Οι πρώτοι αγώνες μοτοσικλέτας έγιναν στο δάσος της Καισαριανής. Από το γυναικείο μοναστήρι μπορούσες ν' ακούσεις τον Εσπερινό. Τότε ο τελευταίος «Λαμπράκης» που είχε μείνει στα Γραφεία της οργάνωσης μάζευε το λευκό μπαλάκι του πινγκ πονγκ και, γελώντας, έβγαινε στην πλατεία. Δίπλα στο σεμνό μνημείο για την Αντίσταση υπήρχε κι ένα μαγικό περιβόλι που πάνω του έπεφταν αργά οι προκηρύξεις της ΕΔΑ. Ηταν μια γιορτή, που συχνά γινόταν άγρια, όταν ο μικροαστισμός, με την πρώτη ευκαιρία, σάρωνε την Καισαριανή στο πρόσωπο των δοσάδων, που καθήλωναν τη γειτονιά με τα σκουπίδια τους.

Το χρόνο τον ανακάλυψαν οι Καισαριανιώτες όταν ξέσπασε η Επταετία. Οι διάφοροι ρουφιάνοι της Αστυνομίας φρόντιζαν κατά τακτά διαστήματα, συνήθως πρωί, να επισκέπτονται σπίτια αγωνιστών για να τους συλλάβουν και αυτοί οι χαμένοι λειτουργούσαν σαν τα ξυπνητήρια της γειτονιάς ή σαν θλιβεροί κόκορες. Ο μόνος που δεν μπήκε στο παιχνίδι του χρόνου ήταν ο Αλβανός. Ηταν πράγματι ο πρώτος Αλβανός στην Ελλάδα, ένας παρίας του οποίου το παρελθόν ήταν τόσο σκοτεινό όσο ένα παραμύθι στο ξεκίνημά του. Αυτός ζούσε, δίχως φυσικά να κάνει τίποτα, κάτω από μια γέφυρα, απέναντι από το νεκροταφείο, και δεχόταν ελεημοσύνες απ' όσους ήθελαν να σώσουν την ψυχή τους. Δεν καταλάβαινε τίποτα απ' όσα συνέβαιναν γύρω του και νομίζω πως, και στον άλλο κόσμο τώρα πια, τίποτα δε θα καταλαβαίνει.