Εχει σημασία ότι το κοινό αυτών των εκδηλώσεων, είναι νέοι που δεν έχουν γνωρίσει ούτε το σοσιαλισμό, ούτε καν τις ανατροπές, όντας αγέννητοι ή πολύ μικρά παιδιά τότε. Ομως χτες στο Πάντειο, όχι μόνο «ρουφούσαν» τα λόγια του ομιλητή, αλλά κατέθεσαν και τον αγνό προβληματισμό τους σε μια πλούσια συζήτηση που ακολούθησε, η οποία είχε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος τα προβλήματα που θα κληθεί η εργατική τάξη και το Κόμμα της να λύσουν και να αντιμετωπίσουν όταν θα οικοδομούμε αύριο το σοσιαλισμό στη χώρα μας.

Ποιοι παράγοντες επηρέασαν και το ΚΚΕ δεν έβλεπε από τη δεκαετία του '80 τα προβλήματα που εντοπίζονται σήμερα για το σοσιαλισμό εκείνη την περίοδο; Δεν υπάρχει δυνατότητα αντικατάστασης ενός κομμουνιστικού κόμματος που παίρνει οπορτουνιστική στροφή; Πώς γίνεται να νικάει η αντεπανάσταση στην πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού όπου θεωρητικά ανεβαίνει και το επίπεδο συνείδησης της εργατικής τάξης; Μια σειρά ερωτήματα έδωσαν τη δυνατότητα στον Γ. Πρωτούλη να μιλήσει για το ρόλο του Κόμματος ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης, ως φορέα της επιστημονικής της θεωρίας, αλλά και για τον οπορτουνισμό που απέναντί του η επαγρύπνηση πρέπει να είναι διαρκής και μέσα στις γραμμές του Κόμματος της εργατικής τάξης. Μίλησε, ακόμα, για τη σχέση του Κόμματος με τις μάζες, το ρόλο του προσωπικού παραδείγματος των κομμουνιστών εργατών που θα αναλάβουν τις θέσεις των εκπροσώπων του λαού στους νέους θεσμούς της εργατικής εξουσίας, φέρνοντας παραδείγματα από τη σοσιαλιστική Κούβα σήμερα.

Σ' ένα πανεπιστήμιο κοινωνικών επιστημών όπως το Πάντειο, οι φοιτητές μετέφεραν στην κουβέντα την εμπειρία τους από τις διάφορες αντεπαναστατικές θεωρίες που διδάσκονται απλόχερα μέσα στα μαθήματα. «Πριν έρθω εδώ ήμουν σε ένα μάθημα όπου ο καθηγητής μάς έλεγε ότι σήμερα δεν υπάρχει εργατική τάξη και ταξική πάλη και ότι ζούμε λέει, στην κοινωνία της πληροφορίας και της επικοινωνίας», είπε χαρακτηριστικά μια φοιτήτρια, για να προσθέσει ένας άλλος φοιτητής ότι προχτές, καθηγητής του είπε πως για να πάρει βιβλία πρέπει να ανοίξουν τα μπλόκα οι αγρότες! Εδωσαν έτσι την ευκαιρία στον Γ. Πρωτούλη να μιλήσει για την παμπάλαια αγωνία των αστών διανοητών αλλά και του οπορτουνισμού, να ανακαλύψουν τάχα νέα επαναστατικά υποκείμενα με μόνο σκοπό να χτυπήσουν την εργατική τάξη και το κόμμα της, να απομακρύνουν τη δυνατότητα επαναστατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Πήγε έτσι η κουβέντα σε όσους χαϊδεύουν τα αυτιά της νεολαίας ανάγοντάς τη σε επαναστατική πρωτοπορία, πήγε η κουβέντα στους αγώνες του σήμερα, αλλά και τις θυσίες που απαιτούνται στο δρόμο προς την επανάσταση, θυσίες μεγάλες, σίγουρα όμως, όχι τόσο μεγάλες όσο οι θυσίες που απαιτεί από το λαό ο καπιταλισμός για τη διαιώνισή του.

Σ' ένα γεμάτο αμφιθέατρο, στην ΑΣΟΕΕ, η κουβέντα για το σοσιαλισμό ανοίγει. Στο βήμα ο Μάκης Παπαδόπουλος, υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ, αναλύει τις θέσεις του Κόμματος για το σοσιαλισμό. Και δεκάδες φοιτητές καταθέτουν τις ερωτήσεις, τους προβληματισμούς τους για τις αιτίες ανατροπής, αλλά την αγωνία τους για το ποιες θα είναι οι μελλοντικές δικλείδες ασφαλείας ώστε να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη.

Αναπτύσσοντας τις θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό, ο Μ. Παπαδόπουλος ανέφερε μεταξύ άλλων: «Η προβολή της αναγκαιότητας και ιστορικής επικαιρότητας του σοσιαλισμού γίνεται σε μία προνομιακή συγκυρία, όπου η οικονομική κρίση αγκαλιάζει συγχρονισμένα τις ΗΠΑ, την ΕΕ και την Ιαπωνία και αποκαλύπτεται η αδυναμία της αστικής πολιτικής να ματαιώσει την εκδήλωσή της. Γίνεται σε μία συγκυρία που αναδεικνύονται τα ασφυκτικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος, όπου ο σκοπός και το κίνητρο της παραγωγής είναι το ίδιο το κεφάλαιο. Ενός σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος στο πλαίσιο του οποίου η απόφαση αν θα περιοριστεί ή θα επεκταθεί η παραγωγή, καθορίζεται κάθε φορά από το ποσοστό κέρδους. Στον αντίποδα βρίσκεται η απελευθερωτική διέξοδος της παραγωγής που στοχεύει στην ολοένα και μεγαλύτερη ικανοποίηση των αναγκών του λαού, η διέξοδος του σοσιαλισμού».

Απαντώντας σε ερώτηση και σχολιάζοντας τις οπορτουνιστικές ερμηνείες σχετικά με τις διώξεις και τις δίκες της περιόδου 1936-1938, ο Μ. Παπαδόπουλος τόνισε: «Πίσω από την οπορτουνιστική κριτική κρύβεται στην ουσία η άρνηση του κράτους της δικτατορίας του προλεταριάτου και του καθοδηγητικού ρόλου του Κομμουνιστικού Κόμματος στην πορεία σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Οσοι θεωρούν αυθαίρετη την κατηγορία ότι είχε συγκροτηθεί παράνομο καθοδηγητικό κέντρο για την ανατροπή της σοβιετικής εξουσίας, αποσιωπούν συνειδητά ή ασυνείδητα συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα. Αγνοούν την υπονομευτική δράση όσων συγκρότησαν την πλατφόρμα της Ενωμένης Αντιπολίτευσης. Προσπερνούν το κάλεσμα του Τρότσκι για μία νέα επανάσταση που θα σαρώσει τη γραφειοκρατία. Ξεχνούν τη στάση των τροτσκιστών στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο».

Αναφερόμενος τέλος στην προοπτική της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, είπε: «Η σοσιαλιστική οικοδόμηση δεν είναι μονόπρακτο έργο, ούτε περίπατος. Είναι βασανιστική πορεία ταξικής πάλης που ξεκινά με την κατάληψη της εξουσίας απ' την εργατική τάξη και προχωρά μέχρι να καταργηθούν οι τάξεις και οι κοινωνικές διαφορές. Είναι πορεία συνειδητής συντριβής κάθε υπολείμματος της αγοράς και των εμπορευματικών σχέσεων, που λαμβάνει κάθε φορά υπόψη την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Οδηγεί σε μία κοινωνία όπου η εργατική δύναμη, τα τρόφιμα, η γη, το νερό, η ενέργεια δεν αποτελούν εμπορεύματα. Αυτή η λύση της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο είναι η μόνη ελπιδοφόρα διέξοδος για τις λαϊκές ανάγκες».