«Σε ακούω. Σε ακούω που έρχεσαι. Σε ξεγέλασα πέντε φορές. Πέντε πόλεμοι. Φυλακές και στήσιμο στον τοίχο. Σε ξεγέλασα. Σ' ακούω. Σ' ακούω που έρχεσαι...». Ο μονόλογος του Μάνου Κατράκη στο «Ταξίδι στα Κύθηρα» ήταν προφητικός. Λίγο μετά τα γυρίσματα της ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου, στις 2 Σεπτέμβρη 1984 «φεύγει» από κοντά μας στα 75 του χρόνια. Η τελευταία ερμηνεία της ζωής του, συγκλονιστική.

Το «Ταξίδι στα Κύθηρα» θα παίζεται αυτό το μήνα στον κινηματογράφο «Studio New Star Art Cinema», στο πλαίσιο του αφιερώματος «2023 Ετος Θ. Αγγελόπουλου» που πραγματοποιεί η «New Star» σε συνεργασία με την οικογένεια του Θ. Αγγελόπουλου. Ενας σκηνοθέτης του κινηματογράφου, κουρασμένος από τις μυθοπλασίες, αναζητεί μια ιστορία ουσιαστική και προσκολλάται σε έναν γέρο που πουλάει λεβάντες στο δρόμο: Τον Σπύρο, έναν πρώην κομμουνιστή, εξόριστο στην Τασκένδη, ο οποίος έχει επιστρέψει στην πατρίδα μετά από 32 χρόνια εξορία. Στο χωριό του, που το είχε υπερασπιστεί κατά τη διάρκεια του πολέμου, γίνεται μάρτυρας ενός ξεπουλήματος της γης και των ιδεών και προσπαθεί να το αποτρέψει. Ωστόσο, δεν μπορεί να συμπλεύσει με την πραγματικότητα που συναντά. Απομονώνεται. Μόνο η γυναίκα του τον ακολουθεί μέχρι το τέλος...

Επίσης, το ιστορικό ντοκιμαντέρ «Καινούργιος Ουρανός: Οι γυναίκες στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας» ανέβηκε ελεύθερα στην πλατφόρμα Vimeo (https://vimeo.com/820129929) από την ομάδα «Συλλογική Μνήμη».

Μια ταινία που αναδεικνύει το μεγαλείο, την αυταπάρνηση και την ελπίδα της εφόδου στον ουρανό. Μέσα από τις προσωπικές αφηγήσεις των μαχητριών, ηλικιωμένων πια γυναικών, ξεδιπλώνονται πτυχές του δίκαιου, ηρωικού και μεγαλειώδους ένοπλου ταξικού αγώνα. Οι συνεντεύξεις χωρίζονται άτυπα σε θεματικές ενότητες (η περίοδος της τρομοκρατίας μετά τη Βάρκιζα, η απόφαση για το πέρασμα στο βουνό, η εκπαίδευση που έλαβαν, οι μάχες όπου πήραν μέρος, ο ρόλος του πολιτικού επιτρόπου, η σχέση με το άλλο φύλο, η υποχώρηση και το πέρασμά τους στις Λαϊκές Δημοκρατίες κ.ά.), ενώ παρεμβάλλονται πλάνα της εποχής.

Κατά τ' άλλα, η κινηματογραφική βδομάδα είναι φτωχή τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα. Μοιάζει σαν μια βδομάδα ανάπαυλας, προκειμένου να μας προετοιμάσει για την επόμενη, που απ' ό,τι φαίνεται θα κυκλοφορήσουν πάνω από δέκα ταινίες. Σίγουρα παίζει ρόλο και το γεγονός ότι βγαίνει στους κινηματογράφους το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας της «Marvel» «Οι Φύλακες του Γαλαξία». Τη βδομάδα που υπάρχει μπλοκμπάστερ σωπαίνει όλη η πλάση...

Η Βαλέρια, μια νεαρή Ουκρανή, φτάνει στο Ισραήλ για να γνωρίσει τον μέλλοντα σύζυγό της. Ο γάμος τους έχει κανονιστεί μέσω διαδικτύου, όπως είχε συμβεί και με την αδερφή της. Τίποτε, όμως, δεν θα κυλήσει ομαλά μετά από αυτήν την άφιξη.

Η μόνη ταινία που έχει κάτι να πει αυτήν τη βδομάδα. Μιλά για τις γυναίκες που πουλιούνται ως νύφες μέσω διαδικτύου. Η σκηνοθέτιδα, εστιάζοντας σε μια προσωπική ιστορία, καταφέρνει να δείξει το όλον. Τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι πολλά. Γιατί φεύγουν οι γυναίκες από τον τόπο τους; Ποιες συνθήκες τις αναγκάζουν; Τι συναντούν εκεί που πάνε; Πόσοι συμβιβασμοί χωράνε σε μια τέτοια επιλογή; Μια ταινία σημερινή, που μας φέρνει στο μυαλό άλλες εποχές και συνθήκες για τη χώρα μας, αλλά περιγράφει και τι συμβαίνει στη διπλανή μας πόρτα. Και όλα αυτά διαδραματίζονται σχεδόν εξολοκλήρου μέσα σε ένα σπίτι. Τα βλέμματα και οι σιωπές εξηγούν τις συνθήκες, μεγάλη αρετή της σκηνοθέτιδας. Μια κοινωνική ταινία από το Ισραήλ η οποία αξίζει τον κόπο.

Ο Peter Quill, που θρηνεί ακόμα την απώλεια της Gamora, πρέπει να συσπειρώσει την ομάδα του να υπερασπιστούν το σύμπαν αλλά και να προστατέψουν έναν από τους δικούς τους. Μια αποστολή που εάν δεν στεφθεί με απόλυτη επιτυχία, είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει στο τέλος της ομάδας...

Η αλήθεια είναι ότι άφησαν την τρυφερότερη ιστορία για το τέλος. Χωρίς να έχουμε το δικαίωμα να προδώσουμε κανένα στοιχείο για το ποιος από την παρέα κινδυνεύει, θα πούμε ότι απλά δεν έχει και τόση σημασία. Σε μια παρέα όλοι μετράνε το ίδιο. Αυτό θα της το πιστώσουμε της «Marvel»...

Οι απανταχού λάτρεις του είδους θα έχουν ένα χορταστικό 2,5ωρο, οι υπόλοιποι θα κουραστούν. Το τρίτο καταπληκτικό σάουντρακ της σειράς, με τραγούδια περασμένων δεκαετιών, αποζημιώνει τον θεατή σε κάποιο βαθμό, όχι για πολύ βέβαια. Αλλωστε, αυτού του είδους οι ταινίες ή ελκύουν τον θεατή ή όχι. Δεν έχει τίποτα σημαντικό να αποκομίσει, εκτός από τα πολύ προφανή. Δράση, εφέ, εφέ, εφέ και αμερικάνικο χιουμοράκι. Είναι αυτό αρκετό ώστε να κρατήσει καρφωμένο στη θέση του τον θεατή; Ρητορική η ερώτηση.

Αυτό λοιπόν είναι το τέλος μιας παρέας που συμμετείχε σε κάποιες από τις κυριότερες ταινίες των κύκλων και συμπάντων της «Marvel». Ειλικρινά, κανείς δεν μας εγγυάται ότι δεν θα συναντήσουμε κάποιον από τους παραπάνω σε κάποιον άλλο κύκλο, σε κάποιο άλλο σύμπαν...

Ο Χρήστος καλεί την αστυνομία από ένα ξενοδοχείο που βρίσκεται σε μια ερημική τοποθεσία του νησιού τον χειμώνα. Οταν φτάνει η αστυνομία βρίσκει τον άνδρα τραυματισμένο, την δε ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου και τον συνάδελφο του άνδρα που τηλεφώνησε δολοφονημένους. Δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να πει τι έγινε στο ξενοδοχείο, πλην του Χρήστου. Ο οποίος επιμένει να ζητάει την Νάντια, που ζούσε σε μια ερημική τοποθεσία κοντά στο ξενοδοχείο.

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Θανάση Τότσικα είναι ένα αστυνομικό θρίλερ χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις. Αν και η λύση του μυστηρίου αποκαλύπτεται στα τελευταία λεπτά, γεγονός που κρατάει τον θεατή, το σενάριό της είναι ανισομερές και φλύαρο. Χωρισμένο σε τρεις οπτικές, δίνει πολύ χρόνο στις δύο πρώτες και ξεπετάει την τρίτη και καθοριστική οπτική σε πέντε λεπτά. Ενώ το κεντρικό θέμα είναι ενδιαφέρον, δεν καταφέρνει να αποδοθεί με ενδιαφέρον στη μεγάλη οθόνη. Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία είναι ιδιαίτερα «τηλεοπτικές», με εξαίρεση τα πλάνα της Μήλου, που είναι πραγματικά υπέροχα κινηματογραφικά.