Του Τάσου Αναστασίου από τα «Νέα»

Να μια πράξη για να μάθει το παιδί σου μαθηματικά.

Να μια πράξη για να μάθει το παιδί γράμματα. Πραγματικά γράμματα.

Να μάθει από τα δέκα του χρόνια, γιατί λείπει σήμερα απ' την τάξη ο δάσκαλος που χτες το βράδυ τον είδε σερβιτόρο στο σουβλατζίδικο, και γιατί ο ίδιος δάσκαλος δεν του μαθαίνει γράμματα, γιατί το διευθυντή τον θέλουν και τον κάνουν παιδονόμο κι όχι δάσκαλο, χιλιάδες πράγματα έχει να μάθει το παιδί αν ο γονιός, ο «αγράμματος» γονιός, κάτσει δίπλα του και του πει «έλα παιδί μου να μάθουμε τα γράμματα που δε θα σου μάθουνε ποτέ στο σχολείο του αφεντικού μας, να μάθουμε γράμματα διαφορετικά απ' αυτά που σε μαθαίνουν να γίνεις καλύτερος σκλάβος από μένα».

Εννιά τρισεκατομμύρια και 541 δισεκατομμύρια δρχ. (9.541.000.000.000). Ασύλληπτο νούμερο. Αυτή είναι η χτεσινή κυβερνητική απόφαση. Αυτό ήταν το αίτημα του ΠΑΣΟΚ. Αυτό ήταν το αίτημα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό και του Καρατζαφέρη. Αυτό αποφασίστηκε. Για να σωθούν, λέει, οι τράπεζες. Σιγά μην είχαν πρόβλημα οι τράπεζες. Να σωθεί το σύστημα. Αυτή είναι η απόφαση.

Τρέχε, λοιπόν, τώρα. Εσύ, που πήρες δάνειο να αγοράσεις Πόρσε! Σα δε ντρέπεσαι. Εφερες το σύστημα στο χείλος του γκρεμού. Ευτυχώς που το σύστημα έχει το κράτος του, έχει την κυβέρνησή του, έχει τις εφημερίδες του, έχει τα κόμματά του. Κι όλοι μαζί βρήκαν τον ένοχο, εσένα που αγόρασες Πόρσε και πήραν την απόφαση: Να σωθούν οι τράπεζες που σε δάνεισαν και χρεοκόπησαν επειδή σε δάνεισαν να αγοράσεις Πόρσε. Φτου σου, εργάτη που αγόρασες Πόρσε. Κι έβαλες σε κίνδυνο ένα ολόκληρο σύστημα.

Καταλαβαίνεις, σύντροφε, γιατί πρέπει να μάθεις εσύ και μόνο εσύ, στο παιδί σου μαθηματικά;

Καταλαβαίνεις, σύντροφε εργάτη, γιατί πρέπει να πάρεις βρεγμένη σανίδα και να βγεις στο δρόμο, αντί να επιτρέπεις στον ΠΑΣΟΚο και στο γαλάζιο ομοτράπεζό του - τι γαλάζιο; μαύρο κατράμι το μπλε τους - να σε κατηγορούν πότε για το '89 και πότε για το '91;

Πάρ' το χαμπάρι: «Πέφτουν οι σφαίρες σα το χαλάζι», έλεγε ο τίτλος τότε. Σήμερα οι σφαίρες είναι κείμενα. Δεν ξέρεις από πού να φυλαχτείς. Τι να πρωτοαπαντήσεις. Κι είσαι χαμένος από χέρι άμα μπεις σ' αυτό το κόλπο. Οταν το μόνο που πρέπει να γνωρίζεις και ποτέ να μην ξεχνάς είναι ένα: Εσύ δουλεύεις, αυτός κερδίζει. Εσύ δουλεύεις για προϊόντα που δε χρειάζεσαι κι αυτός κερδίζει όσο βρίσκει αγοραστές να πουλήσει τα σκουπίδια του. Κάποια στιγμή έρχεται η κρίση. Κι όλοι μαζί - τα σκουπίδια, δηλαδή, σε δείχνουν με το δάχτυλο: Εσύ φταις! Εσύ προκάλεσες την κρίση. Που πήγες κι αγόρασες Πόρσε με δανεικά.

Πάμε ξανά απ' την αρχή, λοιπόν.

Και πριν απ' όλα: Κάτω τα χέρια απ' τα παιδιά! Ολοι εσείς, απολογητές του συστήματος, που έχετε πείσει μια εργατική οικογένεια να θεωρεί τραγωδία ότι το παιδί δεν είναι «επιτυχημένο», κι έρχεστε μετά να πουλήσετε παρηγοριά ως εμπόρευμα κατ' αρχήν (εμπόρευμα είναι και η εφημερίδα) και μετά παρηγοριά ως λύση μια κάποια άλλη εκδοχή του εκπαιδευτικού συστήματος (χτες προβάλλατε τη Φινλανδία, σήμερα τη Δανία) που όμως έχει πάντα έναν κοινό παρονομαστή: Θα είναι πάντα μια εκπαίδευση εντός του συστήματος. Στα κιλά σας είσαστε. Εντός αυτού του συστήματος δεν μπορεί να υπάρχει άλλη εκπαίδευση. Οι εργάτες όμως, μπορούν - επιβάλλεται και εντός αυτού του συστήματος να ζητάνε άλλο εκπαιδευτικό σύστημα, αποκαλύπτοντας έτσι ότι τα όνειρά τους δε χωράνε εντός αυτού του συστήματος.

Ασχετο: Το λέγανε παλιά για τους Χιώτες καπετάνιους που ήταν και καραβοκύρηδες ταυτόχρονα: Στην κουβέρτα απλωμένοι οι ναύτες έλιωναν στο λιοπύρι και στο ματσακόνι. Φώναζε έναν ο καπετάνιος κι όταν πήγαινε απάνω αυτός του έδειχνε ένα αυγό. Σε βλέπω κι είσαι καλός στη δουλειά. Γι' αυτό μισό δικό μου, μισό δικό σου, μόνο μην το πεις σε κανέναν. Εφευγε αυτός, έφερνε άλλον κι άλλον, κι άλλον... Εβγαινε μετά στη γέφυρα και φώναζε: Ε, εσύ που έφαγες το αυγό, δούλεψε και λίγο. Βαράγανε σα τρελά όλα τα ματσακόνια που είχαν φάει το μισό αυγό και νιώθανε κι ένοχοι. Κι αυγάταιναν τα κέρδη του ενός. Καμιά σχέση η ιστορία μ' αυτόν που αγόρασε την Πόρσε, ίδια είναι μόνο η χρήση του παραδείγματος απ' αυτούς που ζούνε απ' τη δουλειά των πολλών.