας της Εμανουέλ μπαίνει στο νοσοκομείο μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο. Οταν «ξυπνάει», αυτός ο δυναμικός και γεμάτος ενδιαφέροντα και αγάπη για την ζωή άνθρωπος, που εξαρτάται πλέον από άλλους, ζητάει από την κόρη του να τον βοηθήσει να πεθάνει.

Ο Φρανσουά Οζόν διασκευάζει το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Εμανουέλ Μπερνχάιμ και καταπιάνεται με το πολύ δύσκολο θέμα της υποβοηθουμένης ευθανασίας, το οποίο αντιμετωπίζει με τρυφερότητα, φυσιολογικά σαν ένα «ακόμα βήμα» στη ζωή ενός ανθρώπου, τον θάνατό του. Χωρίς ιδιαίτερα συγκινησιακά φορτισμένες σκηνές, μόνο με ειλικρίνεια και αγάπη.

Ο Αντρέ Ντισολιέ είναι εξαιρετικός στον ρόλο του. Τούτη η ταινία σε τίποτα δεν θυμίζει τη συγκλονιστική «Η θάλασσα μέσα μου» του Αλεχάντρο Αμεναμπάρ, κι αν δεν τη θυμίζει, σημαίνει ότι κάπου έχασε στην αφήγησή του ο Οζόν...

Ο Γιάκο είναι τυφλός και ανάπηρος, προσκολλημένος στο αμαξίδιό του. Είναι ερωτευμένος με τη Σίρπα. Δεν έχουν συναντηθεί ποτέ, αλλά επικοινωνούν κάθε μέρα. Οταν η Σίρπα ταράζεται από κάποια σοκαριστικά νέα, ο Γιάκο αποφασίζει να πάει να τη βρει, μόνος του. Χρειάζεται απλώς τη βοήθεια πέντε αγνώστων σε συγκεκριμένα σημεία της διαδρομής, ανάμεσα στον ίδιο και σε εκείνη. Τι μπορεί να πάει στραβά;

Μια ταινία μαχαιριά. Γυρισμένη σχεδόν εξολοκλήρου με κοντινά πλάνα, ενίοτε θολά. Ο πρωταγωνιστής της έχει επιθετική σκλήρυνση κατά πλάκας ο ίδιος. Το σενάριο γράφτηκε πάνω του. Μια απλή ιστορία για τους υγιείς... μια κόλαση για τους αρρώστους που όμως δεν το βάζουν κάτω. Θέλουν να ζήσουν, να ερωτευτούν, να ονειρευτούν, να παρακολουθήσουν μια ταινία κι ας είναι τυφλοί, να ταξιδέψουν για να βρεθούν κοντά στον άνθρωπό τους όταν τους χρειάζεται. Με κάθε κόστος. Με κάθε τρόπο. Ακόμα και μόνοι. Δεν είναι ανάγκη να πει κανείς ότι η ερμηνεία του Πέτρι Ποϊκολάινεν είναι συγκλονιστική, είναι αληθινή κι αυτό είναι το σπουδαιότερο απ' όλα.

Η συνταξιούχος αρχιτέκτονας Σόνα ξανασυναντιέται με τον Πιερ, έναν παντρεμένο γιατρό γύρω στα 40, δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη συνάντησή τους σε ένα νοσοκομείο. Υπάρχει αμοιβαία έλξη και ξεκινούν έναν παθιασμένο δεσμό.

Μια ταινία που λειτουργεί απενοχοποιητικά για τον έρωτα στην τρίτη ηλικία αντιστρέφοντας τους συνήθεις ρόλους των ταινιών μεταξύ αντρών και γυναικών. Εδώ η Σόνα είναι κατά πολύ μεγαλύτερη του Πιέρ. Εκείνη βρίσκεται στη δύση της ζωής κι εκείνος στη μέση. Μια τρυφερή, συγκινητική, όμορφη, λιτή ιστορία αγάπης. Μια ιστορία που οι πρωταγωνιστές της αγαπιούνται βαθιά κι αφήνουν τα πάντα γύρω τους μόνο για να ζήσουν τον έρωτά τους. Η Φανί Αρντάν είναι υπέροχη και τόσο όμορφη στα 71 της χρόνια. Κάποτε σε μια συνέντευξή της είχε πει ότι «οι ευτυχισμένες γυναίκες δεν γίνονται ταινία». Με τούτη την ταινία θα μπορούσε να «αναθεωρήσει»...

Ο Πολ, ένας 45χρονος εισοδηματίας, ερωτεύεται την Αβα, μια νεαρή υπάλληλο του μετρό. Αποφασίζει να την παντρευτεί, αλλά η μητέρα του έχει διαφορετική άποψη επί του θέματος και προσλαμβάνει έναν ντετέκτιβ για να αποδείξει ότι η Αβα απατά τον γιο της.

Με βιτριολικό χιούμορ, που θυμίζει ταινία του Γουές Αντερσον, ο Περετζατκό βασισμένος στο θεατρικό έργο της Νοέλ Ρενόντ, μας αφηγείται μια πολυπαιγμένη ιστορία με ολόφρεσκη οπτική. Αφήνοντας απολαυστικές πολιτικές αιχμές περί του πλουτισμού της οικογένειας αλλά και του τρόπου ζωής της, διακωμωδεί τόσο την αστική τάξη όσο και τις κλασικές γαλλικές κομεντί αυτές καθαυτές... Δεικτική εκεί που χρειάζεται και αφελής εκεί που πρέπει, μας συστήνει σε δυο τελείως διαφορετικές γυναίκες. Ενα φτωχό κορίτσι χωρίς ταξική συνείδηση και μια αστή με πλήρη συνείδηση της τάξης της. Το κορίτσι εκμεταλλεύεται την πλούσια οικογένεια και ζει παράλληλα τη ζωή της και η αστή προφυλάσσει την «καθαρότητα» του «είδους» της; Αλλωστε ποιος θα κρίνει ηθικά το κορίτσι; Το δικό της «αμάρτημα» είναι αμελητέο μπροστά στα δικά τους... Τα σεναριακά τεχνάσματα που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης, γίνονται αντιληπτά από τους θεατές από την αρχή, την ίδια στιγμή που οι πρωταγωνιστές ζουν στον δικό τους κόσμο, κι αυτό είναι που κάνει την ταινία απολαυστική. Χωρίς να είναι αριστούργημα, έχει πολύ καλές προθέσεις, κι αυτό για ένα θερινό σινεμαδάκι είναι αρκετό.