Του Γιάννη Δεμερντζόγλου από τον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»

Αυτούς, δηλαδή, που θα πείσουν τον εργάτη ότι είναι ευτυχής στη φτώχεια του καθώς δεν έχει τα βάσανα του πλούσιου που δεν ξέρει πώς να προστατέψει το σεντούκι του. Κι αρχίζει, λοιπόν, η παρέλαση των αναλύσεων που αναζητούν ποιο θα είναι το παλιό που θα εμφανιστεί σα νέο...

Την ίδια ώρα, σε διπλανές στήλες των ιδίων εντύπων, συνεχίζεται η παρουσίαση της βιογραφίας διαφόρων τύπων που ενώ κουρσάρους τους ανεβάζουν και τυχοδιώκτες τους κατεβάζουν, το συμπέρασμα που μένει στον αναγνώστη είναι πως πρόκειται για μαγκιόρους τύπους που τα κατάφεραν κι άρπαξαν την καλή στο μοναδικό σύστημα που παρέχει ευκαιρίες αρκεί να είσαι και συ λίγο ικανός, στον καπιταλισμό δηλαδή... Κι όμως, οι περίφημοι Ρώσοι ολιγάρχες δεν είναι τίποτα άλλο από γνήσιοι καπιταλιστές. Και ως τέτοιοι ακριβώς μετέχουν στο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι, στον ανταγωνισμό δηλαδή μεταξύ καπιταλιστών που διεξάγεται στο ανώτατο δυνατό επίπεδο ανάπτυξης αυτού του συστήματος.

Είτε ως BP είτε ως ΤΝΚ - BP, η καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ρωσίας είναι δεδομένη. Για τους λαούς, όχι μόνο της Ρωσίας, αυτό είναι το πρόβλημα. Από το οποίο παράγονται και οι επιπτώσεις τύπου πολεμική κατάσταση στην Οσετία. Η επικράτηση αυτού ή του άλλου καπιταλιστή αφορά μόνο στο σεντούκι - κεφάλαιο και διόλου το κάθε μέρα του κάθε εργάτη.

Αυτός, ο εργάτης, είτε κάτω από το καθεστώς της BP, είτε κάτω από την μπότα άλλης πολυεθνικής, έχει να αντιμετωπίσει την ίδια πραγματικότητα: Συμπίεση της τιμής που πουλάει την εργατική του δύναμη, είτε με καθήλωση μισθών, είτε με αύξηση τιμών σε βασικά προϊόντα που αφορούν την επιβίωση - αναπαραγωγή. Σημαίνει αυτό πως όσα «σεντόνια» κι αν αφιερώνει ο αστικός Τύπος για τη μάχη μεταξύ ολιγαρχών, ο εργάτης πρέπει να μένει ακλόνητος σε μια και μόνο θέση - αγωνία: Πώς θα ανατραπεί αυτό το σύστημα. Αυτόν τον κίνδυνο και μόνο αναγνωρίζουν οι καπιταλιστές, αυτόν τον κίνδυνο θέλουν να αντιμετωπίσουν όταν συγκροτούν συμμαχίες με λαϊκά στρώματα που ονομάζουν μεσαία τάξη και τα οποία πλήττονται το ίδιο με τους εργάτες.

Ετσι, καθώς κλείνει ο κύκλος της καλοκαιρινής ραστώνης, αυξάνουν και τα άρθρα που μιλούν για τα δεινά της μεσαίας τάξης. Γιατί ο Σεπτέμβρης είναι μήνας πληρωμών - εξόδων. Γιατί ήδη οι μεσαίοι έχουν ενταχθεί στον εκλογικό σχεδιασμό των επιτελείων που δεν κάνουν διακοπές. Γιατί η λαϊκή οργή διευρύνεται και πρέπει να σπάσει σε τμήματα που να μην επικοινωνούν μεταξύ τους. Στο επόμενο διάστημα θα αρχίσουν να αναπτύσσονται πολιτικά προγράμματα που θα υπόσχονται σε κάθε πικραμένο και κάτι διαφορετικό. Στόχος όλοι να νιώθουν πως κάτι έχουν να παίρνουν.

Κι όμως αρκεί να δει κάποιος την εικόνα στο σύνολό της: από τη μια αυτοί οι τρεις που παρουσιάζονται σαν επιτυχημένοι κουρσάροι κι από την άλλη τα εκατομμύρια των από κάτω. Κανείς δε θα ζήσει καλύτερα επειδή θα σταθεί πιο κοντά στα πόδια του τραπεζιού που τρώνε αυτοί. Το κόκαλο που πέφτει απ' το τραπέζι είναι κόκαλο. Το θέμα είναι η πίτα πάνω στο τραπέζι. Κι αυτό δε λύνεται με προτάσεις αναδιανομής. Πρέπει οι καπιταλιστές να φύγουν απ' τη μέση. Και γι' αυτό δεν αρκεί μια διακήρυξη. Χρειάζεται τέτοιο πολιτικό πρόγραμμα, οργάνωση ικανή να το υλοποιήσει και πλατιά λαϊκή συσπείρωση γύρω απ' αυτό το πρόγραμμα κι αυτήν την οργάνωση...