Επιτέλους! Να και μια, πραγματικά, εθνική πράξη! Οχι όλο συνωμοσίες και τρικλοποδιές. Οχι, πια, άλλους πράκτορες. Η κρατική τηλεόραση, αυτό το προπύργιο του εθνικού πολιτισμού, της γλώσσας και της εθνικής μας συνείδησης, έβαλε τα στήθια της και συγκρούστηκε, κατά μέτωπο, με το ευρωπαϊκό κατεστημένο! Πίσω της, βέβαια, κράταγε μπόσικα η ελληνική κυβέρνηση. Και, κυρίως, το υπουργείο Πολιτισμού και το υπουργείο Παιδείας.

Ολοι αυτοί οι εθνικοί φορείς, κόντρα στην ξενομανία και στην υποταγή, όρθωσαν, ασπίδα στην αντίστασή τους, τη γλώσσα μας! Φώναξαν τον κύριο Δάντη, την κυρία Γερμανού, την κυρία Παπαρίζου, παιδιά μεταναστών, εργατών και δημοσιογράφων, ανθρώπους, δηλαδή, πέρα από κάθε υποψία, και τους έδωσαν εντολή: «Πάρτε τη χώρα στα χέρια σας»! Και εκείνα, χωρίς αιδώ και χωρίς περίσκεψη, την πήρανε. Πατώντας πάνω στις ρίζες του Βασιλιά Αρθούρο, της Μαρίας Στίουαρτ, το Καρόλου και της Καμίλας, στο παρελθόν και το παρόν της χώρα μας, δηλαδή, στρώθηκαν στη δουλιά και μεγαλούργησαν. Γέννησαν το καταπληκτικό ελληνικό τραγούδι, με τον ελληνικότατο τίτλο, «number one»! Τραγούδι που έκανε τον Ομηρο να σκίσει τα γραπτά του. Τραγούδι που ανάγκασε τους αρχαίους τραγικούς και τους κωμωδιογράφους, τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, τον Καζαντζάκη, τον Καβάφη, τον Ρίτσο, να κάμουν χαρακίρι! Ούτε μια λέξη αυτοί οι ανόητοι δεν έγραψαν Αγγλικά! Ενώ η Γερμανού! Αυτοί ήταν αμόρφωτοι, δεν ήξεραν ξένες γλώσσες. Ενώ ο Δάντης!

Νιώθω περήφανος, για τους συντελεστές. Και πολύ περισσότερο, για τους διοργανωτές. Να μην ξεχάσω την κριτική επιτροπή. Και τους μασκαρεμένους θεατές, παρακαλώ! Ολο αυτό το καρναβάλι, που μαζεύτηκε να «ψηφίσει» και να «ξεχωρίσει» ένα από τα τρία! Μάλιστα, κύριοι! Αυτή είναι η Ελλάδα, για να θυμηθούμε τον Σημίτη! Η Ελλάδα που έχει σηκωμένα τα χέρια και τα πόδια. Η Ελλάδα που λέει, με ευκολία, «έλα μωρέ αδερφέ, ένα τραγουδάκι είναι». Οπως λέει, με την ίδια πάντα ευκολία, «έλα μωρέ λίγο με ακουμπάει, τι θα πάθω;»!

Ομως, τα πράγματα δεν είναι τόσο αθώα όσο αφήνουν να εννοηθεί! Και καλά οι συντελεστές, θαμπωμένοι από τα στρας και τις πούλιες, μπορεί να μη βλέπουν πέρα από τη μύτη τους, τέτοιοι που είναι! Το ίδιο ισχύει και για την κριτική επιτροπή και την παρουσιάστρια. Οι πρόεδροι και οι διευθυντές, όμως; Οι υπουργοί; Αθώοι και ετούτοι; Κανένας, λοιπόν, δεν αντιλαμβάνεται πως, δεν είναι, «απλώς, ένα τραγουδάκι». Αλλά είναι μια πράξη βλαβερή, όχι μονάχα για τον εθνικό μας πολιτισμό, αλλά και για τον ευρωπαϊκό! Γιατί η παρουσία της γλώσσας μας, της κάθε γλώσσας, είναι προσθετική στον παγκόσμιο πολιτισμό, δεν είναι μείον. Το ίδιο και οι μουσικοί ήχοι. Αυτή η «λεία» και «τροχισμένη» πολιτιστική επιφάνεια, που καλλιεργείται, δε θα βλάψει μονάχα της μικρές γλώσσες (χώρες), αλλά και το σύνολο των γλωσσών (χωρών). Είναι να σα έχεις χιλιάδες γεύσεις και εσύ να τους ρίχνεις φάρμακο για να γίνουνε αυτές οι χιλιάδες μία! Σαν να έχεις χιλιάδες πηγές με διαφορετικά νερά και εσύ να τους ρίχνεις Eurovition, για να γίνουν τα διαφορετικά νερά ένα. Ενα, που να χωράει στο ίδιο μπουκάλι. Στο ίδιο μυαλό. Στο ίδιο γούστο!