«Ποιοι ψάχνουν, ποιον ψάχνουν, ποιοι ξένοι, εσύ γιατί κρύβεσαι;».

Πιάνεται απ' τα κάγκελα και σκάει μύτη στο ύψος, σχεδόν, του πεζοδρομίου.

«Είμαι ύποπτος, κύριε! Δε βλέπετε πού μένω; Το ταβάνι από το σπίτι μου μόλις ξεπερνάει το πεζοδρόμιο. Ο καθένας ξέρει πως θέλω να ανατρέψω το σύστημα. Δεν αντέχω άλλο το υπόγειο. Και δεν αντέχω, επίσης, και αυτούς που με κρατάνε στο υπόγειο. Τους μισώ, γιατί με μισούνε. Τους μισώ, γιατί έχουν προδιαγράψει τη ζωή μου και τη ζωή των παιδιών μου. Με κυνηγάνε, γιατί ξέρουν πως με αφήνει αδιάφορο ο πόνος τους, γιατί εγώ πονάω περισσότερο. Και από δική τους ευθύνη. Ως εδώ, πια»!

«Δεν κυνηγάνε αυτούς που πονάνε, τη "17 Νοέμβρη"...».

«Το θέμα της ημέρας είμαι εγώ, πάντα! Για μένα, γίνονται οι "τρομονόμοι". Για μένα, θα μείνουν και μετά την εξάρθρωση της Ομάδας, το FBI, η CIA, η Scotland Yard. Εμένα θέλουν να συλλάβουν. Και θέλουν να συλλάβουν και τη συνείδησή μου. Να την αλλοτριώσουν. Να με κάνουν να παραδεχτώ πως η σύγκρουση, γενικά, είναι "κακό πράγμα". Είναι "τρέλα". Πως δε συντρέχουν, και δεν πρέπει και στο μέλλον να συντρέξουν, λόγοι βίας. Η "δημοκρατία" έχει αποτελεσματικότερες απαντήσεις, λένε. Και για να με απογοητέψουν - και για να με αποτρέψουν από τους στόχους μου - αποφαίνονται: "Είδες πού καταλήγει η βία; Στη δημιουργία συμμορίας. Σε ληστές τραπεζών"»!

«Αυτά δείχνουν κάποια στοιχεία...».