Ποιος απ' όλους αυτούς τους τσαρλατάνους, απ' όλα αυτά τα δουλικά δεκανίκια του καπιταλισμού, όλους αυτούς τους διαχειριστές της ανισότητας μπορεί να αναφέρεται στο σοσιαλισμό και να μιλάει στο όνομά του χωρίς να έχει διαπράξει το αδίκημα της συνειδητής απάτης; Χωρίς να χρεώνεται με συνειδητή παραχάραξη της ιδεολογίας με σκοπό να ξεγελάσει; Χωρίς να είναι, τελικά, ένας στυγνός πολιτικός απατεώνας;

Πώς μπορεί να είναι, ακόμα και να λέγεται, σοσιαλιστική μια κυβέρνηση που έχει βουτήξει από το λαιμό το λαό και τον πάει σέρνοντάς τον και με τη βία στο ανοιγμένο στόμα του βιομηχάνου; Πώς μπορεί να είναι σοσιαλιστική μια κυβέρνηση που μετράει την ανεργία σαν στατιστικό νούμερο; Πώς μπορούν να ισχυρίζονται ότι είναι σοσιαλιστές όλοι ετούτοι που στηρίζουν, που εργάζονται καλύτερα, για να πετύχει περισσότερα και ευκολότερα κέρδη το κεφάλαιο; Εδώ έχουμε να κάνουμε με άγριο καπιταλιστικό σύστημα. Με προχωρημένη ιμπεριαλιστική αισχροκέρδεια.

Βέβαια, θα απαντήσουν οι διάφοροι «θεωρητικοί», όλοι αυτοί που κατά καιρούς και με κάθε ευκαιρία - πότε κατά μόνας και πότε συντονισμένα - μιλάνε για το ζήτημα, ο σοσιαλισμός δεν είναι προνόμιο μόνο του προλεταριάτου. Ο σοσιαλισμός έχει «πολλές πλευρές» και «πολλές μορφές». Και, για να στηρίξουν την άποψή τους, θα αραδιάσουν: ουτοπικός σοσιαλισμός, «σοσιαλισμός από καθέδρας», σοσιαλδαρβινισμός, σοσιαλισμός των «Φαβιανών», δεξιός σοσιαλισμός, εθνικοσοσιαλισμός... και πάει λέγοντας. Ομως, όλα ετούτα, μαζί και οι «αχαρακτήριστοι» σημερινοί ντόπιοι και ξένοι σοσιαλιστές, είναι πλευρές του ίδιου νομίσματος, της ίδιας πολιτικής απάτης. Σκοπό και στόχο έχουν να ξεγελάσουν, να αμαυρώσουν, τελικά, τον πραγματικό σοσιαλισμό. Το σοσιαλισμό της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Το σοσιαλισμό της ανατροπής του καπιταλισμού. Το σοσιαλισμό που «οι παραγωγικές σχέσεις βρίσκονται σε τέλεια αρμονία με το χαρακτήρα των παραγωγικών δυνάμεων». Ολα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.