Η 28η Φλεβάρη, δύο χρόνια από το έγκλημα στα Τέμπη, είναι μέρα μνήμης, απεργίας και αγώνα. Μια μέρα που δεν πραγματοποιούνται δημοσιογραφικές προβολές, μια μέρα που οι περισσότεροι μεγάλοι κεντρικοί κινηματογράφοι θα παραμείνουν κλειστοί, μια μέρα που οι εργαζόμενοι του οπτικοακουστικού θα διαδηλώνουν στον δρόμο με τα σωματεία τους. Αυτή είναι η πραγματική είδηση και η αληθινή κριτική! Να «βουλιάξουν» οι δρόμοι από τους απεργούς!

Αυτήν τη βδομάδα οι γυναίκες έχουν την τιμητική τους, αν και καμιά από τις ταινίες δεν είναι «ολοκληρωμένη» δυστυχώς...

Κοπεγχάγη 1919: Η Καρολίνε, μια νεαρή εργάτρια, βρίσκεται άνεργη και έγκυος. Η γνωριμία της με την Ντάγκμαρ, μια γυναίκα που θα τη βοηθήσει να βρει ανάδοχη οικογένεια για το μωρό της, είναι καθοριστική. Ενας ισχυρός δεσμός μεταξύ τους διαμορφώνεται, μέχρι που η Καρολίνε ανακαλύπτει ότι η αλληλεγγύη έχει και σκοτεινές πλευρές...

Αρκετές φορές σε ταινίες συναντάμε τις ιδανικές συνθήκες ώστε αυτό που παρατηρούμε στην επιφάνεια της αφήγησης να έχει τη δυνατότητα να διεισδύσει λίγο βαθύτερα στις αιτίες. Εδώ έχουμε μια τέτοια περίπτωση που δυστυχώς ενώ έχει αυτήν τη δυνατότητα, μένει στην επιφάνεια γιατί δεν καταφέρνει το ίδιο το σενάριο να ενεργοποιήσει τον πυρήνα. Εχουμε την πηγή της γυναικείας ανισοτιμίας, μπροστά στα μάτια μας, μα δεν τη βλέπουμε καθαρά. Εχουμε τις αιτίες που οι γυναίκες βγήκαν πολύ πιο ενεργά στην παραγωγή, μα και πάλι τίποτα. Εχουμε μια ευκαιρία να μιλήσουμε για τις παράνομες υιοθεσίες, τις παράνομες αμβλώσεις αλλά κι εκεί το συσκοτίζουμε από τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου... Ενώ λοιπόν όλα είναι εδώ μπροστά μας, όλα κάπως αποκρύπτονται από τον έρωτα και την ανθρώπινη καλοσύνη ή κακία. Μόνο που ο άνθρωπος φτιάχνεται από τις κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες που ζει. Αυτό θα ήταν ένα πολύ σπουδαίο «μάθημα» για τον κατά τα λοιπά υπέροχο Μάγκνους φαν Χορν, που προσπάθησε να χωρέσει όλο το σύγχρονο «μανιφέστο» της γυναικείας καταπίεσης σε δύο ώρες αλλά δεν τα κατάφερε εντέλει... Ενα σενάριο πρέπει να μην αναλύει περισσότερο από όσο πρέπει, πρέπει να έχει τους απαραίτητους χαρακτήρες και όχι περιττούς ώστε να εστιάσει σωστά στις σκηνές που χρειάζεται, χωρίς να αποσπά την προσοχή από τις αιτίες. Κρίμα γιατί είχαμε μεγάλες προσδοκίες από την ατμόσφαιρά του.

Η Shelly, μια έμπειρη χορεύτρια, πρέπει να σχεδιάσει το μέλλον της, όταν η παράστασή της κατεβαίνει απότομα μετά από 30 χρόνια. Ως μητέρα, προσπαθεί να αποκαταστήσει την αποξενωμένη σχέση με την κόρη της, η οποία συχνά έμπαινε σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με την επαγγελματική της οικογένεια.

Η Πάμελα Αντερσον είναι καλή στον ρόλο της και ίσως να ήταν ακόμα καλύτερη εάν αυτός ο ρόλος πατούσε σε ένα στέρεο σενάριο. Ακόμα καλύτερη όμως είναι η Τζέιμι Λι Κέρτις, που ουσιαστικά μπαίνει εμβόλιμα και σχεδόν αυτοσχεδιάζει... Δυστυχώς η σκηνοθέτιδα δεν έχει ιστορία, έχει φτιάξει ένα πρόχειρο «περιβάλλον» γύρω από μια «καρικατούρα» χορεύτριας που ζει μονάχα τη «νύχτα» που βγαίνει στη σκηνή, τα φτερά και τα πούπουλα... Ουσιαστικά εστιάζει στην απώλεια της νιότης και της ομορφιάς και όχι στο ότι μια γυναίκα στα 50 δεν έχει Ασφάλιση, ότι είναι δύσκολο να βρει μια αξιοπρεπή δουλειά και ότι πρέπει να δουλεύει μέχρι να πεθάνει στις ΗΠΑ του αμερικάνικου ονείρου...

Η νεαρή Τζούλι, κορυφαία αθλήτρια σε μια ακαδημία τένις, έχει οργανώσει τη ζωή της σαν ρολόι γύρω από το άθλημα που αγαπά. Οταν ο προπονητής της βρίσκεται κατηγορούμενος υπό έρευνα και τίθεται σε διαθεσιμότητα, όλοι οι συναθλητές της ενθαρρύνονται να μιλήσουν. Η Τζούλι ωστόσο αποφασίζει να μείνει σιωπηλή.

Ο σκηνοθέτης δεν καταφέρνει να μας δώσει να καταλάβουμε γιατί η Τζούλι δεν μιλά, εάν συμβαίνει κάτι απλώς την παρατηρεί να σωπαίνει. Η Τζούλι φαίνεται σαν να έχει θέσει έναν ισχυρό στόχο στη ζωή της, μοιάζει αποφασισμένη και προσηλωμένη σε αυτόν και φαίνεται ότι τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά της. Προσαρμόζεται αμέσως στις νέες συνθήκες, και όταν όλοι ζητούν από εκείνη να μιλήσει, εκείνη φαίνεται σαν να μην έχει να πει τίποτα, σαν να μην καταλαβαίνει εάν κάτι πήγε λάθος... Και αλήθεια είναι ότι ούτε κι εμείς αντιληφθήκαμε εάν κάτι πήγε λάθος γιατί η ταινία μοιάζει με ένα ντοκιμαντέρ που ή θα συνεχιστεί χρόνια αργότερα με αποκαλύψεις ή μπορεί και να μη συνεχιστεί ποτέ...

Μια κομμώτρια από τη Νάπολη, με τρεις αγαπημένους γιους και έναν αφοσιωμένο σύζυγο, ρισκάρει τα πάντα για να κυνηγήσει το όνειρό της να αποκτήσει μια κόρη, πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να νιώσει ευτυχία και ολοκλήρωση.

Τούτη η ταινία, που βασίζεται σε αληθινή ιστορία και είναι γυρισμένη σαν ντοκιμαντέρ, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ντοκιμαντέρ. Η πρωταγωνίστρια κάνει τα πάντα, σαν κακομαθημένο κοριτσάκι, ώστε να υιοθετήσει μια κορούλα, πληρώνοντας πολλά χρήματα και περνώντας από έναν γραφειοκρατικό κυκεώνα μηνών... μέχρι να πραγματοποιηθεί η επιθυμία της. Μας δόθηκε η εντύπωση ότι στον καπιταλισμό τα παιδιά είναι αξεσουάρ για την ατομική ολοκλήρωση του καθενός και ότι με το κατάλληλο τίμημα όλες οι επιθυμίες εκπληρώνονται... Μας συγχωρείτε γι' αυτό.

Ο Αλέκος είναι νεκρός. Η έφηβη εγγονή του, Μαργαρίτα, αρνείται πεισματικά να πάει στην κηδεία και εκμεταλλεύεται την απουσία των γονιών της για να οργανώσει ένα αυτοσχέδιο πάρτι στο σπίτι. Τρεις μέρες πριν, χωρίς να γνωρίζει πως πρόκειται για το τελευταίο του βράδυ, ο Αλέκος παρευρίσκεται σε μια συγκέντρωση παλιών φίλων με αφορμή τα γενέθλια της Λούλας, του πρώτου του έρωτα, η οποία τώρα πάσχει από άνοια.

Ο Στέργιος Πάσχος είναι μάστορας στην ατμόσφαιρα, ιδιαιτέρως σε εκείνη την ατμόσφαιρα που θυμίζει λούμπεν και παρακμή. Καταφέρνει να εντάξει τα πάντα σε αυτό το ατμοσφαιρικό σύμπαν. Τους διαλόγους, τα βλέμματα, τα κάδρα, τη φωτογραφία, τη μουσική. Το ταξίδι στην ατμόσφαιρα δεν τελειώνει ποτέ αλλά δυστυχώς δεν οδηγεί και πουθενά. Εάν σκεφτεί κανείς τα γεγονότα με τη σωστή χρονολογική σειρά και όχι με τη σειρά που παρουσιάζονται στην οθόνη, σε κάποιο συμπέρασμα θα καταλήξει βγαίνοντας από την αίθουσα. Ομως, τονίζουμε ότι κυρίως θα ζήσει την ατμόσφαιρα της παρακμής.