ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Γρηγοριάδης Κώστας

Υπεράνω κομμάτων η επιτροπή των 700 ευρώ; Ε, όχι και υπεράνω! Πολύ ΕΕ μυρίζει! Αρα;

***

Επιτροπή 700 ευρώ: Τους άλλους των 300 και 400, πού τους αφήσατε;

***

Το πιο ωραίο είναι η «διαγενεακή δικαιοσύνη», που λέει η επιτροπή! Θα τρελαθούμε! Γνωρίζουν ποιος είναι ο βασικός μισθός που υπέγραψαν ΓΣΕΕ - ΣΕΒ;

***

Και απ' τους παλιούς εργάτες, που παίρνουν παραπάνω, τι ζητάτε; Να κόψουν για να σας το δώσουν; Από τον ΣΕΒ ζητάτε κάτι;

***

Ελάτε όλοι στο ΠΑΜΕ, που διεκδικεί 1.400 ευρώ βασικό μισθό!

***

Τα στελέχη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν ότι τους ενδιαφέρουν οι κινητοποιήσεις κι όχι οι δημοσκοπήσεις!!! Μόνο για γέλια;

***

ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ: Πώς πηγαίνει η διαμόρφωση του προγράμματος; Πάρτε και τις ιδέες του Κοψίδη υπόψη σας...

***

Κουκούλες: Αποτελεσματικός τρόπος για να κρύβονται οι χαφιέδες, οι πράκτορες και λοιποί παρεμφερείς! Πίσω από τις κουκούλες, πίσω κι από πολλούς φουκαράδες...

***

Εκτέθηκε η χώρα; Σιγά! Σε ποιους; Στον Σαρκοζί και στη Σαρκοζίνα; Στον Μπερλουσκόνι και στα κοπέλια του; Στην Μέρκελ; Σιγά!...

Γρηγοριάδης Κώστας

***

Ο λαός εξυψώνεται στα μάτια των λαών όταν παλεύει!

***

Οσο για τους εμπρησμούς, ας βρούνε τους χαφιέδες - πράκτορες που δουλεύουν!... Τους «έθρεψαν» κυβερνήσεις και κυβερνήσεις...

***

Σαπίλα στους θεσμούς του αστικού κράτους! Πτωμαΐνη!...

***

Καιρός να το ... βοηθήσουν οι τηλέπαθοι, για να απαλλαγεί! Ευθανασία...

***

Το τι σόι είναι οι TV, μπορεί να το κρίνει καθένας και μόνο από το γεγονός ότι ασχολούνται με τον Κούγια...

***

Τσουκαλά (καθηγητή): Φθάνει που είσαι εσύ φάρος!...

***

Ακου διαγενεακή δικαιοσύνη!...

Το ποτάμι

Τη νύχτα έβρεχε και φυσούσε πολύ. Ακουγα και τη βροχή και τον αέρα. Φοβόμουν λίγο. Ο ύπνος με είχε εγκαταλείψει. Σηκώθηκα και πήγα στο παράθυρο. Ο δρόμος είχε πλημμυρίσει. Κατέβαιναν και τα νερά του Λυκαβηττού και σχημάτιζαν ένα ποτάμι που έτρεχε. Ο δυνατός άνεμος έσειε τα κλαριά των δέντρων, που έφταναν μέχρι τον τρίτο όροφο της πολυκατοικίας στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Αναψα το φως, πήρα ένα περιοδικό, κάθισα και άρχισα να το ξεφυλλίζω. Αυτό που έβλεπα στις πανέμορφες φωτογραφίες ήταν το ποτάμι Λούσιος, που διέσχιζε, μέσα από πυκνή και όμως χειμωνιάτικη βλάστηση την αρκαδική γη, τα φύλλα στα δέντρα κίτρινα, πορτοκαλί, κόκκινα. Σε κάποια σημεία που κατηφόριζε τα νερά σχημάτιζαν αφρισμένα κύματα. Το ποτάμι στρίβει γωνίες, παρακάμπτει διάφορα σημεία, για να φανεί και πάλι με την ίδια ροή, άλλοτε πιο ήρεμη και άλλοτε εντονότερη. Ποιος να ήταν άραγε ο πρώτος, ή ήταν πολλοί, που είπε: Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω.

Τόσο απλά και τόσο σοφά. Μια φυσική διαπίστωση. Ομως, δεν κάνει μόνο το ποτάμι παρακάμψεις, αλλά και το μυαλό του ανθρώπου. Ακούμπησα το περιοδικό στην ποδιά μου και αναρωτήθηκα: Και τι θα βγει από τις καινούριες εκλογές, αν γίνουν, αφού, κατά πάσα πιθανότητα, τα ψηφοδέλτια θα βγουν με τα ίδια ονόματα και πρόσωπα που βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα από το πρωί μέχρι το βράδυ, έχουν υπάρξει ή είναι τώρα υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς υπουργείων, βουλευτές σε καρέκλες και αλλού;

Με παλιά υλικά, παλιά και τα κατασκευάσματα. Με ξύπνησαν φωνές. Χρειάστηκαν μερικά δευτερόλεπτα για να διακρίνω τι φώναζαν: Το πρώτο που άκουσα ήταν: Ελλάς Ελλήνων αστυνομικών. Σηκώθηκα και πήγα στο παράθυρο. Ενα ποτάμι από μαθητές του Μαράσλειου κατέβαιναν μαζί με το ποτάμι του οδοστρώματος και πορεύονταν με κατεύθυνση να ενωθούν στο καθορισμένο σημείο με τα υπόλοιπα ποτάμια και ρυάκια που θα έρχονταν από άλλες γειτονιές και περιοχές της Αθήνας. Μερικά παιδιά κρατούσαν ανοιχτές ομπρέλες, άλλα κρατούσαν πανό και βρέχονταν τα όμορφα κεφάλια τους. Είναι η δική τους σειρά, μουρμούρισα. Καθώς χάνονταν προς την πλατεία και μετά έστριβαν τον κατηφορικό δρόμο προς την Ακαδημίας, αναρωτήθηκα: Αν ήμουν μητέρα, θα ακολουθούσα το παιδί μου στη διαμαρτυρία του, αν ήμουν γιαγιά τι θα έκανα για του παιδιού μου το παιδί επτά φορές παιδί;

Το κάλεσμα ήταν ξεκάθαρο. Αφορούσε τους μαθητές και τους φοιτητές. Πιθανόν και τους δασκάλους τους. Αλλά και πάλι αμφέβαλα. Πώς όμως μπορούν να τρέξουν οι γιαγιάδες και οι παππούδες, όταν πέφτουν διάφορα εκρηκτικά στους δρόμους για να σωθούν; Σε αυτόν τον τόπο, είπα, κάθε γενιά έχει τους δικούς της αγώνες. ΄Η, μήπως, κάθε γενιά συνεχίζει τους αγώνες της προηγούμενης γενιάς, αφού τα προβλήματα δε λύνονται, αλλά επιμηκύνονται και βαραίνουν με τα χρόνια περισσότερο.

Τι θα έκανα αν το δικό μου παιδί σκοτωνόταν από τα πυρά της εξουσίας συγκεντρωμένα σ' έναν αντιπρόσωπό της που είχε ενστερνιστεί το αξίωμα «εσείς είστε το κράτος»; Ενα κράτος που κρατάει όπλο απέναντι στο λαό του. Ενα όπλο με σφαίρες που εκπυρσοκροτεί. Εριξα μια ματιά στο Λούσιο. Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω, είπα.

Ιωάννα ΚAΡΑΤΖΑΦΕΡΗ