Στο δωματιάκι τώρα. Ανάβουν το μικρό φως. Βλέπουν για λίγο τις ειδήσεις στην τηλεόραση, που την κλείνουν αμέσως μετά αδιάφοροι. Οι φωτογραφίες των αγαπημένων προσώπων στον τοίχο ζωντανεύουν. Αλλες φορές συνομιλούν μαζί τους, άλλες δε θέλουν ούτε να τις βλέπουν. Η απουσία, η απουσία, μονολογούν, καθώς ετοιμάζουν το λιτό φαγητό τους. Πλησιάζουν το ράφι με τα βιβλιαράκια τους. Βλέπουν με χαρά ότι τους περιμένουν εκεί, στη θέση τους, ακίνητοι, μόνο γι' αυτούς, συγγραφείς, παραμυθάδες, ποιητές και, ανάλογα με την ψυχολογία της μέρας, διαλέγουν τον ήρωα που θα ξεπηδήσει από τις σελίδες ενός βιβλίου για να συνομιλήσουν. Για να δούμε... Α, εδώ είναι ο στρατηγός Μακρυγιάννης, πού τον είχαμε αφήσει;

«Μπαίνω την νύχτα μέσα εις την εκκλησιά του και κλειώ την πόρτα κι αρχινώ τα κλάματα με μεγάλες φωνές και μετάνοιες^. τ' είναι αυτό οπού 'γινε σ' εμέναν, γομάρι είμαι να με δέρνουν; Και τον περικαλώ να μου δώσει άρματα καλά κι ασημένια και δεκαπέντε πουγκιά χρήματα, και εγώ θα του φκιάσω ένα μεγάλο καντήλι ασημένιον. Με τις πολλές φωνές, κάμαμεν τις συμφωνίες με τον άγιον».