Οι διαφαινόμενες ανακατατάξεις στο παγκόσμιο σύστημα αναγκάζουν τις αστικές πολιτικές δυνάμεις και στη χώρα μας σε αναπροσαρμογές και στην επίκληση του «πολυπολικού κόσμου», ο οποίος λίγο - πολύ παρουσιάζεται ως «πανάκεια» για την ειρήνη, κατά της διεθνούς «αυθαιρεσίας» της «αυτοκρατορίας» των ΗΠΑ.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που μας περιγράφουν έναν κόσμο ειρηνικό, όπου η διευθέτηση των διαφορών ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δε θα γίνεται πλέον με εμπορικούς πολέμους και ένοπλες τοπικές και γενικευμένες συρράξεις, αλλά γύρω από «στρογγυλά τραπέζια», όπου τα μεγάλα ζητήματα θα «ζυγίζονται» και στη βάση των συσχετισμών θα λαμβάνονται οι αποφάσεις. Σύμφωνα με αυτούς τους συλλογισμούς, για να έρθει αυτή η «χρυσή εποχή» το μόνο που χρειάζεται είναι η «αναμόρφωση» του ΟΗΕ και η δημιουργία νέων διεθνών «θεσμών», που θα ανταποκρίνονται στον νέο «πολυπολικό» κόσμο, και όχι η πάλη κατά του ιμπεριαλισμού.

Αυτές οι τοποθετήσεις είναι πλέον, στον ένα ή άλλο βαθμό, «κοινός τόπος» για τα άλλα ελληνικά κόμματα, πλην «Λακεδαιμονίων» ...του ΚΚΕ.

Ετσι π.χ. ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ., Γ. Καρατζαφέρης, σε μήνυμά του μάλιστα προς το ΚΚ Κίνας (!), από τον Οκτώβρη του 2007, εκθειάζει τον «πολυπολικό κόσμο», ενώ και ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Α. Τσίπρας, σε πρόσφατη συνάντησή του, στις 24 Νοέμβρη 2008, με τον απερχόμενο Ρώσο πρέσβη, έσπειρε τις δικές του αυταπάτες, σημειώνοντας: «Οι διεθνείς ισορροπίες αλλάζουν. Η τάση προς έναν πολυπολικό κόσμο γίνεται πιο ορατή. Οι ηγεμονισμοί δεν έχουν μέλλον. Η εξάλειψη των ανισοτήτων και η ισότιμη διεθνής συνεργασία είναι η επιταγή των καιρών».

Πιο «προσγειωμένος» αυτή τη φορά εμφανίζεται ο εκπρόσωπος της «παλιάς σοσιαλδημοκρατίας» και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπανδρέου, που μιλώντας στο ετήσιο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου (24/11/2008), αφού σημείωσε πως «πρέπει πρώτα απ' όλα να αναγνωρίσει η ίδια η Αμερική ότι έχει τεράστιες ευθύνες για τη σημερινή κρίση. Οτι δεν υπάρχουν λύσεις μόνο εθνικές, μέσα σε κλειστά σύνορα, αλλά απαιτούνται νέοι διεθνείς κανόνες και θεσμοί συνεργασίας σε διεθνές επίπεδο. Οτι η παντοδυναμία της δεν υπάρχει πια, ότι μπαίνουμε σε έναν πολυπολικό κόσμο», πρόσθεσε: «Οι πολλοί πόλοι μπορούν να εξελιχθούν σε καταστροφή, εάν ο καθένας ακολουθήσει το δρόμο της επιβολής, της μονομέρειας στις αποφάσεις, στον ανταγωνισμό για την παγκόσμια ηγεμονία, στη μάχη για τις ενεργειακές πηγές». Ως «αντίδοτο» σ' αυτούς τους κινδύνους ο κ. Παπανδρέου πρότεινε «τη δημοκρατική εκπροσώπηση και συμμετοχή όλων των περιφερειών στους νέους παγκόσμιους θεσμούς διακυβέρνησης, οικονομικούς και πολιτικούς».

Από την άλλη η κυβέρνηση της ΝΔ, στα πλαίσια της ΕΕ, συνδιαμόρφωσε στις αρχές Νοέμβρη 2008, μία ημέρα πριν τις αμερικανικές εκλογές, στη Σύνοδο των 27 υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, με τη συμμετοχή από ελληνικής πλευράς της υπουργού Εξωτερικών Ν. Μπακογιάννη, κείμενο-πρόταση συνεργασίας για τα μεγάλα διεθνή ζητήματα, προς τις ΗΠΑ, στο οποίο τονίζεται ότι οι διατλαντικές σχέσεις αλλάζουν κεφάλαιο και ότι οι «φίλοι Αμερικανοί» παραμένουν «μεγάλη δύναμη αλλά όχι η κυρίαρχη», σε έναν «πολυπολικό πλέον κόσμο». Στο κείμενο επισημαίνεται η «πολυπολικότητα» του «νέου» και «παγκοσμιοποιημένου συστήματος», στο οποίο οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές καλούνται να παίξουν πιο «ενεργό ρόλο», όπως έδειξε και η κρίση της Γεωργίας, αλλά κι η διεθνής οικονομική κρίση. Σημειώνουν πως στην αναζήτηση της «νέας ισορροπίας» καλούνται επίσης να παίξουν ρόλο κι άλλες δυνάμεις όπως η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία, ενώ για τη Ρωσία σημειώνεται πως είναι «μια δύναμη που έχει αλλάξει» και με την οποία πρέπει να υπάρξει «διάλογος».

Στην πράξη και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις του «ευρωμονόδρομου» (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑ.Ο.Σ.) συντάσσονται με την κυβέρνηση της ΝΔ, στον «ειδικό ρόλο» που θα πρέπει να παίξει το ιμπεριαλιστικό κέντρο της ΕΕ σ' αυτόν τον λεγόμενο «πολυπολικό» κόσμο, σπέρνοντας επιπλέον αυταπάτες για το ρόλο της ΕΕ.

Πώς όμως γίνεται η κυβέρνηση κι η «αντιπολίτευση», γενικότερα ο «αστικός κόσμος» της χώρας, μιας χώρας με πολύ στενούς και διαχρονικούς δεσμούς με τις ΗΠΑ, που μάλιστα χαρακτηρίζονταν και ως «δεσμοί εξάρτησης», να αμφισβητεί πλέον τη «μονοκρατορία» των ΗΠΑ;

Οπως τονίζεται στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 18ο Συνέδριο «το φαινόμενο αυτό, δηλαδή η ελληνική αστική τάξη, τα αστικά κόμματα να εμφανίζουν ορισμένες αντιστάσεις ή να ελίσσονται ανάμερα στα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα δεν είναι καινούριο, καθώς ανάλογα φαινόμενα υπήρχαν και στη μεταπολεμική περίοδο». Οι Θέσεις εκτιμούν πως η τάση αυτή σχετίζεται με την όξυνση των αντιθέσεων «και την ανάδυση νέων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων παγκόσμια».

Ταυτόχρονα, βλέπουμε πως αυτή η «ανάδυση» νέων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, η λεγόμενη «πολυπολικότητα» του κόσμου, παρουσιάζεται, κυρίως, από τις παραπάνω δυνάμεις (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑ.Ο.Σ.) ως κάτι που σίγουρα θα είναι θετικό, ενώ δίνεται «τροφή» για αναζητήσεις γύρω από προτάσεις που δήθεν θα «διορθώσουν» τις διεθνείς σχέσεις, αφού τις «εκδημοκρατίσουν» και τις «εκσυγχρονίσουν».

Στην πραγματικότητα, όπως σημειώνεται στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 18^ο Συνέδριο: «Οι αναζητήσεις και οι προβληματισμοί για την αποκαλούμενη "αναμόρφωση του ΟΗΕ", για "νέα συστήματα ασφαλείας" στην Ευρώπη και οι διακηρύξεις σε παγκόσμιο επίπεδο περί του "πολυπολικού κόσμου" αντανακλούν την τάση αλλαγής του συσχετισμού μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων, αλλά και την ενιαία προσπάθειά τους απέναντι στους λαούς, για να συγκαλύπτεται ο επιθετικός χαρακτήρας των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και ενώσεων. Στη συγκάλυψη συμβάλλει και ο οπορτουνιστικός αποπροσανατολισμός για το δήθεν εκσυγχρονισμό του ΟΗΕ. Ο πόλεμος, η βία και ο εκβιασμός - εκφοβισμός, η κρατική απειλή, η τρομοκρατία είναι σύμφυτα με τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος, πολύ περισσότερο στο ανώτατο στάδιό του, το ιμπεριαλιστικό».

Ας σκεφτούμε αλήθεια, δεν ήταν «πολυπολικός» ο κόσμος πριν το Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο; Ο «πολυπολικός» κόσμος είναι ο κόσμος των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών! Η πραγματική ειρήνη, κι όχι η ιμπεριαλιστική «ειρήνη», όχι αυτή που επιβάλλεται με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών (της Παλαιστίνης, της Σερβίας κ.ά.), δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό και τον απεγκλωβισμό των λαών από τα σχέδια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και από τις ενώσεις τους, όπως είναι το ΝΑΤΟ κι η ΕΕ.

Κρύβουν αυτήν την αλήθεια όσοι πίσω από μπόλικη «πολυπολική σάλτσα», με «γαρνιτούρα» παγκόσμιων «εκσυγχρονισμένων θεσμών» και «δημοκρατικής διακυβέρνησης», σερβίρουν τη δήθεν «εύκολη λύση» του εξανθρωπισμού του ιμπεριαλισμού.

Οταν είσαι στο «λάκκο των λεόντων», δεν έχει και τόση σημασία αν θα σε φάει ένα υγιές κι ακμαίο λιοντάρι ή θα είναι μαζί ένα «ψωραλέο» με κάποια άλλα πιο υγιή. Το ζήτημα είναι πώς θα φύγεις από εκεί και θα αγωνιστείς μαζί με άλλους για την κατάργησή του «λάκκου», στην περίπτωσή μας του ιμπεριαλιστικού συστήματος!