1. Ξαφνικά στο «Απόλυτο Ρόδο» εισχώρησαν τα δαιμόνια του Διογένη του Κυνικού. Ευπρόσδεκτα, έστω και για μια επίσκεψη. Οσο για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, κάθε φορά που λέω «και μη χειρότερα», έρχονται ακόμη χειρότερα. Είναι μια στιγμή που στον κυρίαρχο κυνισμό απαντώ με κυνισμό.

2. Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω από τα πάσης φύσεως εκδοτικά συγκροτήματα και δεν είναι άλλο απ' το Συνέδριο των Κομμουνιστών, που ετοιμάζεται πυρετωδώς. Ψίθυροι, παραποιήσεις, χαμένες προσδοκίες συγκροτούν τον πληκτικά προβλεπόμενο λόγο μέσα στα εκτροφεία της πραγματικότητας. Η σκέψη μου απευθύνεται προς όλους: «Εντιμότατοι τραπεζομίντορες, συμπαθέστατοι όρνιθες», κάποτε που η σκόνη σας θα συναντά τη δική μας στον ουρανό, στη γη κάτω κάποιοι κόκκινοι διάβολοι θα κάνουν το συνέδριό τους συνεχίζοντας ακάθεκτοι.

3. Παρατηρώντας προσεκτικά τις φωτογραφίες των νεκρών Αμερικανών στρατιωτών, πάγωσα, γιατί της εικόνας τους προηγήθηκε η αποστολή τους και ο θάνατος που αποφάσισαν να σκορπίσουν απλόχερα δεξιά κι αριστερά. Ετσι στο τέλος δεν είχα μέσα μου ίχνος λύπης ή συμπάθειας, γιατί ο κυνισμός, βλέπετε, δεν είναι προνόμιο των ιμπεριαλιστών, αλλά και δικό μας.

4. Μετέωρος έμεινε στα Μετέωρα, με όσα θλιβερά άκουσε από το στόμα του Αρχιεπισκόπου, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αποφάσισε ν' απαντήσει στο κήρυγμα εγωπάθειας του Χριστόδουλου και το έπραξε. Δε συνέβη, όμως, απολύτως τίποτα. Ο μεν Χριστόδουλος μέσα του παραμίλησε για συνωμοσία που εξυφαίνεται εναντίον του, ο δε Πρόεδρος ήταν ήσυχος γιατί έκανε το χρέος του. Λίγο πριν αποχωρήσει από την προεδρία, ανακάλυψε την ανταρσία σε συσκευασία που δεν κοστίζει τίποτα. Τι κρίμα!

5. Μέσα στο Μετρό, ένας χαζοχαρούμενος Κινέζος, φίλος των Ολυμπιακών Αγώνων, που έμοιαζε σαν περίπτερο με αυτά που είχε κρεμάσει πάνω του (κάρτες και πάσης φύσεως άδειες), μιλούσε αγγλικά δυνατά στους συνοδούς του και τόνιζε πόσο τυχερός ήταν που βρέθηκε σ' αυτή τη φιέστα. Τίνος παιδί είναι αυτό; Ποιας μακρινής επαρχίας; Τι ξέρει για τη χώρα που επισκέπτεται; Ψάχνει για ήρωες αθλητές; Δίχως να το καταλάβω, θυμήθηκα ένα ποίημα που δημοσίευσε ο Μάο Τσε Τουνγκ, το Γενάρη του 1957, για τους νεολαίους, ζητώντας μάλιστα από τους ίδιους να μη χρησιμοποιούν το παλαιό στιλ της ποιήσεως, γιατί παραλύει τη σκέψη: «Είναι τόσο όμορφα τα βουνά και τα ποτάμια!/ Αμέτρητοι ήρωες αγωνίζονται και πέφτουν,/ την εύνοιά τους για να κερδίσουν μόνο./ Κρίμα που ο Κεχουάνγκ ο Τσιν/ κι ο Βου-τι ο Χαν ήσανε χοντροί κι αγροίκοι,/ που ο Τάι-σονγκ των Τανγκ και ο Τάι-σου των Σονγκ δεν είχαν αίσθηση του ποιητικού,/ που ο Τζένγκις Καν, από τον ουρανό ευλογημένος,/ άλλο δεν ήξερε παρά το τόξο του μονάχα/ πώς να τεντώνει, τον μεγάλον αητό για να σκοτώσει./ Αλλά όλοι αυτοί χαθήκαν./ Για να βρείτε μεγάλους αληθινά ήρωες σήμερα,/ κοιτάχτε καλύτερα γύρω σας και μεταξύ σας».

6. Αλλος ένας γνωστός-άγνωστος, ο Αλέξης, ακολουθώντας τον μοναχικό δρόμο Ομόνοια - Πλατεία Βάθης - Κουμουνδούρου, τελείωσε με τον τρόπο που φεύγουν πολλοί. Η πρέζα, ό,τι κι αν λένε, υπάρχει σε αφθονία. Είχε να φανεί μέρες στο καφέ. Ρωτήσαμε, ψάξαμε και δυστυχώς μάθαμε. Τους θανάτους αυτούς τους θεωρώ πολιτικές δολοφονίες. Οσον γι' αυτόν που έφυγε, αντί θλιβερού ρασοφόρου μνημοσύνου, ας τον παρηγορεί ο Ζαν Κοκτό με τη σκέψη του: «Η ιδιαίτερη ηθική μου μπορεί να φαίνεται εντελώς ανηθικότητα σ' αυτούς που προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους για κάτι που είναι ψέμα ή σ' αυτούς που ζουν στην πλήρη σύγχυση όταν το ψέμα τους φαίνεται αλήθεια και η αλήθεια μας μοιάζει στα μάτια τους με ψέμα».