Αστραψε το μάτι του Θανάση. «Γιατί θα τη βλάψουν», μου φώναξε, «αθώα είναι η ελληνική κοινωνία; Δικό της δημιούργημα δεν είναι αυτή η κατάσταση; Οταν καταθέτει την ψήφο της δε γνωρίζει τι αποτελέσματα θα βγάλει η κάλπη; Αστική κυβέρνηση δεν ψηφίζει, ελεύθερη οικονομία, καπιταλισμό, τι περιμένει να βγάλει, αγγέλους; Το κέρδος δεν είναι η αρχή τους; Ο ελεύθερος, ο άκριτος ανταγωνισμός, δεν είναι το πιστεύω τους; Η τροπολογία τους μας μάρανε; Εδώ, ρε, εκμεταλλεύονται τον άνθρωπο, του πίνουν τον ιδρώτα, το αίμα, εδώ τον βάζουν απέναντι στα πυροβόλα και τις βόμβες και τον κάνουνε ίσωμα, τα δέντρα και τις ακτές θα σεβαστούν»;

Μιλούσε και «χόρευε». Δηλαδή τι χόρευε, πάλλονταν. Εκφραζόταν με ολόκληρο το σώμα του. Ετσι αδύνατος και ψηλός, που ήταν, νόμιζες κάθε στιγμή ότι θα 'σπαγε.

«Τι λες, κύριε, κουτοπονηρούλη και γνήσιε υποκριτή»! συνέχισε δυνατά, απευθυνόμενος, όχι. βέβαια σε μένα, όπως μου το διευκρίνισε, αλλά στους τάχα μου έκπληκτους. «Ξαφνιαστήκατε, ε; Σας πίστεψα, μην ορκίζεστε! Δεν περιμένατε ποτέ τέτοια συμπεριφορά! Ακου χαριστική τροπολογία τα μεσάνυχτα και συγκεκριμένες παραχωρήσεις για συγκεκριμένους ανθρώπους! Εχει ξαναγίνει αυτό στη Βουλή; Οχι, κύριε, πρώτη φορά γίνεται! Στη Βουλή ψηφίζονται μόνον Λαϊκοί Νόμοι και πάντα με το φως της μέρας. Νόμοι υπόδειγμα κοινωνικής δικαιοσύνης και πάντα μέσα στην απόλυτη διαφάνεια! Και όλα αυτά, ρε, που μας δαγκώνουν το σβέρκο ποιος τα ψήφισε; Η θεία μου από την Ουγκάντα; Ποιος νομοθέτησε για την Παιδεία, για την Υγεία, για τα λιμάνια, για τα πλοία, για τον ΟΤΕ, για τη ΔΕΗ, για την ακρίβεια, για την ανεργία, για τις χαμηλές και σχεδόν ανύπαρκτες συντάξεις, για τον Βωβό, για τους Γουλανδρή, για τις ιδιωτικοποιήσεις, για τις βάσεις της Σούδας, για το πέρασμα των επιθετικών στρατών στη Γιουγκοσλαβία, για το ταξικό Σύνταγμα; Ο Πάχτας μόνος του τα έκανε όλα αυτά»;

«Ξέρεις, ο κόσμος, οι άνθρωποι...».

«Ξέρεις, Θανάση, μέρες που είναι...».