1. Να πάρεις μαζί σου τον Αντρέα Κάλβο και κάθε φορά που θα πλησιάζουν τα δύσκολα να διαβάζεις δυνατά: «Οσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσιν / θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία».

2. Να ανακαλύψεις ξανά την Αττική γη. Υπάρχουν ακόμα ζώνες που δεν τις έχουν καταστρέψει οι τεχνοκράτες. Εκεί το χώμα μοσχοβολά μετά τη βροχή και, αν είσαι τυχερός, μπορεί να δεις και το ουράνιο τόξο.

3. Ψάξε να βρεις όλες τις ταινίες του Αϊζενστάιν. Είναι απίστευτος ο κόσμος που θα φανερωθεί ακαριαία στα μάτια σου.

4. Από την Αμερική διάβασε το «Ουρλιαχτό» του Αλεν Γκίνσμπεργκ, για να καταλάβεις από πού προκύπτει αυτή η μάστιγα που μας ταλανίζει: «Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου διαλυμένα από την τρέλα, υστερικά γυμνά και λιμασμένα, / να σέρνονται στους νέγρικους δρόμους την αυγή γυρεύοντας μια αναγκαία δόση, / χίπστερς με αγγελικά κεφάλια να φλέγονται για την αρχαία ουράνια ένωση με την αστρική γεννήτρια μέσα στη μηχανή της νύχτας, / που φτωχοί κουρελιασμένοι με βαθουλωμένα μάτια και φτιαγμένοι στάθηκαν καπνίζοντας μέσα στο υπερφυσικό σκοτάδι τιποτένιων διαμερισμάτων αιωρούμενοι πάνω απ' τις κορυφές των πόλεων βυθισμένοι στην τζαζ, / που πρόταξαν τους εγκεφάλους τους γυμνούς στον ουρανό κάτω απ' τον εναέριο σιδηρόδρομο και είδαν αγγέλους μωαμεθανούς να τρεκλίζουν φωτισμένοι σε ταράτσες πολυκατοικιών, / που πέρασαν απ' τα πανεπιστήμια με ήρεμα ακτινοβόλα μάτια, με παραισθήσεις του Αρκάνσας και τραγωδία με το φως του Μπλέικ ανάμεσα στους μελετητές του πολέμου, / που διώχτηκαν απ' τις ακαδημίες λόγω τρέλας κι έκδοσης στίχων ανήθικων στου κορανίου τα παράθυρα, / που διπλώθηκαν απ' το φόβο ξεντυμένοι σ' αξύριστα δωμάτια, καίγοντας τα λεφτά τους στα καλάθια των αχρήστων κι ακούγοντας τον Τρόμο μέσ' απ' τον τοίχο...».

5. Οποτε μπορείς, άκου τον Στέλιο Καζαντζίδη. Απλά κλείσε τα μάτια σου και άκου...

6. Διάβασε το θαυμάσιο βιβλίο της Γεωργίας Δάλκου «Κωνσταντίνος Γεωργίου Καρυωτάκης - Δημόσιος υπάλληλος εξ Αθηνών, μετατεθείς εις Πρέβεζαν εσχάτως...» (εκδ. «Καστανιώτη»). Πρόκειται για ντοκουμέντο των διώξεων που υπέστη ο ποιητής από τον τότε υπουργό Πρόνοιας Μιχαήλ Κύρκο. Παραθέτω ένα απόσπασμα από το κείμενο που έγραψε ο ποιητής λίγο πριν αυτοκτονήσει. Ενα ξέσπασμα για την ατομική ελευθερία και την αξιοπρέπεια, την ειλικρίνεια και την αυτοεκτίμηση: «Βέβαια, έπρεπε να σκύψω μπροστά στον ένα και, χαϊδεύοντας ηδονικά το μαύρο σεβιότ (ύφασμα από μαλλί ομώνυμων προβάτων) - παφ, παφ, παφ, "έχετε λίγη σκόνη" - να είπω: "κύριε Αλφα". Υστερα έπρεπε να περιμένω στη γωνία κι όταν αντίκριζα την κοιλιά του άλλου, αφού θα 'χα επί τόσα χρόνια παρακολουθήσει τα αισθήματα και το σφυγμό της, να σκύψω άλλη μια φορά και να ψιθυρίσω εμπιστευτικά: "Αχ, αυτός ο Αλφα, κύριε Βήτα..." Επρεπε, πίσω από τα γυαλιά του Γάμμα, να καραδοκώ την ιλαρή ματιά του. Αν μου την εχάριζε, να ξεδιπλώσω το καλύτερο χαμόγελό μου και να τη δεχτώ όπως σε μανδύα ιππότου ένα βασιλικό βρέφος. Αν όμως αργούσε, να σκύψω για τρίτη φορά γεμάτος συντριβή και ν' αρθρώσω: "Δούλος σας, κύριε μου". Αλλά πρώτα πρώτα έπρεπε να μείνω στη σπείρα του Δέλτα. Εκεί η ληστεία γινόταν υπό λαμπρούς, διεθνείς οιωνούς, μέσα σε πολυτελή γραφεία. Στην αρχή, δε θα υπήρχα. Κρυμμένος πίσω από τον κοντόπαχο τμηματάρχη μου, θα οσφραινόμουν. Θα είχα τρόπους λεπτούς, αέρινους, θα εμάθαινα τη συνθηματική τους γλώσσα. Η ψαύσις του αριστερού μέρους της χωρίστρας θα εσήμαινε: "πεντακόσιες χιλιάδες". Ενα επίμονο τίναγμα της στάχτης του πούρου θα έλεγε: "σύμφωνος". Θα εκέρδιζα την εμπιστοσύνη όλων. Και, μια μέρα, ακουμπώντας στο κρύσταλλο του τραπεζιού μου, θα έγραφα εγώ την απάντηση: "Ο αυτόνομος οργανισμός μας, κύριε Εισαγγελεύ...". Επρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω. Τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου».

Καλή χρονιά!