1. Ο νέος χρόνος αναδύεται μπροστά μας μελαγχολικός. Φρόντισαν γι' αυτό οι τοκογλύφοι παντός καιρού και οι πιστοί υπηρέτες τους.

Ας αντλήσουμε το μέλι από τη μελαγχολία - είναι κι αυτή μια επαναστατική πράξη. Ας γίνει αφορμή να ψηλαφίσουμε την αλήθεια μας, να δούμε καθαρά τις αιτίες που προκαλούν τη μελαγχολία και πώς αυτές καθορίζουν το είναι μας. Η αποκάλυψη αυτή είναι το μέλι που χρωστάμε στον εαυτό μας. Από εκείνη τη στιγμή κανείς δεν είναι ίδιος.

2. Η μελαγχολία είναι η μάνα του ρομαντισμού. Γεννιέται μέσα από έναν αναστεναγμό που κανείς δεν μπορεί ν' αναχαιτίσει. Από τη γέννα αυτή θα ξεπηδήσει μια χειρονομία που θα χτυπήσει στην καρδιά την τοκογλυφία. Ας πιστεύουν ό,τι θέλουν οι κυβερνώντες, ας γαβγίζουν όσο θέλουν οι τεχνικοί της εξουσίας. Ο ρομαντισμός είναι εδώ κόσμημα και σήμα μας. Λόγω αυτού, ο πολίτης της γενικευμένης απάθειας γίνεται πάλι άνθρωπος της δράσης, κολυμπάει ξανά κόντρα στο ρεύμα του ποταμού.

3. Ο ρομαντισμός έσπρωξε τον Καντ να γράψει: «Πράττε έτσι ώστε να χρησιμοποιείς την ανθρωπότητα, τόσο στο πρόσωπό σου όσο και στο πρόσωπο κάθε άλλου, πάντα και ως σκοπό και ποτέ μόνο ως μέσο».

4. Ο ρομαντικός εδώ και τώρα δε συγχωρεί την αναλγησία της οικογένειας που πιστεύει πως μας κυβερνά, τα ψέματά της, το ουδέτερο ύφος της, την κοροϊδία της και την πληθωρική επίδειξη υποταγής στους πάσης φύσεως Δυτικούς. Η χώρα καταρρέει και οι Ευρωπαίοι φορτώνουν τον Γιωργάκη με μετάλλια και παράσημα ως απαραίτητα εφόδια για την εποχή που θα κυκλοφορεί μονίμως εκτός Ελλάδος. Θα τον θυμούνται κάποτε τα εγγόνια των νεκρόφιλων δημοσιογράφων που, χάρη στα πληκτικά ρεπορτάζ τους, πίστεψαν ότι μπορούσαν να σκεπάσουν το σκάνδαλο στο οποίο βουλιάξαμε.

5. Ο ρομαντικός είναι ιστορικά μνησίκακος. Θυμάται κάθε ταπείνωση που έχει υποστεί, κάθε κακεντρέχεια και εκδίκηση που ανθίζουν στους κήπους του κράτους. Το πάθος του ωριμάζει με τους άλλους στο πεζοδρόμιο, εκεί που η αισθητική είναι ιδιαιτέρως υψηλή. Συχνά επαναλαμβάνει τη φράση του Μάιστερ Εκχαρτ: «Προτιμώ να είμαι στην κόλαση με τον Ιησού παρά μοναχός στον Παράδεισο».

6. Εύχομαι ο νέος χρόνος ν' αντλήσει όσο μέλι υπάρχει σε κάθε πίκρα μας.