Οδηγηθήκαμε σε αδιέξοδο. Μας είχε, στο μεταξύ, ανέβει και η πίεση. Στραφήκαμε προς την Ασκητική, μήπως και τα βρούμε. Μπα! Χειρότερα. «Είναι έργο μεταφυσικό», ο ένας. «Είναι έργο άκρως συντροφικό», ο άλλος. Και οι οδηγοί στο φανάρι να σταυροκοπιούνται!

Από το σημείο αυτό και μετά, τα πράγματα άρχισαν να ομαλοποιούνται! Και οι δυο, μετά από μικρό πέρασμα χρόνου, συμφωνήσαμε πως δεν είναι ο Μπους που αποφασίζει, βέβαια. Πως αυτή η «παγκόσμια διοικητική ανωνυμία» είναι μια τεχνητή «μαύρη τρύπα». Μέσα στην οποία χωράει - και γι' αυτό δημιουργήθηκε, άλλωστε - ό,τι πιο «μαύρο» και αντιδραστικό υπάρχει σήμερα στον κόσμο. Και χωράει, δυστυχώς, και την αδιαφορία του κόσμου.

Και ξαφνικά τον χάνω. Κατεβαίνει από το πεζοδρόμιο και πάει στα παράθυρα των οδηγών. Τους βαράει τα τζάμια. «Κύριοι, ξέρετε ποια είναι η είδηση της ημέρας;», φωνάζει. Κανένας δεν απαντάει. Πιθανόν να τον θεωρούν και τρελό. «Δεν ξέρετε, ε; Η είδηση της ημέρας», απαντάει μόνος του, «είναι ότι εξαγγέλθηκε το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα στην ιστορία της Γης, με το πρόσχημα να κυνηγήσουμε τον Μπιν Λάντεν στα φαλακρά βουνά του Αφγανιστάν και συ με κοιτάζεις που μαλώνω με το φίλο μου. Μη σταματάς, ξεκίνα με κόκκινο. Τράβα να τσακιστείς»!

Σταδίου και Πεσματζόγλου. Τετάρτη βράδυ.