Αλλά, πέρα από το καθοριστικό κάθετο της σκούπας, το κάθετο που έδειχνε αποφασιστικότητα, η περιβολή του σκουπιδιάρη, δε σας προβλημάτισε; Το «κάζιουλ» ντύσιμο, οι αποχρώσεις του μαύρου, με φόντο τα μπεζ παπούτσια, άδικα, λέτε, επιλέχτηκαν; Πώς να αντισταθούν τα δυστυχισμένα σκουπίδια σε ένα τέτοιο «λουκ»; Από τη μια μεριά ο Αρμάνι, και από την άλλη μια φτωχή σκούπα. Παλάβωσαν! Οχι ηλεκτρική. Ταπεινή σκούπα. Οχι γραβάτα. Πουκάμισο με επωμίδες και παντελόνι με πιέτες. «Να το φιλελεύθερο κοντράστ», είπαν. «Να η συγγένεια με τον Κλίντον, τον Μπλερ, τη Σκανδιναβία», σκέφτηκαν! Και υπέκυψαν! Αλλα έβγαζαν κραυγές φόβου, άλλα αλαλαγμούς χαράς και άλλα, τα πιο απελπισμένα, βούταγαν με δύναμη στο φαράσι. Η αυτοκτονία, για τους τρομοκρατημένους, είναι καλύτερη από την εκτέλεση!

Ο σκουπιδιάρης, όμως, σπουδαγμένος υποκριτική σε ξένα πανεπιστήμια, και έχοντας για συμβούλους ό,τι πιο προοδευτικό κυκλοφορεί σήμερα στην πιάτσα (Μάνος, Ανδρουλάκης, Ανδριανόπουλος, Δαμανάκη), συνέχισε τις εκπλήξεις! Γυρίζει στους δημοσιογράφους και τους μαλώνει: «Τι κοιτάτε, ρε, βάλτε και εσείς ένα χέρι! Ο τόπος έχει ανάγκη όλες τις δυνάμεις, για να πάει μπροστά. Δε βλέπετε τα δικά μου ανοίγματα;». Και εκείνοι, αντί να τον στείλουν στο διάολο, που κοροϊδεύει τον κόσμο, και με τα παρδαλά του ανοίγματα και με το ψεύτικο σκούπισμα, τον τράβαγαν φωτογραφίες χαχανίζοντας!

Ο συμβολισμός δεν είναι άσχετος με το χώρο και το χρόνο. Οταν ο τόπος έχει πάρει φωτιά και εσύ σκύβεις για να ανάψεις τσιγάρο άνετος, δείχνει αναισθησία, δε δείχνει μοντερνισμό! Οταν γδέρνουν τους ανθρώπους, και εσύ, στον κόσμο σου, τους κάνεις αέρα με τη βεντάλια σου, δείχνει σαδισμό. Το σκούπισμα, από κάποιον που ποτέ δεν έχει λερώσει τα χέρια του, κανένα μήνυμα δεν περνάει. Αγανάκτηση φέρνει. Και μια φράση στο στόμα μας: χέσε μας, ρε, φίλε, εσύ και η σκούπα σου!